Μουντιάλ: και τώρα, ο λογαριασμός...

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ μεγάλων αθλητικών αγώνων, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, πάντοτε έχει μεγάλο κόστος.

Το...

καίριο ερώτημα που τίθεται κάθε φορά, είναι εάν αυτό το κόστος μπορεί να εξισορροπηθεί με άλλα κέρδη, όπως για παράδειγμα να γίνουν τέτοια έργα υποδομής ώστε να αλλάξει προς το καλύτερο ο τρόπος ζωής σε μια πόλη, όπως έγινε στη Βαρκελώνη, η χώρα να προσελκύσει τουρισμό και νέες επενδύσεις, όπως πέτυχε ώς έναν βαθμό η Αυστραλία μετά τους αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, κ.λπ.

Η ΕΛΛΑΔΑ, που μπήκε στην περιπέτεια της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 με ενθουσιασμό και με την αποδοχή της μεγάλης πλειονότητας του λαού της, φαίνεται πως πέταξε ακόμη μία ευκαιρία, έχασε ακόμη ένα τρένο.

ΚΑΘΩΣ έπεσε χθες στο Τζοχάνεσμπεργκ η αυλαία του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Νότιας Αφρικής, η εφημερίδα «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» έθεσε το ίδιο ερώτημα σε 5 απλούς πολίτες του «ταλαιπωρημένου έθνους του Ουράνιου Τόξου», όπως το ονομάζει: Αξιζε, τελικά, τον κόπο; Οι 5 καλεσμένοι της εφημερίδας, που κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα πίνοντας καφέ στο τραπέζι της κουζίνας ενός εξ αυτών, ήταν:

1. Η Φεριάλ Χαφατζή, πρώτη μη λευκή (με καταγωγή από την Ινδία και τη Μαλαισία) διευθύντρια μεγάλης καθημερινής εφημερίδας, της City Press.

2. Ο Ουίλιαμ Γκουμέντε, ακαδημαϊκός και συγγραφέας, μέλος της Επιτροπής Συμφιλίωσης που συστάθηκε μετά την πτώση του απαρτχάιντ για να μην κυλήσει η χώρα σε εμφύλιο.

3. Ο Σάνζα Τζαμπαλάλα, ραδιοφωνικός παραγωγός, που είναι γνωστός στη χώρα του ως «η φωνή του δρόμου», ενώ αποκαλεί τον εαυτό του «ακτιβιστή της τέχνης, του πολιτισμού και της νεολαίας».

4. Η Ανν Μπέρνστιν, συγγραφέας και διευθύντρια του Κέντρου Ανάπτυξης της Επιχειρηματικότητας, ένα από τα σημαντικότερα think-tank της Νότιας Αφρικής.

5. Και ο Αρτ Γκέβισερ, συγγραφέας και δημοσιογράφος, απόφοιτος του πανεπιστημίου του Γέιλ στην Αμερική, του μοιράζει τώρα τον χρόνο του μεταξύ Παρισιού και Τζοχάνεσμπεργκ.

ΟΙ 4 ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ συμφώνησαν ότι αυτό που κέρδισε η χώρα τους με τη διοργάνωση των Αγώνων ήταν μία, έστω και προσωρινή, «αίσθηση ενότητας του λαού». Αυτήν την «αίσθηση», όμως, η κυβέρνηση την έκανε ήδη «σημαία της επιτυχίας της» και την ανεμίζει παντού και διαρκώς. Ο Αρτ Γκέβισερ θεωρεί ότι τα δισεκατομμύρια (2,56 δαπανήθηκαν μόνο για έργα υποδομής) που ξοδεύτηκαν για τους Αγώνες θα έπρεπε να διατεθούν στην εκπαίδευση.

Η ΑΝΝ ΜΠΕΡΝΣΤΙΝ θεωρεί σαθρό αυτό το επιχείρημα. «Είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος ότι εάν δεν είχαμε αναλάβει τη διοργάνωση των Αγώνων, τα χρήματα θα χρησιμοποιούνταν οπωσδήποτε για να έχουν καλύτερη στέγη, καλύτερη παιδεία και καλύτερες δουλειές οι φτωχοί. Δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο οι σύγχρονες κοινωνίες. Εγώ πιστεύω ότι στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, η χώρα μας βγαίνει κερδισμένη από τους Αγώνες. Είδαν μια χώρα σύγχρονη, με τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν εμείς, δηλαδή η κυβέρνησή μας, θα αρπάξει την ευκαιρία και θα δώσει κίνητρα για να γίνουν επενδύσεις και να προχωρήσει η ανάπτυξη».

Η ΦΕΡΙΑΛ ΧΑΦΑΤΖΗ, τέλος, όπως και ο Σάνζα Τζαμπαλάλα, είπαν ότι δεν πρέπει κάποιος να επικεντρώνεται μόνο στους ισολογισμούς. Θεωρούν ότι τα έργα υποδομής, και κυρίως τα νέα οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, θα αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Το κόστος των μεταφορικών μέσων θα μειωθεί, όπως και ο χρόνος μετάβασης από ένα μέρος σε άλλο. Ανησυχούν, όμως, ότι δεν θα αργήσει η μέρα που τα οδικά δίκτυα και οι σιδηρόδρομοι θα περάσουν στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών, και τότε οι μεταφορές θα γίνουν πανάκριβες και απρόσιτες για τους φτωχούς.
Από το Αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)