Μισές αλήθειες...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Καθυστερηµένο υστερόγραφο από την πολιτική ατζέντα της περασµένης εβδοµάδας. Γιατί δεν µπορούν τα δυο κόµµατα εξουσίας να συµπέσουν σε µια λύση για το πρόβληµα του χρέους; Απάντηση: γιατί δεν µπορούν να συµπέσουν ούτε στο πρόβληµα. Και δεν µπορούν γιατί οι ηγεσίες τους δεν βρίσκουν το σθένος να έλθουν αντιµέτωπες µε το παρελθόν των δυο κοµµάτων. Ο καθένας µε το δικό του.

Να παραδεχτούν δηλαδή αµοιβαία αυτό που ...αναδεικνύει η στοιχειώδης παρατήρηση των επίσηµων στοιχείων: το χρέος δηµιουργήθηκε από το µοντέλο διακυβέρνησης και των δυο κοµµάτων. Αρα δεν είναι λογικό να ρίχνει ο ένας την ευθύνη στο παρελθόν του άλλου. Πρόκειται για µισές αλήθειες. Και το χειρότερο: τους κρατάει δέσµιους στο παρελθόν.

∆είχνειότιαισθάνονται και αυτοί τµήµα αυτού του παρελθόντο ς.Είναι καινούργιοι στην ηγεσία των κοµµάτων τους, αλλά δεν είναι καινούργιοι. Οχι µόνο επειδή έχουν µετάσχει στη διακυβέρνηση εκατέρωθεν. Αυτό δεν είναι λόγος εκατέρωθεν υπεκφυγών από τη στιγµή που η µοίρα της πολιτικής τους φόρτωσε µε συγκεκριµένους ρόλους σε µια τόσο δύσκολη περίοδο.

Τι θα πάθει ο Γιώργος Παπανδρέου αν δηλώσει ευθέως ότι το δικό του κόµµα άρχισε να συσσωρεύει χρέη στη δεκαετία του 1980 και συνέχισε στις επόµενες φάσεις που κυβέρνησε; Γιατί ο Αντώνης Σαµαράς δεν µπορεί να οµολογήσει ότι το κόµµα του στις δυο φορές που παρέλαβε το χρεωµένο κρατικό ταµείο, το χρέωσε ακόµη περισσότερο; Γιατί ανέχονται να τους το καταλογίζει ο Καρατζαφέρης και δεν κόβουν οι ίδιο τον οµφάλιο λώρο τους; Μέχρι πότε θα πρωταγωνιστούν σε ανούσιες µονοµαχίες, όπως αυτή που είδαµε πάλι στη Βουλή την περασµένη εβδοµάδα;

Κακά τα ψέµατα. Αυτή η τακτική δεν τους πάει πουθενά. Αντίθετα ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που θα απολογηθεί για το δικό του κόµµα θα πάρει όλα τα λεφτά. Αυτός που θα αναλάβει αναδροµικά την ευθύνη για τους προκάτοχους του και µετά θα ψέξει τους αντιπάλους, θα πάει την πολιτική ζωή της χώρας έτη φωτός µπροστά. Απλώς για να το κάνει κάποιος, πρέπει να συνειδητοποιήσει µια ατάκα που αποδίδεται στον Ουίνστον Τσόρτσιλ, λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο: «Μπορεί να µην είµαι λιοντάρι, αλλά σε µένα έπεσε ο κλήρος να βρυχηθώ».
tanea