Από Έβρο μέχρι Γαύδο...

Οι πολιτευτές και τα λαμόγια απέναντι στις γειτονιές από την σαπισμένη τούρτα που λέγεται Αθήνα...
Τι είναι η γειτονιά πια; Μια φέτα από την σαπισμένη τούρτα που λέγεται Αθήνα. Πως εισπράττει την κρίση; Ομογενοποιημένα. Φροντίζει γι αυτό η τηλεόραση. Μπάζει στην τραπεζαρία και στην κρεβατοκάμαρη και στο σαλόνι τον ίδιο φόβο παντού, είτε η...

κρεβατοκάμαρη είναι σινιέ καρυδιά, είτε νοβοπάν φορμάικα τριανταφυλλιά. Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου. Στην ουσία όμως δεν είναι έτσι, να πως είναι «Φόβος, αρχή σοφίας Κυρίου». Με τον φόβο να κυβερνά από το Βερολίνο , από την Ουάσινγκτον, από το Σίτι ,από το Πεκίνο ο Κύριος. Κι ο πονηρός πολιτευτής από δίπλα ,παίρνει τη γόμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» να σβήσει τα σουσούμια του, τις μουντζούρες του. Και από δίπλα ο πιο πονηρός πολιτευτής αυτός που τα έβλεπε, ήξερε αλλά σιωπούσε και τώρα λίγο πριν τις εκλογές ανοίγει το στόμα του το λαμόγιο να τα ψελλίσει και να πει νίπτω τας χείρας μου .Τόσα χρόνια γιατί δεν τα 'λεγε; “Δείξε μου δέκα δίκαιους” ,είπε ο Άγγελος στον Λωτ κι αυτός ούτε έναν δεν μπορούσε να του δείξει. Όλη η πόλη το ίδιο. Έχουν πέσει τα τείχη πια. Τα έχει αλέσει το μίξερ τηλεόραση, πρόθυμο εργαλείο στα χέρια του Κυρίου, σώμα του και αίμα του στο κουλάντρισμα ψυχών. Λαός και Κολωνάκι πια το ίδιο πολτοποιούνται τα μυαλά. Ο μικροαστός θεατής της όποιας γειτονιάς παρέα με τον άνεργο κι ο μεσοαστός με τον λειτουργό στα ψηλά αλώνια το ίδιο νοκ άουτ όλοι τους στο καναβάτσο του καναπέ. Κι ο γόνος του λαμόγιου πολιτευτή, λομογιογόνος έτοιμος να τον ξαναψηφίσουν οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι και προδομένοι. Όμως μην επαναπαύονται οι γόνοι , γιατί υπάρχουν ακόμη κάτι ατίθασα παιδιά και κάτι παλιμπαιδίζοντες παλιόγεροι που σκέφτονται με την καρδιά και δεν τους τρομάζει ο Κύριος και δεν τους πιάνει η γόμα δίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» , που δεν έχουν χάσει τη μνήμη τους και θυμούνται και ξέρουνε τον ένοχο και ποια είναι η αιτία και περιμένουν συλλέγοντας κλούβια αυγά και χαρτοπόλεμο και κόκκινη μπογιά μήπως και ξανακούσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα χαμουρίτσες κι αυτοί πια είναι παντού και στο καφενείο και στην λέσχη και στον ακριβό καναπέ και στον μούφα καρυδιά. Και περιμένουν πονηρέ πολιτευτή από Δυτικές συνοικίες μέχρι Βόρεια προάστια κι από Έβρο μέχρι Γαύδο γιατί ξέρουν κι αν ψηφίσουν είναι γιατί δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς αυτήν την έσχατη ώρα με το ξυράφι στο λαιμό που τους βάλατε. Περιμένουν πονηρούληδες, μαζεύουν αυγά και θυμό...

O Θανάσης Σκρουμπέλος γραφει στο lifo.gr