Μόνο ο Γιούνκερ έχει δικαίωμα...

Σχετικά με την ομιλία Γιούνκερ στο ελληνικό Κοινοβούλιο: δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τη δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου – και ας ξινίσουν οι της κυβέρνησης, η...
περισσότερη αντιπολίτευση και οι λογής [καλά και σώνει και ας διάγουμε περίοδο τρομερής ανέχειας] ευρωπαϊστές· τα περί καθαρής και σαφούς εξόδου από το Μνημόνιο λόγια του πρωθυπουργού δεν χρειάζονται σχολιασμό.

Διαβάζω στη δήλωση: «Το να καλείται να μιλήσει στη Βουλή, ως “εξέχουσα προσωπικότητα”, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκβιαστής του λαού μας και περιφρονητής του δημοψηφίσματος και του ΟΧΙ μας, Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, είναι άλλη μια πράξη υποτέλειας, που προσβάλλει την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πολιτών.

Που μπορεί να μην έχουν ακόμη αντιδράσει, όμως δεν έχουν ξεχάσει ούτε συγχωρέσει». Σημειώνεται ότι είχε δεχτεί πρόσκληση από τη Βουλή των Ελλήνων [ως πρώην πρόεδρος της Βουλής] να παραστεί στην ομιλία του «εξέχοντος» Ευρωπαίου πολίτη. Αρνήθηκε βεβαίως και, όπως γράφει, πέρασε το πρωινό της με νέους ανθρώπους, παρακολουθώντας την ορκωμοσία μεταπτυχιακών φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σουλατσάροντας στα Εξάρχεια – είχε ωραία μέρα.

Δύο [μικρά] τινά: (Πριν από τον Γιούνκερ [ο Ευρωπαίος αξιωματούχος πάντα περιφρονούσε τους αδύναμους] περιφρόνησε το «Οχι» του ελληνικού λαού ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός και το μεγαλύτερο κομμάτι της κυβερνώσας Αριστεράς. Η ομιλία λοιπόν αυτού του, κατά δήλωσή του, «φίλου του ελληνικού» λαού, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο συνιστά κατά κύριο λόγο ύβριν – και βεβαίως προσβολή).

Να το σκεφτούμε δηλαδή αλλιώς (Πρώτο [μικρόν] τι): Υπό τις παρούσες συνθήκες εποπτείας και υποτέλειας, θαρρώ μόνο ο Γιούνκερ έχει δικαίωμα να ομιλεί στην έδρα της δημοκρατίας. Ο,τι πει αυτός δεν γίνεται; Μπορεί να ψηφιστεί από τους γενναίους Ελληνες βουλευτές οποιοδήποτε νομοσχέδιο, εάν δεν το εγκρίνουν οι δανειστές; Οχι βεβαίως. Οπότε; Καλά κάνει ο Γιούνκερ [και ο κάθε Ευρωπαίος αξιωματούχος]. Προτεκτοράτο τους δεν είναι η χώρα; Ο,τι γουστάρουν κάνουν, σε όποια γλώσσα βούλονται μιλάνε. Ποια αξιοπρέπεια και ποια υπερηφάνεια λοιπόν; Οι καταρρακωμένες από το ισχνό αριστεροδεξιό συνονθύλευμα;

Δεύτερο [μικρόν] τι: Φταίει ο λαός που δεν αντιδρά, δεν αντιστέκεται; Είναι πιθανό [αλλά μέσα σε τόση ανασφάλεια και τόσο μεγάλο φόβο, πού να βρεθεί το σθένος;]. Φταίνε πρωτίστως οι ηγέτες του, αφού ο ίδιος [ο λαός] τούς επιλέγει, ως κυρίαρχος τάχα και ασκών, όποτε δει, το εκλογικό του δικαίωμα – δεν έχει κάτσει ποτέ να σκεφτεί ότι η «πολύτιμη» ψήφος του υφαρπάζεται τεχνηέντως [ή με άγρια προπαγάνδα] από τους επαγγελματίες της κομματικής πολιτικής.

Λίγο κούνημα του κεφαλιού χρειάζεται, λίγο θάρρος και ένας δισταγμός απέναντι σε όσους προβάλλουν την Ευρώπη σαν πανάκεια – ποιος μπορεί να είναι φίλος με μια τέτοια Ευρώπη; Μόνο ο Γιούνκερ βεβαίως και οι υπάλληλοι των Βρυξελλών (τμηματάρχες, τραπεζίτες, σφουγγοκωλάριοι και λοιποί παρατρεχάμενοι – όχι οι ευρωπαϊκοί λαοί, πάντως).

Τι βγαίνει από τα δύο [μικρά] τινά; Οτι μας τρομοκράτησαν και μας χαλιναγωγούν με τη σύμφωνη γνώμη των [το δήλωναν κάποτε και συνεχίζουν ανερυθρίαστα να το κάνουν] αριστερών, καλέ. Υπάρχουν, δεν λέω, αντιμνημονιακές δυνάμεις ακόμη, αλλά δεν έχουν απογαλακτιστεί εντελώς από το μέλι της εξουσίας. Κάτι να βγει από τα σπλάχνα του λαού; Αυτό αναζητείται [και σχηματίζεται...].

Γιώργος Σταματόπουλος