επεκταθεί σε πολλές μεγάλες πόλεις στη Γαλλία, με ανάλογα αποτελέσματα: βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις-τουλάχιστον 600 πολιτών- εμπρησμοί αυτοκινήτων, καταστροφές τραπεζών και λεωφορείων και λεηλασία των σικ καταστημάτων στις πλούσιες συνοικίες της πρωτεύουσας.
Προερχόμενοι βασικά από την παραμελημένη επαρχία, οι διαδηλωτές με τα κίτρινα γιλέκα ξεκίνησαν τη διαμαρτυρία τους επειδή αυξήθηκαν οι φόροι στα καύσιμα. Αντίθετα με τους περισσότερο εύπορους Παριζιάνους που χρησιμοποιούν λίγο το αυτοκίνητο τους, οι κάτοικοι της επαρχίας το έχουν απόλυτη ανάγκη για τις μετακινήσεις τους. Αλλά δεν χρειάζεται πτυχία κοινωνιολογίας για να καταλάβει κανείς ότι οι αυξήσεις στα καύσιμα ήταν η αφορμή για την εκδήλωση μιας γενικότερης κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας απέναντι στην παρισινή ελίτ και τον πρόεδρο της.
Δυστυχώς ο Μακρόν δεν κατάλαβε έγκαιρα ότι ο ίδιος εκτοξεύθηκε στη προεδρία, σχεδόν από το πουθενά, χάρις σε μια αντίστοιχη ειρηνική, εκλογική εξέγερση εναντίον του κατεστημένου και καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Δεν διέκρινε το πρόβλημα ακόμη και όταν εκατομμύρια Γάλλοι κατέβηκαν το καλοκαίρι στους δρόμους, για να γιορτάσουν την επικράτηση της εθνικής τους ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είδε ότι οι εκδηλώσεις αυτές, που ξεπέρασαν σε όγκο αυτές της απελευθέρωσης της Γαλλίας από τη ναζιστική κατοχή, ήταν στη πραγματικότητα η κραυγή αγωνίας μιας χώρας που προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Τις είδε αντίθετα σαν να επιβεβαίωναν την εξουσία του.
Συνέχισε να κυβερνά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, εφαρμόζοντας αλλαγές που στρέφονται εναντίον του αποτελεσματικού γαλλικού κοινωνικού κράτους και των ασθενέστερων στρωμάτων. Αυτή την πολιτική του bussines as usual είναι που πληρώνει τώρα, αντιμετωπίζοντας μια σοβαρότατη πολιτική κρίση, με την ακροδεξιά Μαρί Λε Πεν αλλά και τον Μελανσόν της «Ανυπότακτης Γαλλίας» να ζητούν πρόωρες εκλογές, ενώ η δημοτικότητά του καταρρέει.
Όπως συνέβη και στην Ελλάδα 7 χρόνια πριν, το κίνημα των Γάλλων αγανακτισμένων κάθε άλλο παρά ομοιογενές είναι: υπάρχει η «κάτω πλατεία» των δημοκρατικών πολιτών και η «πάνω πλατεία» της ακροδεξιάς, που από τα μαύρα φόρεσε τα κίτρινα. Και είναι η τελευταία που ευθύνεται για τις περισσότερες από τις βιαιότητες, έστω και αν αυτές στρέφονται και κατά της αγαπημένης της αστυνομίας. Οι ηγέτες της άκρας δεξιάς έσπευσαν αμέσως να οικειοποιηθούν το κίνημα αυτής της «Γαλλίας των ξεχασμένων» για την οποία δημαγωγεί ακατάπαυστα η Μαρί Λε Πεν. Έστω και αν κανένα από τα συνθήματα των κίτρινων γιλέκων δεν πιπιλίζει την καραμέλα της ακροδεξιάς, για τις ευθύνες των προσφύγων και των μεταναστών στη μιζέρια των Γάλλων.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Στ. Κουλογλου, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου