«Πολιτική» ομολογία Μιχαλολιάκου...

Δημήτρης Ψαρράς

Ξάφνιασε χτες το πρωί το κλείσιμο της συνέντευξης του Ν. Μιχαλολιάκου στον Νίκο Χατζηνικολάου (Real FM). Δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει την «πολιτική ευθύνη» στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Ν. Μιχαλολιάκος αποδέχτηκε στην πραγματικότητα την κατηγορία της «διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης», η οποία του αποδίδεται στο κατηγορητήριο που προσπαθεί να αποκρούσει.

Ως γνωστόν ο πρώτος που είχε... αναλάβει την «πολιτική ευθύνη» για τη δράση οργάνωσης που βρισκόταν υπό παρόμοια κατηγορία (άρθρο 187,1 ΠΚ) ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος πλήρωσε τη δήλωσή του αυτή με πολλά ισόβια. Ασφαλώς και η δήλωση Μιχαλολιάκου θα επιδράσει στη δίκη που συνεχίζεται στον Κορυδαλλό και μόλις τώρα μπαίνει στην εξέταση της ουσίας.

Βέβαια ο Ελληνας φίρερ δεν είχε υπολογίσει τον αντίκτυπο που θα είχε η ομολογία του. Πανικόβλητος έσπευσε αμέσως να ανασκευάσει τη δήλωσή του, αλλά ήταν πολύ αργά. Με δύο διαδοχικές «διαψεύσεις» ισχυρίστηκε ότι δεν εννοούσε αυτό που είπε και επανέλαβε τους παλιούς του ισχυρισμούς -που ήδη έχουν καταπέσει, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Γιάννη Μπασκάκη σε διπλανές σελίδες- ότι ο Ρουπακιάς ήταν απλός οπαδός και όχι μέλος του κόμματος.

Μάλιστα, τα παραδείγματα που σκέφτηκε ο Μιχαλολιάκος για να ελαφρύνει την ομολογία του, δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο τη θέση του. Γιατί σύγκρινε τη δολοφονία Φύσσα με εκείνες του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα, διαμαρτυρόμενος που σ΄ εκείνες τις περιπτώσεις δεν είχε διωχτεί η ΕΡΕ και η Νέα Δημοκρατία αντίστοιχα.

Ατυχής έμπνευση. Γιατί, άθελά του, μ΄ αυτή τη σύγκριση παραδέχεται ότι και η δολοφονία Φύσσα ήταν αποτέλεσμα επίθεσης εναντίον πολιτικού αντιπάλου, όπως συνέβαινε στα δύο αυτά ιστορικά παραδείγματα. Βάζοντας τη δολοφονία Φύσσα δίπλα σ΄ αυτές τις δύο εμβληματικές πολιτικές δολοφονίες, ο αρχηγός πετάει στο καλάθι των αχρήστων όλους τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς περί «τσακωμού για το ποδόσφαιρο» και άλλες αθλιότητες.

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς για ποιο λόγο προχώρησε σ΄ αυτή τη δήλωση ο Μιχαλολιάκος, ο οποίος είναι πολύ προσεκτικός -και καλά δασκαλεμένος από τους συνηγόρους του- να μην εκτίθεται προσωπικά. Ισως είναι κάτι σαν τις «λεκτικές παραδρομές» στις οποίες επιδιδόταν σκοπίμως ο Λεπέν («οι θάλαμοι ήταν μια λεπτομέρεια» κ.λπ.), προκειμένου να απευθύνεται στους μυημένους οπαδούς του με δηλώσεις τις οποίες ο ίδιος αμέσως μετά ανασκεύαζε.

Τώρα ο Μιχαλολιάκος αισθάνεται την ανάγκη να υπενθυμίσει ότι καλύπτει «πολιτικά» την άσκηση βίας που υπήρξε το σήμα κατατεθέν της Χρυσής Αυγής και να καθησυχάσει τα μεσαία στελέχη της οργάνωσής του, τους «πυρηνάρχες» και τους βαθμοφόρους των Ταγμάτων Εφόδου που έβλεπαν ότι στη δίκη τούς είχε αδειάσει και μεθοδεύει τη δική του απαλλαγή εις βάρος εκείνων.

Εξάλλου σε όλη την ιστορία της Χρυσής Αυγής υπάρχουν πολλά παραδείγματα, στα οποία ο Μιχαλολιάκος και οι άμεσοι συνεργοί του προχωρούν σε μια ακρότητα (ναζιστικοί χαιρετισμοί, σβάστικες, ύμνοι στον Χίτλερ, ομολογία περί Ταγμάτων Εφόδου κ.λπ.) και αμέσως μετά την παίρνουν πίσω, έτσι ώστε να ικανοποιούνται οι οπαδοί, αλλά ταυτόχρονα να αποφεύγονται οι πολιτικές και ποινικές συνέπειες. Μόνο που αυτή τη φορά ο αρχηγός πήγε ένα βήμα παραπέρα. Και αυτό θα του στοιχίσει.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...