Άκουγα τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Μανιό, να απαντά με άνεση σε ερωτήσεις που δεχόταν από δημοσιογράφο της κρατικής τηλοψίας.
Ερωτάται π.χ. τι...
νομίζει ότι άλλαξε στην ελληνική κοινωνία με την παρουσία του κόμματός του στην κυβέρνηση και λέει το εξής: «Εφυγε η αίσθηση της κατάθλιψης».
Επίσης και τα ακόλουθα, περίπου: Οτι η κυβέρνηση της Αριστεράς δίνει τη δυνατότητα στους εργαζομένους να ανασάνουν, να ξεφύγουν από την αθλιότητα, να βρουν καλύτερες δουλειές. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό, δημοκρατικό κόμμα, αριστερό. Εχει πάρει ο ίδιος απίστευτη χαρά, διότι π.χ. η Στοά Εμπόρων, που έως πρόσφατα ήταν τόπος ρακένδυτων και αστέγων, πλέον μεταμορφώθηκε σε στέκι εργασίας και ζωής. Αυτό ούτε που μπορούσε να το φανταστεί από τη δεκαετία του ’80, όταν άρχισε να βάζει υποψηφιότητα με κόμματα της Αριστεράς· επεξήγησε ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, αν δεν είχε εμπλακεί με την πολιτική και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στην εξουσία -ούτε στο όνειρό του κάτι τέτοιο πριν από περίπου σαράντα χρόνια. Μπέρδεψε λίγο τη γλώσσα του, όταν ακούστηκε κάτι για τον Δήμο Αθηναίων, αλλά εντάξει...
Συνέχισε λέγοντας -και δεν κατάλαβα αν αυτό ήταν μια σταγόνα, έστω, αυτογνωσίας- «εμείς οι αριστεροί, του ΣΥΡΙΖΑ, οι εναπομείναντες αριστεροί...» και λοιπά.
Ολα μέλι γάλα ή μάλλον ούτε γάτα ούτε ζημιά για τον επί χρόνια αγωνιστή στους κόλπους της Αριστεράς. Λοιπόν, τι να πει κανείς. Ετσι είναι, εάν έτσι νομίζει ο καλός βουλευτής.
Δεν έχει σημασία να τον παροτρύνει κάποιος να ξανακούσει τι είπε, διότι, προφανώς, πιστεύει κάθε συλλαβή από τα λεχθέντα [του]. Δικαίωμά του βεβαίως να υποστηρίζει τις αρχές του και το κόμμα του [την κυβέρνησή του], αλλά δεν θα έπρεπε να ελέγχει το μέτρον του λόγου του;
Δεν είναι όλοι οι ακροατές-θεατές χαζοβιόληδες· ανέχονται τα αστεία και το ψεύδος αλλά έως ενός [υποφερτού] σημείου. Εκτός πια αν έχει αποκοπεί εντελώς από την πραγματικότητα, η οποία άλλα δείχνει.
Αυτό όμως [αοριστολογία και αριστερολογία ταυτόχρονα] το παθαίνουν αρκετοί από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που αναγκάστηκαν να ψηφίσουν μνημόνια· αντί να καταπιούν τη γλώσσα τους, την ακονίζουν σε ασυνάρτητες αερολογίες, επιμένοντας στην αριστερή καταγωγή τους. Θα μπορούσαν να πουν κάτι πιο ανθρώπινο, ότι λ.χ. «παιδιά, μπλέξαμε, δεν το περιμέναμε, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό να σώσουμε την αξιοπρέπεια όλων, δεν ταιριάζουν οι μεγαλοστομίες, δεν θα προκαλέσουμε το κοινό αίσθημα με αριστερές πομφόλυγες» -κάπως έτσι.
Είναι βέβαιο ότι θα «συναντούσαν» την κατανόηση ακόμη και αυτών που διαφωνούν ριζικά με την ψήφιση των μνημονίων. Δεν το πράττουν. Επιμένουν να προσπαθούν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Δεν τους φταίει κανείς που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, προθυμότατα μάλιστα, την ίδια ακριβώς πολιτική με οποιοδήποτε άλλο κόμμα της αστικής (sic) δημοκρατίας.
Είναι σαν να μην μπορούν να πουν τα αυτονόητα, σαν να μη θέλουν να πιστέψουν πού έχουν εμπλακεί -σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ελα όμως που συμβαίνουν πολλά που δεν περιποιούν τιμή στην πολιτική τους. Εχουν όμως καιρό μπροστά τους, εάν θέλουν...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου