Ανθρωπάκο, θέλεις ν’ αναστηθείς;...

Θέλεις, αλλά δεν ξέρεις πώς;
Ή μήπως ξέρεις το...
πώς, αλλά φοβάσαι;


Πες μου, όμως, πρώτα κάτι άλλο πριν απαντήσεις σ΄αυτά.

Ξέρεις να ξεχωρίζεις το δίκαιο από το άδικο;

Μήπως έχεις αμφιβολίες ακόμη και γι΄ αυτό;

Δεν έχεις όλες τις πληροφορίες που χρειάζεσαι;

Δεν έχεις όλα τα δεδομένα της ζωής σου;

Δεν νιώθεις στο πετσί σου την αδικία;

Ώστε λοιπόν δεν αμφιβάλεις ότι είσαι το θύμα.

Άρα, τι φοβάσαι;

To ότι είσαι το θύμα ή ότι υπάρχει θύτης;

Τον γνωρίζεις;

Ξέρεις να τον ξεχωρίζεις;

Ώστε μπορείς.

Πες μου, όμως, τι φοβάσαι πιο πολύ;

Nα υψώσεις το ανάστημά σου;

Τις συνέπειες των πράξεών σου;

Τελικά, τι κέρδισες με τον φόβο σου ανθρωπάκο;

Tην αγάπη τους;

«Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρ’ όλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”».

«Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημά σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου».
(απόσπασμα από το «Άκου Ανθρωπάκο» – Βίλχεμ Ράιχ)

Μα πιο πολύ φοβάμαι τους φόβους σου, ανθρωπάκο.

Φοβάμαι ότι βολεύτηκες μ΄ αυτούς στο φέρετρό σου.

Και δεν έχω άλλο κουράγιο να προσπαθώ να σώσω ζωντανούς που κρατάνε ακόμη και την κάσα τους με δόντια και με νύχια.


Ανθρωπάκο, τι σου συμβαίνει;

Γιατί κλαις τώρα;

Θέλεις την αγκαλιά μου για να κλάψεις;

Όχι;

Tι θέλεις τελικά;

Ανθρωπάκο μίλα μου, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος, και πρέπει να τον μοιράσω εξίσου και σ΄ άλλους.

Μίλα, όσο είναι καιρός.

Μίλα, γιατί πρέπει ν΄ αποφασίσω με ποιούς θα πάω και ποιούς θ’ αφήσω.

Ανθρωπάκο, ξέρω πως φοβάσαι και εσύ τους φόβους σου.

Όμως, έχει την επιλογή.

Να ξεμάθεις.

Να ξεμάθεις, αντικρύζοντάς τους κατάματα.

Και εγώ ακόμη ξεμαθαίνω.

Όμως, νιώθω καλύτερα.

Νιώθω ζωντανός.

Ανθρωπάκο, θέλεις κι εσύ ν΄ αναστηθείς;

Φιλικά,

Αντώνης

Υ.Γ. Καλέ μου άνθρωπε, Πιτσιρίκο, σήμερα την ώρα που οι περισσότεροι ανθρωπάκοι θ΄ ανταλλάσσουν ευχές για έναν θεό που δεν έχει την ανάγκη τους, αν δεν βρισκόμουν τόσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, θα ‘θελα να βρίσκομαι έξω από την φυλακή του Βασίλη Δημάκη και να του φωνάζω πως δεν είναι ανθρωπάκος, και πως δεν είναι μόνος του.

(Αγαπητέ Αντώνη, είναι προφανές πως αυτό που φοβούνται οι περισσότεροι άνθρωποι είναι η ελευθερία. Οπότε, φροντίζουν να φυλακίζονται μόνοι τους σε ανόητους θεσμούς, όπως τα κράτη, οι θρησκείες, οι «δουλειές», τα κόμματα κλπ. Αντώνη, αν όλοι αυτοί οι χριστιανοί έβλεπαν μπροστά τους τον Χριστό, θα τον κορόιδευαν και θα γελούσαν μαζί του. Ξεχνάμε πως ο Χριστός δεν ήταν χριστιανός. Ο Χριστός ήταν ο Χριστός. Εμένα με έχει καλύψει ο Γκάντι: «Μ’ αρέσει ο Χριστός σας. Δεν μ’ αρέσουν οι χριστιανοί σας.». Να είσαι καλά, Αντώνη.)


pitsirikos