Η γενιά του Last Christmas...

Από μικρή νομίζω πως τις γιορτές πρώτα τις μύριζα και μετά τις ζούσα.

Ήταν εκείνες οι στιγμές που με ξύπναγαν οι μυρωδάτες συνταγές της μαμάς και με πήγαιναν κατευθείαν κουζίνα για μελομακάρονο και κουραμπιέ.

Μετά, ερχόταν και η...

γιαγιά με τις δίπλες της. Αυτές ήταν η αδυναμία μου.

Έκλεινα τα μάτια, έπαιρνα βαθιά ανάσα και ανέπνεα γιορτινή Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Μεγαλώνοντας, οι μυρωδιές άλλαξαν.

Η εφηβεία μας βρήκε όλες τις εκκολαπτόμενες γυναίκες, σε δίαιτα από τα γλυκά. Βλέπεις, μας απασχολούσαν οι μυρωδιές, του Γιώργου, του Χρήστου, του Μάνου.

Έκλεινα τα μάτια, έπαιρνα βαθιά ανάσα και ανέπνεα ερωτική Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Θα μου πείτε, μυρίζει ο έρωτας αλλιώς τα Χριστούγεννα;

Όλα μύριζαν αλλιώς στον εφηβικό έρωτα, ακόμα και τα Χριστούγεννα. Ήμασταν βλέπεις η γενιά του Last Christmas, στα πρώτα βήματα, στη λαμπρή του καριέρα.

Τότε που δεν το είχες ακούσει από παντού, να το ξεράσει το σύστημά σου. Τότε που πίστευες πως ο George Michael όταν στόλιζε το δέντρο με την καλή του, κρατιόταν επιμελώς μακριά από τα κλαδιά του, για να μη λαμπαδιάσουν από τη φωτιά που έκαιγε μέσα του.

Κάθε φορά που της έδινε τη γυαλιστερή μπάλα και συναντιόνταν τα βλέμματα, βουρκωμένες έφηβες βίωναν ανεπαίσθητες μυρωδιές αναστάτωσης, στολισμένες με φωτάκια, γιρλάντες σε ξύλινα καλυβάκια, ξεχασμένα, σε κάτασπρες βουνοκορφές.

Ρομαντικό; Πολύ…Η χριστουγεννιάτικη εφηβεία μύριζε πολύ ρομάντζο.

Λίγα χρόνια μετά, τον έρωτα πια δεν τον μύριζες μόνο, τον ζούσες.

Έκλεινα τα μάτια, έπαιρνα βαθιά ανάσα και ανέπνεα παθιασμένη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Δε θα ξεχάσω τα Χριστούγεννα των φοιτητικών μου χρόνων στη Βυτίνα. Μύριζα ολόκληρη φιλιά, χάδια, πόθο!

Τη Βυτίνα τη μύρισα πολύ αργότερα βέβαια, σε ένα δεύτερο τουρ, γιατί τότε μύριζα μόνο Νίκο.

Με τα χρόνια, ξεχνάς να προσέχεις αυτό που σου ζητάνε οι αισθήσεις σου ή μάλλον, δίνεις πιο πολύ σημασία σε μια μόνο αίσθηση που υπερισχύει όλων, την όραση.

Μπαίνεις στη φάση της αδιαφορίας για τα πάντα και οριοθετείς τη δική σου κυνική φιλοσοφία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ρίχνεις αισθήσεις, παραισθήσεις, βλέμματα, λέξεις και συνήθειες στο ίδιο καζάνι. Τα βράζεις στο φουλ και αποστειρώνεις τον οργανισμό σου από ευαισθησίες.

Αυτή ακριβώς η φάση είναι που ξορκίζει και τα Χριστούγεννα από τη ζωή σου. Βλέπεις φωτάκια, δέντρα, γιρλάντες και γκράντε εικόνες με χρώματα, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ασπρόμαυρη ζωή σου. Ό,τι σου τραβάει το μάτι χάνει στα σημεία, καθώς υπόκειται σε συγκρίσεις σκληρού ρεαλισμού.

Χθες, βρεγμένη, ζορισμένη, λίγο αφηρημένη, ανέβαινα τα σκαλιά του πατρικού μου.

Έφθασε μια γνώριμη μυρωδιά στα ρουθούνια. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες της μαμάς.

Έκλεισα πάλι τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και μύρισα το μελωμένο γλύκισμα, τη ζάχαρη άχνη, το ποτισμένο από τη βροχή χώμα, το σαμπουάν από τα μαλλιά μου που έσταζαν, κάποια ξύλα που καίγονταν σε γειτονικό τζάκι.

Νομίζω πως μετά από τόσο στολισμό, εκείνη τη στιγμή μόνο κατάλαβα ότι ήταν Χριστούγεννα, γιατί σταμάτησα να βλέπω φανταχτερές επιφάνειες.

Οι γιορτές δεν έχουν σχέση με τα φωτάκια, τα δεντράκια, τα καραβάκια, με το ποιο σπίτι θα έχει τον πιο φαντασμαγορικό φωτισμό, να βγει ο πρωταθλητής της γειτονιάς.

Τα δικά μου Χριστούγεννα έχουν σχέση με τους ανθρώπους που έχω κοντά μου, να τους μυρίζω, να τους αγγίζω, αλλά και με όσους άθελά τους έχουν φύγει, μα είναι παντού, αφήνοντας το άρωμά τους σε ολόκληρη τη ζωή μου.

Κλείνω τα μάτια, παίρνω ανάσα βαθιά και αναπνέω αγάπη.

Μόνο αυτό δώστε φέτος τα Χριστούγεννα, γιατί είναι και το μόνο που χρειαζόμαστε. Αγάπη, συμπαράσταση, χαμόγελα.

Καλά Χριστούγεννα φίλοι!




Νατάσσα Μας

psychoshrink.wordpress.com