«Χρηματιστήριο» προσώπων...

Της Πόπης Διαμαντάκου
Η πολλή συζήτηση για τα πρόσωπα, τόσο στην τηλεόραση όσο και σε μια κυβέρνηση, αποδεικνύεται «κουρτίνα» που κρύβει την πραγματικότητα και των δύο
Κυβερνητικός ανασχηματισμός και καναλικός μετεγγραφικός πυρετός. Δύο κορυφαίες επικοινωνιακές στρατηγικές που παθιάζουν τα μίντια. Σε αυτά άλλωστε απευθύνονται, καθώς κανένα από τα δύο δεν σημαίνει την παραμικρή αλλαγή για πολίτες και τηλεθεατές. Αλλά και τα δύο παράγουν θέαμα. Κυρίως τηλεοπτικό. Δίνουν...
υλικό στα πάνελα, είτε τα κουτσομπολίστικα είτε τα ενημερωτικά. Μοιάζει έτσι ότι έχουν σημασία μόνο τα πρόσωπα, στην πραγματικότητα όμως έχουν οι πολιτικές που χαράσσονται, είτε στα κανάλια για την αισθητική της εικόνας τους και την τηλεθέαση, είτε στην πολιτική για την άσκηση εξουσίας και τα εκλογικά οφέλη.

Απλώς η συζήτηση για τα πρόσωπα ταιριάζει στους όρους της τηλεόρασης και αυτοί επιβάλλονται και στην πολιτική. Πολύ βολικό αυτό, καθώς τα πρόσωπα μετατρέπονται σε ζωντανή «κουρτίνα» των πολιτικών και δη των αντιλαϊκών. Το ίδιο και στην τηλεόραση. Η συζήτηση για τα πρόσωπα κρύβει με βαριά «κουρτίνα» το είδος της τηλεόρασης που υπηρετούν σαν να μην έχει καμιά σημασία. Αυτό κυρίως επηρεάζει τη συνείδηση και τα ήθη του φιλοθεάμονος. Η τηλεόραση του ριάλιτι για παράδειγμα, είναι αυτή που διαμορφώνει ένα κλειστοφοβικό, επαρχιώτικο σύμπαν, αναδεικνύει και ενισχύει τα χειρότερα ανθρώπινα ελαττώματα και ένστικτα, την αυταρέσκεια, τον κανιβαλισμό και τον ναρκισσισμό. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι οι Μανωλίδου, Τατιάνα, Δρούζα ή οι Λαμπίρη, Σκορδά και Λόη, του κουτσομπολίστικου ριάλιτι. Απλώς, αλληλοπροβάλλονται και έτσι μεγεθύνουν την πραγματική, τηλεοπτική τους αξία.

Γι΄ αυτό και η τηλεόραση υποφέρει από φούσκες, από υπερεκτιμημένους δήθεν σταρ, οι οποίοι μάλιστα παραφούσκωναν και με την ετήσια παρωδία των τηλεοπτικών βραβείων.

Οι εποχές είναι δύσκολες για να συντηρηθεί ο ακριβοπληρωμένος αέρας κοπανιστός. Όχι ότι δεν υπάρχουν οι περισσότερο ικανοί ή έμπειροι επαγγελματίες, όχι όμως για να κάνουν τη διαφορά, αλλά για να υπηρετήσουν με σχετική ασφάλεια το σχέδιο ενός καναλιού.

Και δεν μπορεί ποτέ να υπερβούν τα όρια που θέτει το σύνολο εντός του οποίου έχουν ενταχθεί, αλλά ούτε και αυτά που έχουν θέσει οι ίδιοι διαμορφώνοντας την εικόνα τους. Εξού και είναι δύσκολο για τον Νίκο Ευαγγελάτο, που ώς χθες τεμάχιζε τα στρώματα για να αποδείξει ότι κρύβουν φονικά συστατικά στη σύνθεσή τους, να αφήσει τον λαϊκισμό για τη σοβαρή ενημέρωση ή για τη συμβία του, που έκανε τσίρκο ανθρώπους με ιδιαιτερότητες ή πολύ φτωχούς, να μπορέσει να υπηρετήσει μια άλλη αισθητική, την ψυχαγωγία που σέβεται τις ανθρώπινες αξίες. Το ίδιο και η κ. Μανωλίδου, η οποία αυτοεκτέθηκε ως «μπουμπούκα» και «μέλλουσα νύφη» ώς το μη περαιτέρω, αγνοώντας ίσως ότι το κοινό έχει όρια, είτε ως φιλοθέαμον πλήθος τηλεθεατών είτε ως πολίτες που ψηφίζουν στις εκλογές. Παράδειγμα ο Μικρούτσικος που κατάφερε πριμοδοτώντας με τις εκπομπές του την πιο άγρια μορφή κανιβαλισμού- μόνο η «Στιγμή της αλήθειας» τις ξεπέρασε- και με τη διαρκή έκθεση της προσωπικής του ζωής στον φακό, να βρεθεί τελικώς τελευταίος στις προτιμήσεις του φιλοθεάμονος. Η τηλεόραση μπορεί με την ίδια ευκολία που κάνει σταρ τον οποιονδήποτε, να τον εξοντώσει μέχρι οριστικής εξαφάνισής του.
Από τα ΝΕΑ.