26.2.11

Γκέι µανάραµ, γκέι...


Του Θανάση Θ. Νιάρχου
Ο τίτλος αποτελεί παράφραση ενός πολύ γνωστού (µέχρι πρότινος) στίχου που έλεγε «Καίει µανάραµ,καίει, καίει ο φούρνος, καίει» και το τραγουδούσε η Σοφία Βέµπο. Μας έκανε µάλιστα να ξεκαρδιζόµαστε στα γέλια (η παράφραση) τη δεκαετία του ’70 ή του ’80, δεν θυµάµαι ακριβώς. Γράφοντας ή µάλλον σχολιάζοντας η
Ελενα Ακρίτα το περασµένο Σαββατοκύριακο, στα «ΝΕΑ», τη συνέντευξη του Γιάννη Μπουτάρη όσον αφορά, ανάµεσα σε άλλα, την γκέι παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, σηµειώνει πως η συνέντευξη δηµοσιεύθηκε στο περιοδικό «SCREW». Πρώτα απ’ όλα, γιατί περιοδικό µε κείµενα γραµµένα στα ελληνικά, µε ελληνικές υπογραφές να έχει ως τίτλο µια ξένη λέξη; Γιατί από τη µια τόση προοδευτικότητα όσον αφορά τα θέµατα που πραγµατεύεται και από την άλλη τόση συντηρητικότητα, όπως είναι το να χρησιµοποιείς µια ξένη λέξη, όταν µάλιστα προέρχεται από µια γλώσσα πανίσχυρη που δεν έχεις να της προσθέσεις τίποτα µε το να διεκδικείς µ’ αυτήν τα δικαιώµατά σου; Μα δεν είναι το µόνο έντυπο, θα αντιτείνει κανείς, δεν είναι η µόνη λέξη. Ακόµα και η λέξη «γκέι», όπως όλοι γνωρίζουµε, δεν είναι ελληνική. Το πρόβληµα δεν είναι η ίδια η λέξη, είναι το πνεύµα που µ’ αυτό τη χρησιµοποιεί κανείς και τον κάνει ώς έναν βαθµό διαβλητό σε σχέση µε τις πολύ αγνές του προθέσεις να υποστηρίζει τη «διαφορετικότητα», τόσο νόµιµη άλλωστε όσο και η «κανονικότητα». Οµως η διαφορετικότητα δεν εξυπηρετείται όταν παραχωρείσαι στη σύµβαση ή και στην πραγµατικότητα ακόµη της δύναµης και της εξουσίας που είναι η µεγάλη και πανίσχυρη γλώσσα. Η πανίσχυρη γλώσσα για να έχει γίνει πανίσχυρη πειθάρχησε σε κανόνες που αδιαφόρησαν για την αδικία, που υπηρέτησαν συµφέροντα και ανοµίες και διατήρησαν ως καρύκευµα, κατάλληλο να το εµπορευτούν ανά πάσα στιγµή, τάχα µου τάχα µου, αποχρώσεις και ευαισθησίες.

Οι πανίσχυρεςγλώσσες κατάπιανκινήµατα και επαναστάσεις, τα µετέβαλαν σε προθήκες τους και σε επιχειρήµατα αποδεικτικά της δηµοκρατικότητάς τους, χωρίς να έχουν υλοποιήσει κατά έναν έστω πόντο τις σχετικές προθέσεις. Και υποτίθεται πωςθα κάνουν πιο διεκδικήσιµα και πιο νόµιµατα αιτήµατα των γκέι σε περίπτωση πουθα τα στεγάσειµια ξενόγλωσση λέξη. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιµόµαστε όλοι µας! Σε µια γλώσσα που κινδυνεύει να καταντήσει διάλεκτος όπως η ελληνική, γενικά σε µια γλώσσα περιορισµένη όσον αφορά τον αριθµό των ανθρώπων που τη µιλάνε, θα µπορούσαµε να συνεννοηθούµε πολύκαλύτερα µεταξύ µας για θέµατα ζωτικής σηµασίας. Για τον απλούστατο λόγο πως πρώτα θα λύσουµε το πρόβληµα της διαφορετικότητας σε σχέση µε τον θείο, τη θεία, τον συγγενή και τον γείτονα και µετά θα καταφύγουµε στον Φρεντ Κάργκερ για να µας συνδράµει.

Τι εστί Φρεντ Κάργκερ; Πάλι κατά «ΤΑ ΝΕΑ» της 15ης Φεβρουαρίου, είναι ο πρώτος δηλωµένος γκέι υποψήφιος για τον Λευκό Οίκο, που είναι µάλιστα Ρεπουµπλικανός. Η εξίσωση είναι πάρα πολύ απλή: όταν χρησιµοποιούµε µια ξένη γλώσσα ή λέξη, σηµαίνει πως αναγνωρίζουµε τον οποιονδήποτε Φρεντ Κάργκερ αποτελεσµατικότερο για την επίλυση ενός προβλήµατος σε σχέση µε τη γειτονιά µας (που ακόµη κι αν τη µάθει αποκλείεται να τη συγκρατήσει) απ’ ό,τι θεωρούµε τον Γιάννη Τσαρούχη που, σε τελευταία ανάλυση, λοιδορήθηκε (µην εκπλήττεσθε, έχει συµβεί) και επαινέθηκε στην ελληνική γλώσσα. Οταν χρησιµοποιούµε µέσα που φανταζόµαστε ότι, επειδή κάνουν παγκόσµιο το πρόβληµά µας, το λύνουν κιόλας, στην ουσία αποδεικνύουµε πόσο αφελείς είµαστε, αφού το πρόβληµα αυτό απλά το επιθέτουµε ως µία ακόµη στρώση στο παγόβουνο που έχει αποδειχτεί η παγκόσµια κοινή συνείδηση για τα ζέοντα προβλήµατα.

Επειδή όλα ξεκινούν και καταλήγουν στη γλώσσα, πρώτα θα λύσουµε το πρόβληµα στο σπίτι µας και τη γειτονιά µας. Ενώ είναι βέβαιο πως ύστερα δεν θα µας ενδιαφέρει να το πληροφορηθεί κανείς.

NEA

Δεν υπάρχουν σχόλια: