Σόιμπλε (καμαρότο τον αποκάλεσε ο Γιάνης Βαρουφάκης). Προφανώς αυτός δεν πιστεύει ότι υπάρχει δίλημμα γιατί δεν είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να ικανοποιήσει και τις δύο ομάδες. Το κόμμα του στην Ολλανδία ακολούθησε μια γραμμή που ήταν ελκυστική στους επενδυτές και σήμερα ζητιανεύει την προσοχή των ψηφοφόρων.
Κάτι ανάλογο έπραξαν και άλλα εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, είτε ήταν μόνα τους στην εξουσία είτε παρέα με τη Δεξιά, και τώρα ψάχνουν τις αιτίες που τα οδήγησαν στην αναξιοπιστία και την περιθωριοποίηση. Κι όμως, οι αιτίες είναι μπροστά τους και τους βγάζουν τη γλώσσα κοροϊδευτικά.
Επέλεξαν να γίνουν ελκυστικά στους επενδυτές, τους έκαναν όλα τα χατίρια, αδιαφορώντας για τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Οι επενδυτές δεν ψηφίζουν, οι πολίτες ψηφίζουν. Μια λύση θα ήταν να μην κάνουμε τόσο συχνά εκλογές, αλλά αυτό είναι αντιδημοκρατικό και οι επενδυτές πίνουν νερό στο όνομα της δημοκρατίας!
Το πρόβλημα πάντως είναι υπαρκτό. Ψηφοφόροι και επενδυτές (με ό,τι σημαίνει αυτή η λέξη) συνήθως δεν έχουν τις ίδιες επιδιώξεις και τα ίδια συμφέροντα. Οι ψηφοφόροι, κυρίως των λαϊκών και των μεσαίων στρωμάτων, επιθυμούν αυξήσεις μισθών και συντάξεων, σταθερή απασχόληση, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στην Υγεία και στην Παιδεία, ασφάλεια, περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, μείωση των έμμεσων φόρων, ελευθερίες, ατομικά δικαιώματα, προστασία της εργασίας, κράτος δικαίου. Για τους επενδυτές (αναφέρομαι σ’ αυτούς που ενδιαφέρονται για αρπαχτές, που είναι οι περισσότεροι στον σύγχρονο καπιταλισμό) τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, μερικά συνιστούν εμπόδια για την απρόσκοπτη δράση τους.
Αυτοί νοιάζονται να αβγατίσουν τα χρήματά τους σε χρόνο-ρεκόρ. Θέλουν σταθερές κυβερνήσεις (κλίνουν υπέρ αυτών που συγκροτούνται από τεχνοκράτες), πρόθυμες να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις τους, καθόλου διστακτικές στο να πάρουν μέτρα που θα δημιουργήσουν ειδυλλιακές συνθήκες για την κερδοφορία τους.
Δηλαδή, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις τομέων του Δημοσίου και μάλιστα σε χαμηλές τιμές, δάνεια από τις εγχώριες τράπεζες για να πληρώσουν με δόσεις σε βάθος (πολύ βάθος) χρόνου το τίμημα της εξαγοράς, λιλιπούτειο κράτος στην οικονομία, γίγαντες όμως κατασταλτικούς μηχανισμούς που θα αποτρέπουν ενοχλητικές κινητοποιήσεις, ατομικές συμβάσεις εργασίας ακόμη και μερικών ωρών, αυστηρούς όρους για την κήρυξη απεργίας (καλό θα ήταν να περιοριστεί δραστικά με νόμο), γλίσχρες αποζημιώσεις για τους απολυμένους, ελεύθερα ωράρια, αδύναμους θεσμούς ελέγχου στους εργασιακούς χώρους,
Δικαιοσύνη που δεν θα διανοείται να πηγαίνει κόντρα στις επιλογές τους, μερική και κακά αμειβόμενη απασχόληση, εκτεταμένες ζώνες όπου θα κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς αντιδράσεις και βεβαίως χαμηλή, πολύ χαμηλή, αν γίνεται μηδενική, φορολόγηση των κερδών τους. Πώς λοιπόν να συμβιβάσεις τόσο αντίθετες επιδιώξεις; Δεν γίνεται.
Κι όμως γίνεται. Γι’ αυτό υπάρχουν εκείνα τα κόμματα που υποδύονται τους υπηρέτες των λαϊκών συμφερόντων (κοινώς πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες) για να έρθουν στη συνέχεια να εφαρμόσουν τα αντίθετα απ’ αυτά που είχαν υποσχεθεί, γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί και οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος για να πείθουν τους ψηφοφόρους ότι αυτή είναι η φυσική τάξη πραγμάτων και ματαιοπονεί όποιος αναζητά εναλλακτική...
Tάσος Παππάς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου