και παράδειγμα προς μίμηση μέσα από τις αντιλήψεις και τις πράξεις του. Ικανός για τα χειρότερα και καλύτερα αποτελέσματα.
Έδωσε την ευκαιρία σε κυβερνήτες ανάξιους του αξιώματος τους να διαχειριστούν τις τύχες του, θεωρώντας ως κανονικότητα, οι εκπρόσωποι του στην εξουσία, να κοιτάζουν πρωτίστως τα προσωπικά τους συμφέροντα, κλέβοντας το κράτος, δηλαδή, τους ίδιους και να απομυζούν κάθε ενέργεια δημιουργικότητας που θα βοηθούσε τον τόπο να προχωρήσει, και να γίνει εξελιγμένο κράτος.
Νόμιζε, πως η κανονικότητα αυτή του εξασφάλιζε το δικό του παρόν και μέλλον. Ήταν η ψευδαίσθηση, ότι θα εξελίσσονταν οικονομικά και κοινωνικά αυτός και τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του. Πώς να συντελεστεί, όμως, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη των πολιτών μιας χώρας που το κράτος της, έμενε με απαρχαιωμένες δομές, χωρίς πρόθεση να εκσυγχρονιστεί και βούληση να εφαρμόσει τους νόμους που ψήφιζε;
Η χώρα σταδιακά πήγαινε στον πάτο, εξαιτίας πολιτικών που εφαρμόστηκαν από το 1950 και μέχρι πριν λίγα χρόνια που κάθε άλλο παρά σκοπό είχαν να δημιουργήσουν κράτος με γερές βάσεις. Η διαφθορά και η διαπλοκή κέρδιζαν συνεχώς έδαφος, τα πολιτικά τζάκια μεσουρανούσαν, το ρουσφέτι, το λάδωμα και οι μίζες, κυριαρχούσαν. Θέμα χρόνου ήταν για άλλη μια φορά η χρεοκοπία της Ελλάδας.
Πού καιρός, όμως, για τέτοιες σκέψεις και προβληματισμούς, όταν οι έννοιες χώρα και κράτος αντιστοιχούνταν για τους πολλούς στο πως θα αποκτήσουν πλούτο, εξουσία, να φανούν στα μάτια της κοινωνίας . Για άλλους, που δεν είχαν τα εφόδια, δηλαδή, τα απαιτούμενα «μέσα» να μεγαλουργήσουν και δεν ήθελαν να μείνουν στην απέξω, κοίταξαν να βολευτούν. Αν δεν είχαν τις προϋποθέσεις, οι πολιτικοί είχαν πάντα τον τρόπο να τους τις παράσχουν με το αζημίωτο, φυσικά, την κατάθεση της εμπιστοσύνης τους δια της ψήφου τους. Έτσι και εκείνοι μπορούσαν να «σταθούν» στην κοινωνία.
Να έχουν να λένε π.χ για τη δουλειά στο δημόσιο, δεν είχε σημασία που την εξασφάλισαν χωρίς προσόντα, ούτε είχε σημασία ότι δεν διεκδίκησαν από τους κυβερνώντες να δημιουργήσουν δουλειές αξιοπρεπείς για να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους και οι υπόλοιποι συμπολίτες τους. Μετά τη σταθερή και καλά αμειβόμενη δουλειά στο δημόσιο, σειρά είχε το χτίσιμο του εξοχικού, χωρίς ποτέ να τους νοιάξει, αν πληρούσε τις προδιαγραφές που απαιτούσε ο νόμος για να είναι νόμιμο και ασφαλές από κινδύνους, όπως μία εκτεταμένη πυρκαγιά, ή ισχυρή νεροποντή, ή η εμφάνιση ακραίων καιρικών φαινομένων.
Η νοοτροπία αγωνίζομαι για την πάρτη μου, βγάζει βαθιές ρίζες και προσδιορίζει επί σειρά πολλών ετών τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας ενός λαού. Η νοοτροπία αυτή, καταδεικνύεται ως μία από τις βασικές αιτίες της πτώχευσης της χώρας, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά σε όλα σχεδόν τα επίπεδα σήμερα. Είναι εκείνη, που έδωσε ορμή στη φωτιά να καούν δεκάδες συνάνθρωποι μας, να αγνοούνται δεκάδες και να έχουν διακομιστεί σε σοβαρή κατάσταση πολλοί τραυματισμένοι στα νοσοκομεία στην καταστροφική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, η οποία χαρακτηρίστηκε ως η δεύτερη χειρότερη του 21ου αιώνα παγκοσμίως, λόγω της περιβαλλοντικής και οικόσιτης καταστροφής που επέφερε.
Αν δεν μας έφτασαν τα παθήματα που πήραμε από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης μέχρι τώρα να είμαστε στη μέγγενη των δανειστών μας για πολλά ακόμα χρόνια με φτωχοποιημένο το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, η εθνική τραγωδία της Δευτέρας 23 Ιουλίου του 2018 πρέπει βαθιά να μας προβληματίσει.
Μας συμφέρει, όπως κάναμε ως κοινωνία επί πολλά χρόνια, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ωφελιμιστικά; Μας συμφέρει να συνεχίσουμε να ζούμε στη χώρα μας με τις παθογένειες του παρελθόντος; Έχουμε την πρόθεση να διεκδικήσουμε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα που το ελληνικό κράτος λειτουργεί και να θυσιάσουμε ο καθένας τις βολές και τα προσωπικά του συμφέροντα για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας;
Ας ξεκινήσουμε θέτοντας αυτά τα τρία ερωτήματα στον εαυτό μας. Οι απαντήσεις που θα πάρουμε θα δείξουν την πορεία της χώρας στα εσωτερικά της τουλάχιστον ζητήματα από εδώ και στο εξής...
Κατερίνα Μενεγάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου