Αδιέξοδα...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ πολιτική την εποχή τηςλιτότητας; Είναι, για να επικαλεστεί κανείς τον Γκαµπριέλ Γκαρσία Μάρκες, σαν τον έρωτα την εποχή της χολέρας. Η απάντηση είναι ότι µπορείς, αρκεί να µην έχεις την εξουσία.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ χρόνο οι χώρες της Ιβηρικής ήταν το µέτρο σύγκρισης για όσα συνέβαιναν σε εµάς. ΟΖοζέ Σόκρατες δεν είναι σαν... τον Χοσέ Θαπατέρο. ∆εν βγήκε δηλαδή ποτέ να πει ανοιχτά: «Εµείς δεν είµαστε σαν την Ελλάδα», όπως έκανε κατ’ επανάληψη ο Ισπανός. Στην πραγµατικότητα η Μονκλόα, όπου το πρωθυπουργικό γραφείο στη Μαδρίτη, δεν έκανε ποτέ πολύ εύκολη τη ζωή στο Μέγαρο Μαξίµου.

ΩΣΤΟΣΟ η Λισαβώνα ήταν το αντι-παράδειγµα για την Αθήνα και µάλιστα προτού ο ορίζοντας του Νότου µαυρίσει. Αυτοί δεν έφαγαν τα λεφτά όπως εµείς. Παρ’ όλα αυτά, είχαν µια χαµένη δεκαετία και πάσχουν απόέλλειψη ανταγωνιστικότητας άπαξ και µπήκαν στο ευρώ. Είναι µπροστά µας στην πράσινη ανάπτυξη – ούτε αυτό όµως τους βοήθησε σε κάτι. Οσο για τους χειρισµούς στην κρίση, τους τελευταίους δώδεκα µήνες δηλαδή, ο Σόκρατες ήταν ο αντι-Παπανδρέου. Ενας πρωθυπουργός του Νότου που δεν πάει Νταβός, που δεν δίνει πέντε συνεντεύξεις σε ξένα ΜΜΕ τον µήνα, που έχει το άλλοθι ότι η χώρα του έχει µπει σε πολιτικές λιτότητας οικειοθελώς και µάλιστα από καιρό, που έχει τις πλάτες του Ζοζέ Μπαρόζο στις Βρυξέλλες.

Η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΗ ελίτ ήταν σύµφωνη σε ένα πράγµα. ∆εν ήθελε να προσφύγει η χώρα στον µηχανισµό βοήθειας. Γιατί; «Για να µην πάθουµε ό,τι η Ελλάδα», έλεγαν. Τι εννοούσαν; Οτι η ελληνική κυβέρνηση µπαίνοντας στο Μνηµόνιο έχασε τον έλεγχο τηςοικονοµικής πολιτικής γιανα κερδίσει µια ύφεση διαρκείας. Ενδεχοµένως. Ο Παπανδρέου όµως στάθηκε πολιτικά και κράτησε το κόµµα του συµπαγές µε µοναδική απώλεια τρεις – µάλλον φαιδρούς πολιτικά – βουλευτές. Ενώ ο Σόκρατες πήγε τη λιτότητα στη Βουλή και του την έδωσαν πίσω. Οπότε έπεσε η κυβέρνηση. Αποτέλεσµα; Η Πορτογαλία έχει και πολιτική και δηµοσιονοµική κρίση. Οι υποβαθµίσεις από τη Moody’s πέφτουν βροχή, τα επιτόκια των οµολόγων χτυπάνεοκτάρια, ενώ ο πρόεδρος Καβάκο Σίλβα υποδέχεται τους πολιτικούς αρχηγούς. ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ από την κλωτσοπατινάδα του Σαββάτου στο Πικαντίλι – µε το Λονδίνο να θυµίζει Αθήνα – και τις τετρακόσιες χιλιάδες διαδηλωτές που βγήκαν στον δρόµο, οι πολιτικές λιτότητας συναντούν µεγάλη κοινωνική αντίσταση. Ακόµη µάλιστα και σε χώρες όπως η Βρετανία, όπου έχουµε πολιτική συναίνεση στην κορυφή µε την ασυνήθιστη συµµαχία Συντηρητικών και Φιλελευθέρων.

ΦΥΣΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ να λες ότι η λιτότητα δεν περνάει στην κοινωνία ή ότι λειτουργεί διαλυτικά στην πολιτική। Ωστόσο, µε την κεϊνσιανή µόδα να έχει περάσει – κράτησε λίγους µήνες, µεταξύ τέλους του2008 και άνοιξηςτου 2009 –το αδιέξοδο στην οικονοµία είναι ορατό και, λίγο - πολύ, κοινό στις χώρες της ∆ύσης. Και, βέβαια, το αδιέξοδο στην οικονοµία δεν φέρνει ποτέ τίποτε καλό στην πολιτική.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ