Δεν υπάρχει Διεθνές Δίκαιο άρα και η Τουρκία είναι ανεξέλεγκτη...

Οι εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο, η Λιβύη, οι γεωτρήσεις, ο Έβρος, η στρατηγική της Τουρκίας, η έλλειψη στρατηγικής της Ελλάδας και κυρίως η υποχώρηση του Διεθνούς Δικαίου, το κενό γράμμα των Συνθηκών και η επιστροφή σε σκοτεινές περιόδους ειδικά μετά την πανδημία, βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού του διεθνολόγου και καθηγητή Μεσανατολικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αλέξανδρου Κούτση. Ζητήσαμε...
την άποψή του για όσα συμβαίνουν τελευταία σε σχέση με την γείτονα Τουρκία και μας ξετύλιξε ένα κουβάρι γεγονότων, στόχων και κινδύνων.

Μια απαραίτητη σύντομη ανασκόπηση

«Σε ό,τι αφορά την Τουρκία αλλά και την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου συνδέονται οι εξελίξεις στη Συρία με τις εξελίξεις στη Λιβύη. Είναι γεγονός ότι όταν η Τουρκία έκανε τη συμφωνία με τη Λιβύη δημιούργησε μια νέα κατάσταση. Άσχετα αν στα ελληνικά μμε βγαίναμε και λέγαμε ότι είναι παράνομη και διάφορα τέτοια. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης εξαντλήθηκε στην επίκληση του Διεθνούς Δικαίου. Μα, δυστυχώς, δεν υφίσταται Διεθνές Δίκαιο σήμερα, έχουμε επιστρέψει στον 19ο αιώνα, πριν την Κοινωνία των Εθνών, όπου η κάθε μεγάλη δύναμη κάνει αυτό που θέλει. Αυτή είναι η πραγματικότητα.


Η κατάσταση, λοιπόν, που δημιούργησε η Τουρκία είναι η εξής. Ουσιαστικά είπε στο Ισραήλ ότι αν θέλει να κατασκευάσει τον αγωγό φυσικού αερίου προς την Ευρώπη θα πρέπει να πάει σε πόλεμο εναντίον της. Οι δυνατότητες εξαγωγής φυσικού αερίου προς την Ευρώπη είναι πολύ μικρές. Ακόμη και αν κατασκευαστεί ο αγωγός αυτός μπορεί να καλύψει ένα πολύ μικρό ποσοστό των αναγκών της Ευρώπης. Η μόνη ελπίδα του Ισραήλ είναι το φυσικό αέριο να υγροποιείται και να εξάγεται. Αυτό γίνεται στην Κύπρο και στην Αίγυπτο. Επομένως η μόνη επιλογή του Ισραήλ είναι να εξάγει το φυσικό αέριο μέσω της Τουρκίας. Οπότε το Ισραήλ προσεγγίζει την Τουρκία με διάθεση συμφιλίωσης.


Παράλληλα όμως υπάρχει και το ζήτημα της προσάρτησης των κατεχόμενων εδαφών, όπου η Τουρκία έχει σαφή θέση ενάντια της προσάρτησης κι αν ο Νετανιάχου προχωρήσει σε αυτήν την προσάρτηση τότε η συμφιλίωση Νετανιάχου-Ερντογάν είναι αδύνατη. Να εντάξουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο τα γεγονότα στη Συρία και τη Λιβύη.

Στη Συρία η κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ έχει επανακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, αλλά έρχεται σε αντίθεση με την Τουρκία, διότι ο Άσαντ υποστηρίζει τους Κούρδους, ενώ η Τουρκία φοβάται ότι οι Κούρδοι θα δημιουργήσουν κρατίδιο στο βόρειο τμήμα της Συρίας με την ευλογία του Άσαντ. Επομένως υπάρχει ρήξη μεταξύ Άσαντ και Τουρκίας. Εδώ μπαίνει το Ισραήλ, το οποίο ήδη βρίσκεται σε ρήξη με τον Άσαντ διότι ο Άσαντ υποστηρίζεται από το Ιράν και το Ισραήλ θέλει να απομακρύνει το Ιράν ως δύναμη επιρροής στην περιοχή. Έτσι λοιπόν, εν προκειμένω, Ισραήλ και Τουρκία έχουν κοινό μέτωπο.

Ερχόμαστε τώρα στη Λιβύη, όπου η Τουρκία είναι αντίθετη με την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Εμιράτα που υποστηρίζουν τον στρατηγό Χαλιφά Χαφτάρ. Το Ισραήλ θέλει να παίξει κι εκεί ένα παιχνίδι, θέλοντας να αποδυναμώσει την Τουρκία γι αυτό και συνεργάζεται στενά με Αίγυπτο και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τροφοδοτώντας τους με όπλα και πυραύλους. Επομένως, έχουμε δύο πεδία μάχης όπου το Ισραήλ βρίσκει κοινά συμφέροντα με την Τουρκία, στην περίπτωση της Λιβύης λιγότερο από όσο στην περίπτωση της Συρίας».

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ...