Μάκης Γεωργίου
Παρασκευή, 16 Νοέμβρη.
Οι ακτίδες του ηλίου πάνω στα πρόσωπα των παιδιών, στα κάγκελα του περιβόλου, απλώνονταν σαν φωτοστέφανο…
Στη δύναμη, το πάθος, την ορμή, την αποφασιστικότητα.
Περίμενα την Ιωάννα Καρυστιάνη.
Στην τσέπη μου χάιδευα κάθε τόσο ένα...
χαρτάκι με τη σφραγίδα της συντονιστικής επιτροπής (ένα μεγάλο V), που μου επέτρεπε να κυκλοφορώ ελεύθερα στους χώρους του Πολυτεχνείου.
«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό».
Η «Ρωμιοσύνη» δονούσε τον αέρα μαζί με τα συνθήματα των φοιτητών.
Τελείωναν τα 9 τραγούδια και ξανάρχιζαν από την αρχή. Και ξανά από την αρχή.
Καθόμουν στο γκαζόν στη βάση των σκαλιών της Αρχιτεκτονικής. Κοίταγα τα παιδιά.
Κάποια ήταν μικρότερα από εμένα. Μαθητές, ακόμη.
Μια σκέψη μου πέρασε από το μυαλό: Ξέρουν άραγε πως κινδυνεύουν;
To «σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες», φόρτιζε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.
Η Ιωάννα μου διέκοψε τις σκέψεις: « Πάμε». Μαζί της ένας φοιτητής της Γεωπονικής.
Ανεβήκαμε στις αίθουσες.
Καμία καταστροφή (Την επόμενη οι ζημιές που θα έδειχνε η Χούντα, είχαν γίνει από τα όργανα της).
Μόνο το γραφείο του κυβερνητικού επιτρόπου ήταν-και πώς να μην ήταν-διαλυμένο.
Στο ασανσέρ ένα σύνθημα θα γινόταν τίτλος στο κείμενο που θα υπέγραφα στην «Βραδυνή»:
«Όταν ξημερώσει η αυγή της λευτεριάς, οι Πραιτωριανοί θα απαρνηθούν τη βία».
Μετά την περιήγηση περάσαμε στο εστιατόριο. Το γεύμα, ένα πιάτο φακές και ένα μπουκάλι γάλα.
Το τελευταίο γεύμα.
Η αντίστροφη μέτρηση για να πνιγεί η φοιτητική εξέγερση στο αίμα, είχε ήδη αρχίσει…
crimenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου