Οπως τα λες είναι, αγαπητέ, κι εγώ μαζί σου είμαι κι ας είναι η τελευταία φορά που συμφωνώ μαζί σου. Ολιστικά θέλω να την βλέπω και να την αντιμετωπίζω τη ζωή. Ολιστικά και σφαιρικά. Να... βλέπω και να εστιάζω στη μεγάλη εικόνα που σχηματίζεται μπροστά μου και να μην αφήνω τα μικρά και τα ασήμαντα να αποσπούν το βλέμμα και την προσοχή μου. Να βλέπω τη μεγάλη εικόνα και να μην μιζεριάζω. Να βλέπω αυτά που έρχονται και να μην κολλάω στις ασήμαντες λεπτομέρειες του σήμερα. Να απαλλαγώ και να ξεφύγω από αγκυλώσεις του παρελθόντος και εξαρτήσεις του παρόντος. Να ξεπεράσω τις δεσμεύσεις από τα φθαρτά και τα τετριμμένα και να περάσω σε ένα άλλο επίπεδο.
Σαν το δικό σου. Σε ένα επίπεδο που δεν θα ζω εξαρτημένος από τον μισθό μου. Σε ένα επίπεδο που η οικογένεια θα είναι ο τροφοδότης λογαριασμός για το μέλλον και με τους φίλους θα με χωρίζει μια μεσοτοιχία σε ώρα ανάγκης. Έτσι θέλω να τα δω κι εγώ, αγαπητέ, και έτσι θέλω να ζήσω. Και παρότι το θέλω, δεν με αφήνουν. Γιατί είναι, βλέπεις, αυτά τα μικρά και τα ασήμαντα που συνεχώς εμφανίζονται μπροστά μου και μου θολώνουν τη μεγάλη εικόνα.
Είναι κάτι τράπεζες που περιμένουν τη δόση, είναι κάτι λογαριασμοί που περιμένουν εξόφληση, είναι το νοίκι, το σούπερ μάρκετ και η λαϊκή, είναι η εφορία, είναι το βενζινάδικο και τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας. Είναι και κάτι πάρε δώσε με γιατρούς και κάτι φροντιστήρια για περάσει το παιδί την ελάχιστη βάση εισαγωγής της δικιάς σου γιατί λεφτά για κολέγια και εξωτερικά δεν υπάρχουν. Είναι, είναι, είναι και πόσα τέτοια μικρά δεν είναι που δεν με αφήνουν να τα δω όπως τα βρήκες από τους δικούς σου και όπως θα τα αφήσεις στα παιδιά σου...
Πέτρος Κατσάκος
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου