Τότε που η δημοσιογραφική δεοντολογία ξεκίνησε να γίνεται λάστιχο, στη δημόσια τηλεόραση διορίζονταν χωριά ολόκληρα, στα παρασκήνια παιζόταν ο «Πόλεμος των Ρόουζ».
Το δεύτερο μέρος από την απολαυστική αναδρομή της Σεμίνας Διγενή.
Eνα παρ' ολίγο πραξικόπημα το '83, μια ηλίθια φάρσα για...
το νέφος που καταλήγει σε κυβερνητική κρίση, μυστηριώδεις λεηλασίες πολύτιμου οπτικοακουστικού υλικού, στρατιές «ανιψιών» και «Μις Ελλάς» σε πόστα παρουσιαστριών, θυελλώδη ειδύλλια, ρεπορτάζ περί «άφθονης πρωθυπουργικής διούρησης» στο Χέρφιλντ, καθημερινά βολέματα «υπουργικών», κινηματογραφικές κλωτσοπατινάδες στην Αίθουσα Σύνταξης, εβδομαδιαίες απολύσεις διευθυντών, σκάνδαλα (πάντα με κόνσεπτ), αλλά και δηλητηριώδεις ατάκες που θα ζήλευε κι η Μπέτι Ντέιβις. Καλώς (ξανα)ήρθαμε στην τηλεόραση των '80s. Εδώ, στο «ραντεβού με την ιστορία», κάπου ανάμεσα στην «καμένη γη», την κληρονομημένη από την επάρατη, κάτω από τον γιγαντιαίο ομφάλιο λώρο με τη Ζαλοκώστα, στην Ελλάδα των «περήφανων γηρατειών» που «ανήκει στους Έλληνες», το μόνο που δεν θα μας λείψει είναι το σασπένς. Αν εξαιρέσουμε κάποιες συγκλονιστικές σειρές και εκπομπές, μαζί με τους ήρωες που τις δημιούργησαν, τα '80s στην τηλεόραση ήταν μια ωραία καταστροφή!
Λαίλαπα δημιουργίας
«Θα κάνετε την ΕΡΤ BBC;» ρωτούσαν τον γενικό διευθυντή της ΕΡΤ, Γιώργο Ρωμαίο, μόλις ανέλαβε, οι δημοσιογράφοι. «Αμέ –έλεγε εκείνος– όταν θα γίνουν οι Έλληνες Άγγλοι».
Όχι ότι δεν γράφτηκαν λαμπρές σελίδες στη μυθοπλασία και σε κάποιους τομείς της ενημέρωσης, και κυρίως στις πολιτιστικές παραγωγές, εκείνη την τηλεοπτική δεκαετία, ούτε ότι δεν πέρασαν προσωπικότητες που άφησαν εποχή. Και σπουδαίες δουλειές έγιναν και σημαντικοί δημιουργοί, καλλιτέχνες, τεχνικοί και δημοσιογράφοι αναδείχθηκαν. Θες, όμως, το φλογερό ταμπεραμέντο των διοικούντων, θες το πολυεπίπεδο όραμα της Αλλαγής, στα τηλεοπτικά γραφεία, στούντιο και διαδρόμους το σασπένς κυριαρχούσε. Τη σφράγισε. Της έδωσε και κατάλαβε. Επρόκειτο για μια «Λαίλαπα δημιουργίας», που μου έλεγε κι ένας υπουργός και μετά αναρωτιόταν γιατί το έκοψα από τη συνέντευξή του. Ήταν τότε που ξεκίνησε η δημοσιογραφική δεοντολογία να γίνεται λάστιχο.
Έπρεπε να εμπεδώσουμε ότι ζούμε τις καλύτερες μέρες μας και ότι περιμένουμε, από στιγμή σε στιγμή, τις ακόμη καλύτερες. Κι εμείς, οι εργαζόμενοι εκεί, συνειδητοποιούσαμε μέρα με τη μέρα, πως η τηλεόραση δεν ήταν ένα μόνο ένα σύστημα επικοινωνίας, αλλά κι ένα σύστημα γλυκιάς εξουσίας.
Ό,τι και να συνέβαινε, πρώτη είδηση ασυζητητί όφειλαν να είναι τα κυβερνητικά επιτεύγματα. Και μετεωρίτης να μας χτύπαγε, η πρώτη είδηση θα ήταν ο εντυπωσιακά άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος, με τον οποίο η κυβέρνηση –με εντολή του πρωθυπουργού και των συναρμόδιων υπουργών– αντιμετώπισε την απειλή. Τι κι αν προσπαθούσαν κάποιοι κανονικοί, έμπειροι, επαγγελματίες δημοσιογράφοι να ιεραρχήσουν αξιολογικά τα θέματα, τι κι αν πήγαιναν μια... λογική σκαλέτα του Δελτίου, στους προϊσταμένους τους, στο τέλος, στον αέρα των Ειδήσεων, φυσούσε ο σαρωτικός ανεμοστρόβιλος της Αλλαγής.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου