Σημείο των καιρών: γέμισε ο τόπος αναλυτές που μετρούν τον πατριωτισμό με την ισχύ του αντίπαλου. Έσπευσαν με προθυμία να συνταχθούν με τη γραμμή Γεραπετρίτη ότι η... εθνική κόκκινη γραμμή στo Αιγαίο είναι τα 6 μίλια.
Εκεί τοποθετούν την εθνική κυριαρχία. Τόσα χρόνια που φωνάζαμε για τα 12 απλώς είμαστε αιθεροβάμονες. Προφανώς αν πάμε στα 3 θα ξεχειλίζουμε από ρεαλισμό.
Στην κομπανία προστέθηκε και Ντόρα Μπακογιάννη, με τον απίστευτο όρο < δυνητική κυριαρχία> για τα 12 μίλια.
Η φοβιστική ρητορεία ότι αν επεκτείνουμε τα δικαιώματα μας στα 12 μίλια θα αντιδράσει η Τουρκία σημαίνει αποδοχή του casus belli. Καλό είναι να τα ξεχάσουμε, μας λένε.
Η θεωρία ότι δεν είναι «ρεαλιστικό» να υπερασπιστεί η Ελλάδα τα 12 μίλια δεν είναι απλώς ηττοπαθής. Είναι διαπραγματευτικά ολέθρια. Και γεννά απορίες: γιατί η σημερινή κυβέρνηση ξεφεύγει από την πάγια διατύπωση «είναι κυριαρχικό δικαίωμα και θα το ασκήσουμε όταν εμείς κρίνουμε»;
Καμία χώρα στην Ιστορία δεν απεμπόλησε δικαιώματα της για λόγους… “ρεαλισμού” ή έξωθεν πιέσεων.
Το πρόσφατο παράδειγμα είναι η Τουρκία.
Η δημιουργία κουρδικού κράτους θα σημαίνει απώλεια εδαφών για την Άγκυρα. Ο Ερντογάν απείλησε θεούς και δαίμονες και το θέμα έκλεισε. Δεν είναι πιο ισχυρός από τους ισχυρούς που το ήθελαν.
Η καλλιέργεια αντίληψης ότι μια χώρα πρέπει να συμπεριφέρεται κατά την ισχύ του γείτονα που την επιβουλεύεται είναι τραγική. Το 1940 η αντίσταση της Ελλάδας στα ιταλο-γερμανικά στρατεύματα δεν ήταν ούτε μη ρεαλιστική, ούτε αυτοκτονική. Ήταν αναπόφευκτη.
Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο. Αλλά αλίμονο από τη χώρα που υποδηλώνει ότι παραιτείται από κυριαρχικά της δικαιώματα για να τον αποφύγει.
Στο τέλος θα χάσει και τα δικαιώματα και θα έχει και πόλεμο.
Αν πρόκειται να κάνουμε πίσω γιατί ο άλλος μπορεί να προκαλέσει πολεμική ρήξη τότε γιατί ξοδεύουμε τα μαλλιοκέφαλά μας για εξοπλισμούς;
Τι χρειάζονται τα αμυντικά σύστημα αν όχι για να κατορθώνουμε την κυριαρχία μας, στην οποία περιλαμβάνεται και τα 12 μίλια.
Διόλου παραδόξως όσοι συνιστούν «6 μίλια και καλά είναι» είναι η ίδιοι που μιλούν με τoν ίδιο τρόπο για την ΑΟΖ του Καστελόριζου και για το Κυπριακό. Οι ίδιοι που υπερασπίζονται ακόμη εκείνη τη θλιβερή βραδιά του Σημίτη με τα Ίμια και τις ευχαριστίες στους Αμερικάνους- που απέτρεψαν το πόλεμο υποτίθεται.
Μόνο που η αποτροπή του πολέμου είχε σαν αποτέλεσμα να απωλεσθεί η ελληνική κυριαρχία στα Ιμια. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα που έχει π.χ. να κάνει κάμπινγκ σε κάθε σημείο της ελληνικής επικράτειας, ας πάρει τη σκηνή του και ας δοκιμάσει.
Κατ’ αντίστοιχο τρόπο όσοι δηλώνουν ότι για την Ελλάδα δεν είναι ρεαλιστικό όχι απλώς να ασκήσει, αλλά και να αναφέρει ακόμη το δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια ρίχνουν στο χρώμα του Αιγαίου επιπλέον πινελιές γκρίζου. Και δίνουν στην πρωθυπουργική ρητορική περί «θαλάσσιων ζωνών», χωρίς να τις ορίζει, προδιάθεση παραίτησης από αυτό το δικαίωμα.
Ότι συνήθεις κεκράκτες προετοιμάζουν το έδαφος δεν είναι περίεργο. Παλιά μας τέχνη, κόσκινο.
Η Ντόρα όμως, που την άνοιξη του 2008 στο Βουκουρέστι στάθηκε στο πλευρό του Καραμανλή για την κατοχύρωση του ελληνικού δικαιώματος στο «βέτο», στην περίπτωση του γκρίζου ανάμεσα σε έξι και στα 12 μίλια σε τίνος το πλευρό στέκεται;
Εκτός αν το κάνει για να παρασύρει τον αδελφό της να το υιοθετήσει προσωπικά και δημοσίως ο ίδιος, ώστε να του έλθει ο ουρανός στο κεφάλι...
Γ. Λακόπουλος
Πηγή:anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου