εχθρικό στρατόπεδο ετοιμάζεται κι αυτό να πλήξει τους επιτιθέμενους με κάποιους άλλους πυραύλους.
Οι δημοσιογράφοι μετράνε τους πυραύλους να δουν ποιος είναι ο καλύτερος, ο αποτελεσματικότερος, ο ισχυρότερος. Αυτός κάθεται έντρομος στην πολυθρόνα του. Κάποιος σύμβουλος διεθνών σχέσεων τού λέει να μην ανησυχεί. Η χώρα μας δεν κινδυνεύει. Μα να, ξαφνικά πέφτει ένα Μιράζ πάνω από τη Σκύρο. Κι ο πιλότος αγνοείται.
Τα κλείνει όλα. Είναι παιδί της Κατοχής. Ακόμα είναι, πάντα «είναι» παιδί της Κατοχής, κι ας πέρασε τα ογδόντα. Απαξ κι έχεις υπάρξει παιδί της Κατοχής είναι δύσκολο να ξεχάσεις και να γίνεις κάτι άλλο. Ο πόλεμος δεν είναι για σένα παιχνίδι ηλεκτρονικό, δεν είναι φανταστικό σενάριο στρατηγικών συμβούλων, δεν ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού.
Κατ’ αρχάς είναι η ουλή. Στο αριστερό πόδι πάνω από τον αστράγαλο. Σφαίρα. Δεν πονάει. Αλλά εκείνος, όταν θυμάται τον πόνο, για έναν περίεργο λόγο πονάει πιο πολύ. Μετά είναι που αρχίζει να χτυπάει ρυθμικά η κοιλιά του. Οχι η καρδιά του, η κοιλιά του. Κι αυτή δεν ξέχασε. Ενα ρυθμικό ταμ, κοφτό. Ελέγχει τα ντουλάπια του. Από τότε που άρχισε να δουλεύει, μέχρι τώρα που είναι χρόνια στη σύνταξη, φροντίζει να είναι πάντα γεμάτα. Τα παιδιά του τον κοροϊδεύουν: «Πάλι σήκωσες το σούπερ μάρκετ ρε πατέρα!!!»
Ας τον κοροϊδεύουν, σημασία έχει τα ντουλάπια να είναι γεμάτα. Αυτό που του προκαλεί έκπληξη, τον τελευταίο καιρό, είναι η ευκολία με την οποία μιλούν η «ειδικοί» για τον πόλεμο. Πόλεμος εδώ, πόλεμος εκεί, πολεμική ρητορική, πολεμική ατμόσφαιρα. Κλείνει με τα χέρια τ’ αυτιά του. Ολοι οι ήχοι σταματούν, όλοι εκτός από έναν. Η κοιλιά του θυμάται, χτυπά πιο δυνατά.
Σκέφτεται πως είναι μάταιο να κάνει πως δεν ακούει, πως δεν θυμάται. Τι θυμάται; Το «Εγχειρίδιο Πολέμου»:
Στρατηγέ το τανκς σου/Είναι δυνατό μηχάνημα/Θερίζει δάση ολόκληρα/Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει/Μόνο που έχει ένα ελάττωμα/-χρειάζεται οδηγό/Στρατηγέ το βομβαρδιστικό/Είναι πολυδύναμο/Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο/Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ/Μόνο που έχει ένα ελάττωμα/-χρειάζεται πιλότο/-Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ-/Ξέρει να πετάει/-Ξέρει και να σκοτώνει/-Μόνο που έχει ένα ελάττωμα/-ξέρει να σκέφτεται…
Και για να μην τον πουν και πάλι τα παιδιά του υπερβολικό, μυστικά και χαμηλόφωνα παρακαλεί να μη σταματήσουν οι λογικοί άνθρωποι να σκέφτονται...
Κυριακή Μπεϊόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου