Τον Δεκέμβριο του 1948 κυκλοφορούσε ένα πρωτοποριακό για την εποχή του περιοδικό. Λεγόταν «Τραστ του γέλιου» και το εξέδιδαν συνεταιρικά οι κορυφαίοι γελοιογράφοι της εποχής με τη...
συνδρομή των κορυφαίων ευθυμογράφων (το περιοδικό δεν είχε σχέση με αυτό που κυκλοφόρησε στη δεκαετία του ΄70). Στο τεύχος των Χριστουγέννων ανακαλύψαμε ένα από τα πολλά διαμάντια που υπάρχουν στο περιοδικό. Ένα χρονογράφημα του Δημήτρη Ψαθά, στο πνεύμα των ημερών. Ακόμη και η σύλληψη της κεντρικής ιδέας ήταν πρωτοποριακή. Σε μια Ελλάδα που η πείνα της Κατοχής δεν είχε σβήσει και ο εμφύλιος συνεχιζόταν ο Ψαθάς προχωρούσε ένα βήμα παραπάνω τις αναζητήσεις του θίγοντας με στιλ «δύσκολα» και «επικίνδυνα» για την εποχή θέματα. Απολαύστε τον…
Το ρομάντζο μιας γαλοπούλας
Την ψώνισα ένα μήνα πριν. Είμαι καλός χριστιανός, αγαπώ την τάξη και προσέχω πολύ κάθε τι που αφορά τον στόμαχό μου. Αλλά φιλόζωος είναι και ο στόμαχός μου, που αγαπά τα αρνάκια, τα κοτόπουλα και τα τρυφερά γουρουνόπουλα. Την ψώνισα λοιπόν ένα μήνα πριν την γαλοπούλα μου και την πήγα στο σπίτι μου μ’ ευλάβεια.
Την τάισα επί τριάντα συναπτές μέρες ό,τι εκλεκτότερο μπορούσα για να την παχύνω, σαν άνθρωπος φιλεύσπλαχνος και πρακτικός. Ήθελα όσο ζει τουλάχιστο, να τρώει καλά για να φάω κι εγώ καλύτερα στο τέλος. Έτσι και την ευσπλαχνία μου ικανοποιούσα και το πρακτικό μου πνεύμα. Την παρακολουθούσα κάθε μέρα, την χάιδευα, την καμάρωνα και την ονόμασα Ευτέρπη. Όσες φορές άκουγε το όνομά της σήκωνε τα μάτια της και με κοιτούσε μ΄ αισθήματα ευγνωμοσύνης...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο από το patempo.wordpress, πατήστε ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου