Δεν το συζητώ: μιλάμε για ΤΟΝ δάσκαλο. Ασυναγώνιστος. Μάστερ. Αχτύπητος. Κοινώς, ο τυπάς τα κατάφερε. Δεν ξέρω αν το είχε προσχεδιάσει ή του βγήκε αυθόρμητα, αν το ήθελε ή του προέκυψε, δεν ξέρω καν αν ήταν πράγματι θεός, ωστόσο επικοινωνιολόγων, μανατζαρέων και ινφλουένσερ ο θεός είναι σίγουρα. Και, μάλιστα, με τα όλα του: και Πανδαμάτωρ και Παντογνώστης και Πανταχού Παρών και κυρίως τα Πάντα Πληρών. Ο... θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός.
Μωρέ, χορηγός μέγας ήταν ο Πανύψιστος! Οχι σαν τα ξεπλυμένα κουβαρνταλίκια του δικού μας, που νομίζει πως με ένα πενηνταράκι θα καθαρίσει μία ακόμα τετραετία. Βρε, ο Αλλος είχε σύστημα, δομή, πρόγραμμα, εφαρμοστική αυστηρότητα. Και για δες τονε: δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι κάθε μέρα σχεδόν στο προσκήνιο, με εκατομμύρια πιστούς να πίνουν νερό και μεταλαβιά (απ' αυτή που δεν κολλάς όχι κορονοϊό, ούτε τσίμπλα!) στ' όνομά του. Κι όλα αυτά, μόνο με 12 followers. Μόνο! Γατάκια...
Δώστε βάση και βγάλτε συμπέρασμα: κατ' αρχάς γεννάται. Πώς γεννάται όμως... Με κάτι βοοειδή τριγύρω (τυχαίο;). Και ποιοι τον προσκυνήσαν πρώτοι; Οι άρχοντες! Από τη μια τα... βόδια, από την άλλη οι άρχοντες (ξουράφα σκέτη σε λέω ο Απίστευτος!). Πατέρα δεν βάζει στο πλάνο -μόνο μάνα. Γιατί η μάνα είναι μάνα και μία μόνη μάνα είναι ακόμα πιο μάνα (μιλάμε για μάρκετινγκ υψηλών προδιαγραφών!). Γεννιέται, λοιπόν, κατατρεγμένος, με τα... βόδια γύρω του, και τους παμπλουταίους να του αφήνουν δωράκια από φάτνης. Και μετά, εξαφανίζεται! Πού ήταν, τι έκανε, τι απέγινε, κανείς δεν ξέρει (αφήνει χώρο στη φαντασία -σωστός!). Και 'κεί γύρω στα 30, έχοντας ζήσει τη ζωή που δεν ξέρουμε, ενεμφανίσθη.
Τώρα, έπρεπε κάπως να φτιάξει το προφίλ του: κάτι θαύματα έκανε (όχι τυχαία: και σε γάμους πήγε, και σε νοσοκομεία πήγε, και τον κολλητό του ανέστησε και το κοριτσάκι του άλλου, της αντιπολίτευσης, ζωντάνεψε, μέχρι και με λεπρούς έκανε παρέα -δεν άφησε κανένα like να πάει χαμένο!), κάτι συνοδοιπόρους επέλεξε (πάλι όχι τυχαία: και έναν γκέι και έναν βαρβατίλα και μια πόρνη και έναν Ιούδα ακόμα -έπαιξε σε όλα τα κοινά), έβγαλε και κοιλιακό, έδωσε και ρέστα στον μονόλογο (και στον Δείπνο και στους Ιερείς και πάνω στον Σταυρό). Είχε και μία βδομάδα των Παθών (μία βδομάδα όμως, μη βαρεθεί ο θεατής). Και, μετά, πέθανε. Αλλά σιγά μην έμενε στον τάφο. Οχι, καλό μου. Ο σωστός ο παίχτης κρύβει άσο στο μανίκι: ανασταίνεται! Μα, και πάλι το 'παιξε καλά: Δεν το έκανε μπροστά σε όλους -πώς αλλιώς θα κρατηθεί το σασπένς;
Μέχρι σήμερα Τον πουλάνε: σε κομμάτια Αγίου ξύλου, να σου και το ακάνθινο στεφάνι, από δω μία σινδόνη, από εκεί ένα δισκοπότηρο -ζουν καν και καν από Δαύτον. Από εμπόρους της Εκκλησίας, μέχρι λαθρεπιβάτες της Αθανασίας (σκηνοθέτες, λογοτέχνες, ερευνητές, ακαδημαϊκοί, παιδαγωγοί, δικαστές, πολιτικοί).
Δεν ξέρω αν ήταν θεούλης, μανατζαρέος πάντως από τους λίγους ήταν ο Χριστούλης. Το τέλος του πολλοί εμίσησαν, την πορεία της δόξης του κανείς! Και, αν το καλοσκεφτείς, τα «βήματά» του αντιγράφουν. Αν θα μείνουν, όπως εκείνος, για χρόνια πρώτοι στα charts της Ιστορίας δεν ξέρω, αλλά μια περιουσία (και μια εξουσία) την έχουν ήδη βγάλει. Και δυο και τρεις και δεκατρείς.
Προχθές τα σκεφτόμουν όλα τούτα, σαν ο οδηγός ταξί άνοιξε το ραδιόφωνο τέρμα, για ν' ακούσει τον Μητσοτάρχα να μιλάει. Και μετά κάτι δημοσιογράφους που μιλούσαν γι' αυτόν (με τα καλύτερα εννοείται). Και μετά μπήκε τραγούδι: Ρουβάς! Και πριν προλάβω να του ζητήσω να το χαμηλώσει λιγούλι, γιατί τα νεύρα, ψυχή έχουν κι αυτά και όρια και κάπου δεν, με προλαβαίνει: κλείνει το ραδιόφωνο και σηκώνει το τηλέφωνο. Με έναν κύριο μιλούσε, φίλο φίλου. Τον ρωτούσε αν πουλάει κοφτερά μαχαίρια, για να πάει με την πρώτη το ζωντανό. Μην ταλαιπωρηθεί!
«Ναι, ναι, φέτος εγώ θα το σκοτώσω. Αφού είναι απλησίαστα στην αγορά -δεν βλέπεις πού μας φτάσανε; Τελικά, έχεις κανά καλό μαχαίρι;»...
Κατέβηκα, πριν φτάσω στον προορισμό μου... Κι ακόμα πηγαίνω.
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου