προκύψει, σταδιακά, πολυμερής συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών ανάμεσα στις χώρες της περιοχής. Δηλαδή, την Ελλάδα, την Τουρκία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, το κύριο εμπόδιο που υφίσταται είναι οι διαρκείς προσπάθειες της Τουρκίας να επιβάλει τετελεσμένα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει στο τέλος της διαδικασίας μεγαλύτερο μέρος από αυτό που της επιφυλάσσει το ισχύον διεθνές δίκαιο. Ακριβώς επειδή το διεθνές δίκαιο δεν ευνοεί την Τουρκία, υπό την έννοια της ικανοποίησης αυτού που η ίδια αυθαίρετα θεωρεί πως θα έπρεπε να λάβει σύμφωνα προς το μέγεθός της, έχει εμπλακεί σε μια διαρκή προσπάθεια αμφισβήτησης των κανόνων του διεθνούς δικαίου και επιβολή νέων που θα ισχύσουν ειδικά για την Μεσόγειο, με τη δικαιολογία ότι υπάρχουν "ειδικές περιστάσεις".
Το διεθνές δίκαιο έχει δυναμικό χαρακτήρα, υπό την έννοια της αλλαγής και του εμπλουτισμού του με κάθε νέα απόφαση των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, που συνιστούν εξειδίκευση των κανόνων του με καθεμιά επιμέρους περίπτωση που εξετάζεται και εκδίδεται απόφαση. Επηρεάζεται και από τις διεθνείς συμφωνίες, αρκεί αυτές να μην παραβιάζουν νόμιμα συμφέροντα άλλων κρατών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη τη δεινή θέση, στην οποία είχε περιέλθει η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης, καθώς διακυβευόταν η επιβίωσή της, επέβαλλε με ένα μείγμα ισχυρότατων πιέσεων και κινήτρων, τη σύναψη του γνωστού μνημονίου-συμφωνίας Άγκυρας-Τρίπολης, η οποία επιδιώκει να επιβάλλει την ύπαρξη συνόρου στην ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης(!), παραβιάζοντας τα νόμιμα συμφέροντα της Ελλάδας. Η συμφωνία αποστερεί κάθε δικαίωμα θαλασσίων ζωνών στις ελληνικές νήσους, πλην των χωρικών υδάτων.
Το μνημόνιο μπορεί να είναι καταφανώς παράνομο, αλλά επιβάλλει τετελεσμένα. Η απλή καταγγελία του δεν επαρκούσε. Κατέστη, λοιπόν, απόλυτα αναγκαία μια κίνηση έμπρακτης εξουδετέρωσής του με την σύναψη διεθνούς συμφωνίας. Μοναδική λύση ήταν η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών της Ελλάδας με την Αίγυπτο. Ο στόχος αυτός, λοιπόν, απέκτησε απόλυτη προτεραιότητα.
Δίχως άλλη επιλογή
Μια ματιά στον χάρτη δείχνει ότι η Αίγυπτος θα είχε να κερδίσει περισσότερα, εάν παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο συντασσόταν με την Τουρκία, όπως της είχε προτείνει η Άγκυρα. Εάν στην εξουσία είχαν παραμείνει οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, από τη "μήτρα" των οποίων προέρχεται ιδεολογικά και ο Ερντογάν, η Ελλάδα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είχε να αντιμετωπίσει ένα σύμφωνο παρόμοιο του μνημονίου Άγκυρας-Τρίπολης, γεγονός που θα είχε καταστήσει την κατάσταση απείρως δυσκολότερη για την Ελλάδα.
Μ’ αυτή τη λογική η Ελλάδα αντελήφθη ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το να προβεί σε παραχωρήσεις προς την αιγυπτιακή πλευρά για να επιτύχει τη συμφωνία που διεμβολίζει το τουρκολιβυκό σύμφωνο και ουσιαστικά δεσμεύει την πολιτική της. Η Αίγυπτος διακηρύσσει μέσω της συμφωνίας την ανάγκη σεβασμού των διεθνών κανόνων, προσθέτοντας απλά την άποψή της, ότι ο περίφημος "κανόνας της αναλογικότητας" που υφίσταται και συνυπολογίζεται στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, περιορίζει την επήρεια των νήσων.
Αυτή την μειωμένη επήρεια των νησιών (και της Κρήτης!) αναγνωρίζει και η Αθήνα με τη συμφωνία, αποδεχόμενη ένα ποσοστό 56%-44% υπέρ της Αιγύπτου. Το δεδομένο αυτό οδήγησε στην έγερση ενστάσεων και στη διατύπωση κριτικής ότι δημιουργεί ένα αρνητικό προηγούμενο για την περιοχή του Καστελλορίζου, το οποίο, όπως και την ανατολική Ρόδο, η συμφωνία μερικής οριοθέτησης με την Αίγυπτο τα αφήνει εκτός.
Η μερική οριοθέτηση επελέγη αφενός για να παρακαμφθούν οι αιγυπτιακές ενστάσεις για το ποσοστό επήρειας του μικρού νησιωτικού συμπλέγματος που επηρεάζει την οριοθέτηση, αφετέρου το γεγονός ότι παρά τις κάκιστες διμερείς σχέσεις, η Αίγυπτος δεν επιθυμεί την εξαίρεση της Τουρκίας από τη διαδικασία οριοθέτησης. Η οριστική διευθέτηση του ζητήματος της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά οι απαιτήσεις της Άγκυρας δεν αφήνουν περιθώριο κοινά αποδεκτής οριοθέτησης.
Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Μίχα Ζαχαρία, πατήστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου