Πριν...
ακόμα η τραγωδία στο Μάτι φτάσει προς το τέλος της, οι ευθύνες είχαν ήδη αρχίσει να αυτοναφλέγονται. Μερικές απ’ αυτές εμπεριέχουν εμπρηστικούς μηχανισμούς, με απώτερο στόχο να μην αφήσουν πίσω τους ίχνη. Τα ίχνη όμως πάντα μένουν. Και βρίσκονται πάντα εκεί για να υπενθυμίζουν αυτονόητα ερωτήματα.
Μπορεί να μην έχει ευθύνη κάποιος που κυβερνούσε επί δεκαετίες και έστησε ουσιαστικά ένα αλισβερίσι με αυθαίρετα, οικιστική αναρχία και έλλειψη κάθε έννοια υποδομής;
Μπορεί να αποποιηθεί την ευθύνη ο τοπικός άρχοντας που είναι υπεύθυνος να καθαρίζει, να μεριμνά ακόμα και για την ασφάλεια των δημοτών του, να πιέζει και να ζητά επίμονα λύσεις σε χρόνια προβλήματα;
Μπορεί να μην έχει ευθύνη αυτός που έχει από το νόμο στα χέρια του το έργο της εκπόνησης ενός σχεδίου εκκένωσης των οικισμών σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης;
Μπορεί να μην έχει ευθύνη αυτός που βρίσκεται σε θέση ευθύνης και μέχρι και σήμερα δεν έχει στείλει μια μπουλντόζα να γκρεμίσει έστω και μία μάντρα, που κόβει την πρόσβαση προς τη θάλασσα;
Μπορεί να μην έχει ευθύνη αυτός που 5 ώρες μετά το ξέσπασμα της φωτιάς ενημερώνει τον πρωθυπουργό της χώρας και κάνει λόγο για κατάσταση “υπό έλεγχο”, χωρίς ούτε καν μια υπόνοια για ανθρώπινα θύματα;
Μπορεί να μην έχει ευθύνη αυτός που είναι μέλος της κυβέρνησης, συναντά τους πολίτες δύο μέρες μετά την καταστροφη και τους κουνά το δάχτυλο, αντί να σκύψει το κεφάλι και να τους ακούσει;
Μπορεί να μην έχει ευθύνη ο ίδιος ο πολίτης που εφησυχάζει επί χρόνια και δεν κάνει ακόμα και τα πιο απλά και αυτονότητα, όπως το να καθαρίζει την αυλή του από τις πευκοβελόνες;
Η ευθύνη είναι υλικό εύφλεκτο. Και αφήνει ίχνη. Όπως αφήνει και σημάδια στο σώμα της κοινωνίας, που λίγο μετά την καταστροφή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα καλυφθούν με ένα επιτυχημένο μακιγιάζ;
Δημήτρης Σούλτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου