Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΧΡΟΝΙΑ. Επικίνδυνα χρόνια κληροδοτούμε στα παιδιά μας. Σε επικίνδυνα χρόνια μεγαλώνουν, σε επικίνδυνα νερά κολυμπάνε. Ο βυθός πιο ορατός απ΄ την επιφάνεια του νερού. Του μολυσμένου νερού, της μολυσμένης ατμόσφαιρας, της μολυσμένης τροφής. Και πάνω απ΄ όλα της μολυσμένης κοινωνίας.
Βία, πόνος, φτώχεια, ανεργία, κτηνωδία, σκληρότητα, βαναυσότητα, χυδαιότητα, διαστροφή χωρίς επιστροφή. Μέσα σε αυτό το εξαίσιο περιβάλλον προσπαθείς να δώσεις πέντε βασικές αρχές στο παιδί σου. Αρχές που η μετέπειτα ζωή του θα τις μετατρέψει βίαια σε λερωμένο σφουγγαρόπανο.
Τι θα...
κάνεις; Τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις; Να το διδάξεις να πατάει επί πτωμάτων για να μπορέσει να επιβιώσει; Να το διδάξεις να πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι, ξέροντας ότι θα το λειώσουν σαν μυρμηγκάκι; Να ζει με το κεφάλι ψηλά και το μάγουλό του να γίνεται στόχος στα χαστούκια της ζωής; Να ζει με το κεφάλι χαμηλά για να λουφάρει, μπας και γλιτώσει; Να υψώνει ανάστημα; Ή να το αυξομειώνει μπαίνοντας στο μαρτύριο του κάθε Προκρούστη εργοδότη;
Τι πρέπει να μάθεις στο παιδί σου; Και πόσο αντέχουν οι διδαχές σε μια πραγματικότητα τόσο ανελέητη που θα τις κάνει φύλλο και φτερό; Του δίνεις εφόδια ψυχής ή εφόδια επιβίωσης; Γιατί ζούμε σε χρόνια δύσκολα. Χρόνια επικίνδυνα: «Ψυχή» και «επιβίωση» έννοιες ασύμβατες. Δεν συνυπάρχουν, δεν κολλάνε, συγκρούονται, τρακάρουν, ρε παιδί μου, μην το ψάχνεις! Χρόνια δύσκολα, χρόνια επικίνδυνα...
Την αποφράδα ημέρα που έσκασε η είδηση για τον «Ελεύθερο Τύπο» και τον ραδιοφωνικό σταθμό City, άπραγοι παρακολουθούσαμε 500 άτομα να πετάγονται στον δρόμο. Πολλοί απ΄ αυτούς, φίλοι παλιοί, φίλοι που κάποτε δουλεύαμε δίπλα δίπλα σε γραφεία άλλων εντύπων, φίλοι χαμένοι και κερδισμένοι. Στον δρόμο!
Μόλις τολμήσαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας, κατηγορηθήκαμε για συντεχνιακή λογική. «Καλά να πάθετε» είπαν κάποιοι.
«Εσείς οι δημοσιογράφοι, εσείς τα λαμόγια, εσείς οι άθλιοι μεταπράτες!».
Κι όντως η δημοσιογραφία δεν είναι «όμορφος κόσμος μαγικός, αγγελικά πλασμένος». Όντως πολλοί «συν-άδελφοι» θα έπρεπε να αποκαλούνται «πλην-άδελφοι»: Διαπλοκή, συναλλαγή, αλλότρια συμφέροντα, η πάρτη τους, η τσέπη τους, τα παιχνιδάκια εξουσίας τους. Όλοι εκείνοι που- από δημοσιογράφοι- μετατρέπονται σε λακέδες του εκάστοτε εξουσιαστή, του εκάστοτε εκμεταλλευτή.
Οι υπηρέτες δύο, τριών, τεσσάρων αφεντάδων!
Αυτοί που μετατρέψανε ένα έντιμο επάγγελμα, ένα λειτούργημα σε βρισιά! Άλλοτε έλεγες «είμαι δημοσιογράφος» και καμάρωνες! Τώρα το λες, πέφτουν τα μούτρα σου μέχρι το πάτωμα! Αν σου ΄χει μείνει λίγη τσίπα...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, λοιπόν, να έχουμε απαίτηση από τον αναγνώστη να διαχωρίσει υπομονετικά την ήρα από το στάχυ. Όμως υπάρχει ΚΑΙ η ήρα ΚΑΙ το στάχυ. Υπάρχουν ακόμα έντιμοι άνθρωποι με έντιμες φωνές κι έντιμες πένες. Και καλό είναι μες στο γενικό αλαλούμ να μην τα κάνουμε όλα σάλα τραπεζαρία.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για τον πόνο που ένιωσα με τις τελευταίες οικτρές εξελίξεις στον Τύπο; Για το «καλά να πάθετε» που εισέπραξα από αναγνώστες. Κι άντε κι εμείς όλοι μαζί συμπούρδουκλοι, οι λύκοι και οι αμνοί στο ίδιο καζάνι- καλά να πάθουμε!
Να το δεχτώ μόνο και μόνο για να πάει η κουβέντα παρακάτω!
Τι φταίνε όμως οι τεχνικοί; Τι φταίνε οι λογιστές και οι γραμματείς; Τι φταίνε οι τηλεφωνήτριες; Οι θυρωροί, οι καφετζήδες, οι καθαρίστριες;
Όχι, δεν είναι συντεχνιακό το ζήτημα. Σε μια Ελλάδα όπου βιομηχανίες, βιοτεχνίες, εταιρείες, εργοστάσια, επιχειρήσεις, απ΄ άκρη σε άκρη, κλείνουν η μία πίσω απ΄ την άλλη. Να ξεχάσουμε τα Κλωστήρια Νάουσας; Τον Λαναρά; Τη Χαρτοβιομηχανία Θράκης; Να ξεχάσουμε τόσες άλλες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο κι έστειλαν τον κοσμάκη βορά στους τοκογλύφους των δανείων και των πιστωτικών καρτών;
Δεν είναι συντεχνιακό το ζήτημα. Δεν μπορεί να είναι. Το ίδιο νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο τρέχει για όλους. Οι ίδιες υποχρεώσεις, οι ίδιες ανάγκες, τα ίδια έξοδα. Το παιδί που φέτος το καλοκαίρι θα κλειστεί σε ένα διαμέρισμα ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΣΤΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παίξει με το κουβαδάκι του σε μια παραλία τι σημασία έχει αν μεγαλώνει στη Νάουσα ή στην Αθήνα;
Αυτό που διαφοροποιεί τον «Ελεύθερο Τύπο» και τον City απ΄ όλα τα άλλα λουκέτα είναι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την πρώτη επιχείρηση που βαράει διάλυση μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τίποτα άλλο. Για τους εργαζόμενους ίδια η απόγνωση, ίδια η αγωνία, ίδιο το αδιέξοδο. Και στην προκειμένη περίπτωση- αν για τον ραδιοφωνικό σταθμό διαφαίνεται η πιθανότητα της αυτοδιαχείρισης- για την εφημερίδα σκούρα τα πράγματα!
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΧΡΟΝΙΑ... Κι εμείς μες στο άγχος και την ανασφάλεια, πιέζουμε τα παιδιά μας να μελετήσουν, να ξενυχτήσουν, να φτύσουν αίμα για να μπουν σε ένα πανεπιστήμιο. Και δεν λέει κανείς μας ότι είναι έγκλημα να θέλεις το καλύτερο για το παιδί σου. Αλλά δεν λέει και κανείς μας όλη την αλήθεια. Πως στη διαμαρτυρία, στη διαδήλωση, χέρι χέρι πάνε οι απολυμένοι εργαζόμενοι. Χέρι χέρι πάνε ο πτυχιούχος και η καθαρίστρια. Γιατί οι ανάγκες στο ψωμί, στη δουλειά, στην αξιοπρέπεια δεν γνωρίζουν τάξεις, διπλώματα και διδακτορικά. Τόσο απλά, τόσο ζοφερά είναι τα πράγματα!
Και τα παιδιά με το δικό τους αλάνθαστο ένστικτο όλο αυτό το εισπράττουν... Το ζουν, το νιώθουν στο πετσί τους. Γενιές χωρίς όνειρα, χωρίς επιλογές, χωρίς ελεύθερη βούληση... Κι ας μην τους το λέμε εμείς για να μην τους κόψουμε τα φτερά...
Γιατί...
«Πώς να μιλήσεις στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...».
ΑΙΧΜΕΣ από τα ΝΕΑ
Τα μάζευε. 4 κούτες με κάτι παλιοκασέτες, σκονισμένα ντοσιέ, οικογενειακές φωτογραφίες και ενθύμια. Ακόμη και τα τσιράκια του αλλάζαν δρόμο, για να μην πέσουν πάνω του. Ο αλαζών Μιχελάκης έφευγε με...
