Τα λιγοστά πράγματά της τα έχει ήδη μαζέψει σε τσάντες. Η ειδοποίηση της έξωσης από το διαμέρισμα στο οποίο η ίδια και το τετράχρονο αγοράκι της βρήκαν προσωρινό καταφύγιο τους τελευταίους μήνες τής έκοψαν την ανάσα. Χωρίς δουλειά, δίχως το ελάχιστο κομπόδεμα, χωρίς κανέναν συγγενή της να μπορεί να τη βοηθήσει, βρίσκεται και
πάλι μετέωρη. Ένα εφιαλτικό σενάριο που βλέπει τα τελευταία χρόνια σε επανάληψη...
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βάσω Σαμακοβλή
Το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου στην οδό Μπότσαρη, ήταν η τελευταία κατοικία που είχε μέχρι πρότινος είχε τη δυνατότητα να ενοικιάσει η κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Βόλου, παρέχοντας στέγη σε άπορους που αναγκάζονταν να κουρνιάζουν για να κοιμηθούν σε παγκάκια, στοές και εγκαταλελειμμένα οχήματα.
Πλέον παρόμοια κονδύλια δεν δικαιολογούνται για το Δήμο. Τα απανωτά «μαχαίρια» σε προϋπολογισμούς, οι αυστηρές διαδικασίες ελέγχου των δαπανών, αλλά και παρεμβάσεις κοινωνικής πολιτικής που φαίνεται να περνούν σε δεύτερη μοίρα -ο ξενώνας αστέγων στη Νεάπολη παραμένει ακόμη αναξιοποίητος- οδηγούν το δικαίωμα στην κατοικία, το οποίο σαφώς προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, να πηγαίνει περίπατο...
Το ίδιο και η πρόβλεψη του Συντάγματος ότι «η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους».
Για την 28χρονη Ξανθή, ανύπαντρη μητέρα ενός 4χρονου παιδιού, άπορη και άστεγη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα άρθρα του Συντάγματος είναι άγνωστες έννοιες. Δεν τις έχει συναντήσει μέχρι τώρα στη γεμάτη εμπόδια ζωή της.
Έχει όμως γνωρίσει από ορισμένους την ανθρωπιά. Και συνάντησε στο δύσκολο διάβα της για να ζήσει και να μεγαλώσει το αγγελούδι της αρκετούς που στάθηκαν δίπλα της και τη βοήθησαν. Στην ανθρωπιά εναποθέτει τις ελπίδες της και αυτή τη φορά. Και ευελπιστεί να βρουν ανταπόκριση οι απεγνωσμένες εκκλήσεις της για μια δουλειά, για ένα σπίτι.
«Δεν ξέρω... Ούτε που μπορώ να σκεφτώ τι θα γίνει σε μία εβδομάδα, όταν μαζί με το παιδί ανοίξω την πόρτα για να αφήσω το διαμέρισμα», λέει η Ξανθή, την οποία συναντήσαμε στην προσωρινή κατοικία της.
Σαν κυνηγημένη
Ανοιξε την είσοδο του διαμερίσματος, πατώντας στα νύχια... Εκανε νεύμα για απόλυτη ησυχία. Σε ένα από τα δωμάτια του ίδιου ευρύχωρου, αλλά με ελάχιστα έπιπλα διαμερίσματος, διέμενε ο «συγκάτοικός» της. Ενας ηλικιωμένος με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα άντρας, για τον οποίο εδώ και χρόνια ο ΔΟΥΚ Βόλου νοίκιαζε το διαμέρισμα, ώστε να αφήσει τις άθλιες συνθήκες διαμονής του σε φορτηγό.
Στον ίδιο χώρο οδηγήθηκε πριν από μερικούς μήνες η 28χρονη άστεγη μητέρα. Έμαθε να ζει με τις ιδιαιτερότητες του «συγκατοίκου». Θέλοντας να αποφύγει να προκαλέσει το θυμό του, κινήθηκε ήρεμα συνοδεύοντάς μας προς το σαλονάκι. Ενας χώρος πεντακάθαρος που έδειχνε τη φροντίδα μιας επιμελούς γυναίκας.
Με ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων εξιστόρησε σύντομα την περιπέτεια των τελευταίων χρόνων της ζωής της. Στον ελάχιστο χρόνο συνομιλίας φάνηκε πόσο τεράστιος είναι ο προσωπικός της αγώνας. Αποκαλύφθηκε μια ανεξάντλητη πηγή δύναμης που της δίνει ο μικρός της Παναγιώτης, ο οποίος έπαιζε δίπλα της.
Ένα παιδί που βρήκε το κουράγιο να φέρει στη ζωή μόνη της σε ηλικία 24 ετών, κατατρεγμένη από τον τότε σύντροφό της, από τον οποίο έπεφτε θύμα κακοποίησης. Ήταν η στιγμή που χτύπησε την πόρτα του πρώτου ιδρύματος στο Βόλο, ζητώντας καταφύγιο με το λίγων ημερών μωρό στα χέρια της.
Άλλαξε πολλά «κεραμίδια» έκτοτε η Ξανθή μαζί με το παιδάκι της. Μέχρι και σε ίδρυμα της Θεσσαλονίκης φιλοξενήθηκε, εξαντλώντας όλο το χρονικό διάστημα που μπορούσε να μείνει.
Εργάστηκε όπου της πρόσφεραν δουλειά και δούλεψε με οκτάμηνες συμβάσεις ως καθαρίστρια. Η μητέρα της, η οποία λόγω αναπηρίας με δυσκολία αυτοεξυπηρετείται, και ο αδερφός της με σοβαρά προβλήματα υγείας, φιλοξενούνται σε φιλικό τους σπίτι. Βυθίστηκαν και εκείνοι στην απόγνωση όταν για τη μητέρα της κόπηκε επίδομα που λάμβανε, το μοναδικό έσοδο για την οικογένεια.
Όποτε έβρισκε εργασία η Ξανθή νοίκιαζε διαμέρισμα, θέλοντας να προσφέρει καλύτερες συνθήκες στο παιδί της. Κάθε φορά όμως που έχανε τη δουλειά της, αναγκαζόταν να μαζέψει τα ελάχιστα υπάρχοντά της και να φύγει, ζητώντας βοήθεια για στέγη και για φαγητό.
Στο πλευρό της την τελευταία φορά που έμεινε στο δρόμο στάθηκε η αντιπρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Βόλου Κατερίνα Μπαρμπουδάκη, οδηγώντας την στο διαμέρισμα που νοικιαζόταν για τη φιλοξενία αστέγων.
Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος πλήρωνε το ενοίκιο έξι συνολικά διαμερισμάτων. Αυτό που διαμένει η άστεγη μητέρα είναι το τελευταίο, με το οποίο λήγει το συμβόλαιο, ενώ για το Δήμο παραμένει ένα χρέος προς τον ιδιοκτήτη για τα τελευταία ενοίκια, που αναζητά από πού θα πληρωθούν.
Η Κατερίνα Μπαρμπουδάκη, έχοντας ζήσει από κοντά τη δραματική ιστορία της 28χρονης Ξανθής, απευθύνει και η ίδια έκκληση για βοήθεια της άστεγης και άνεργης μητέρας με δεδομένο ότι τα «χέρια» του Δήμου για παρόμοια έξοδα είναι πλέον δεμένα.
Ενα ακόμη χτύπημα
Η Ξανθή καθάριζε ένα μήλο που ζήτησε την ώρα της συνομιλίας μας ο γιος της. Προσπαθούσε να κρατήσει σε χαμηλούς τόνους τη φωνούλα του παιδιού για να μην ενοχλήσει τον «συγκάτοικο».
Πρόσφερε ένα κομμάτι. «Συγνώμη, αλλά δεν έχω τίποτε άλλο να προσφέρω...», είπε κοιτώντας το φρούτο. Το καθημερινό φαγητό εξασφαλίζει από το συσσίτιο της Εκκλησίας και τρόφιμα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου.
Η νεαρή γυναίκα που έχει εισπράξει πολλαπλά χτυπήματα της μοίρας ετοιμάζεται να δεχθεί ένα ακόμη την ερχόμενη Παρασκευή που καλείται να αφήσει το σπίτι... Γεμάτη αξιοπρέπεια προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία της και το ευγενικό της πρόσωπο έκρυβε τις εκφράσεις απελπισίας. Το χαμόγελό της ήταν αφοπλιστικό όσο μιλούσε και δεν το εγκατέλειψε λεπτό, ακόμη και όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα μάτια της έδειχναν να βουρκώνουν, ανασκαλεύοντας στη μνήμη της τον προσωπικό της «Γολγοθά».
Δεν επέτρεψε τα δάκρυα να κυλήσουν και δεν μίλησε ούτε στιγμή με μεμψιμοιρία. Έδειξε ότι δεν θα επέτρεπε να φανεί μπροστά στο αγοράκι της αδύναμη, αλλά ούτε και σε κανέναν άλλο. Γι’ αυτό και έσπευσε να καλύψει γρήγορα τη φράση της: «Τι μένει από την αυτοκτονία;»
www.taxydromos.gr
