Αναγκαστική προσγείωση...

Της Πόπης Διαµαντάκου
Χρέος που κόβει την ανάσα, µέτρα για την αντιµετώπισή του που µουδιάζουν τη σκέψη, λαοί αναστατωµένοι και κυβερνήσεις σε αναβρασµό
Αυτή η εθνική γιορτήδεν είχε µόνο φουστανέλες και παρελάσεις, µυθολογίες γιαλάβαρα της ορθοδοξίας και του ελληνικού έθνους και ιστορίες για ηµέρες ηρωικές της απελευθέρωσης. Είχε τα βλέµµατα στραµµένα στις βρυξελλέζικες συνόδους και αγωνία για τον... καινούργιο κόσµο της οικονοµικής κυριαρχίας, εκεί όπου η χρήση επικοινωνιακών εικόνων και ταπεινωτικών µύθων για λαούς ολόκληρους, παρά την κακότεχνη βαρβαρότητά τους, αναδείχθηκε σε σκηνοθετικό εφέ ενός ευρωπαϊκού οικονοµικού θρίλερ χωρίς τέλος.

Σε αυτό που έχει επίκεντρο την Ελλάδα – ή τουλάχιστονείχε µέχρι να ξεσπάσει η πορτογαλική κρίση – αναφέρονται δυο εκποµπές, το «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» στη ΝΕΤ και η «Ερευνα» στο Mega.

Η µια εκποµπή µετά την άλλη συµπληρώνουν την γκρίζα εικόνα που αρχίζει από τη δηµιουργία του χρέους από4 δισεκατοµµύρια το 1974 σε 8 δισεκατοµµύρια το 1981, γιανα φτάσει την 5ετία 2004 - 2009 σε 310 δισεκατοµµύρια, και ακολουθούν οι υποβαθµίσεις από τους διεθνείς οίκους, ο ρόλος της Goldman Sachs και τα διπλά παιχνίδια της κερδοσκοπίας, που φυσικά και δεν υπολογίζουν ούτε τους λαούς ούτε την ευηµερία των κοινωνιών, οι ευρωπαίοι εταίροι που έβλεπαν την Ελλάδα να υπερχρεώνεται, αλλά κάτι οι εκλογές, κάτι η έγνοια γιατο πολιτικό κόστος, κρατούν τις συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες (οµολογούν η κ. Λαγκάρτ και ο κ. Γιούνκερ στην «Ερευνα»). Μέχρι που ξεσπάει η λαίλαπα.

Το «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» στέκεται στον ρόλο της Goldman Sachs, την εταιρεία που δίνειοικονοµικές συµβουλές και ταυτοχρόνως αξιοποιεί τις εκ των έσω πληροφορίες για κολοσσιαία κερδοσκοπικά παιχνίδια. Για πρώτη φορά ακούµε τον όρο «οικονοµικός εκτελεστής». Πρόκειται για στελέχη της «Φίρµας» που προσεγγίζουν υπερχρεωµένες χώρες και τις χρεώνουν ακόµη περισσότερο µε αρωγό τον πανικό τους, αποτελειώνοντάς τις και οδηγώντας τις στην απόλυτη οικονοµική υποτέλεια. Ακρατος κυνισµός; Ανηθικότητα; Σηµασία έχει ότι απέναντι σε όλα αυτά δεν υπήρξαν φραγµοί. «Στην Ελλάδα είχαµε µεγέθυνση της αγοράς από τζίρους που δηµιουργούσαν τα δανεικά και όχι ανάπτυξη», είχε πει στην «Ερευνα» ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Είχε στηθεί πάρτι µε δανεικά «και µερικές φορές καλούσαµε και όλον τον κόσµο», λέει ο Στέλιος Κούλογλου στο «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», καθώς στην οθόνη προβάλλονται εκείνα τα πλάνα αλήστου µνήµης από την τελετή λήξης των Ολυµπιακών Αγώνων, όταν η κουλτούρα των µπουζουκλερί αποθεωνόταν σαν εξωτικό κουλέρ λοκάλ µε αναπαράσταση σεληνιασµένων γλεντοκόπων στον χώρο του σταδίου και ο κόσµος ολόκληρος απολάµβανε µια χαρούµενη µέχρι τελικής πτώσεως χώρα. Κερασάκι – πικρό – η ατάκατου Ζακ Ρογκ στο φινάλε του ολυµπιακού πάρτι «Ευχαριστούµι Ελλάντα». Μετά ήρθαν τα «κουράγκιο Ελληνες» και το «χωµένοι στα σκατά».

Από την επικοινωνιακή αποθέωση του ελληνικού φρονήµατος στην καταβαράθρωσή του από τη γερµανική Bild, στις υβριστικές εικόνες της οποίαςωστόσο βασίζεται η Μέρκελ καισχεδιάζει τη σκληρή πολιτική της.

Από τις δύο εκποµπές δεν λείπουν ούτε η κοινωνική ανισότητα της κατανοµής του χρήµατος ούτε αυτή των µέτρων, δεν λείπουν ούτε τα λάθη των κυβερνήσεων που, όταν κέρδιζαν τις εκλογικές αναµετρήσεις, µοίραζαν προνόµια αντί να σχεδιάζουν την ανάπτυξη του τόπου. Εν τω µεταξύ σ΄ ένα έξοχο αφιέρωµα της ΕΤ3 στο κραχ του 1929, οι οµοιότητες µε τη σηµερινή κρίση ενός τραπεζικού συστήµατος που δάνειζε ανεξέλεγκτα και µιας κουλτούρας ξέφρενης κατανάλωσης δείχνουν, αν µη τι άλλο, έναν κόσµο µε κοντή µνήµη.


Ηρωικές στιγµές, µύθοι και πάθη

Και δίπλα σε όλα αυτά προβλήθηκαν τα αφιερώµατα στην εθνική επέτειο, µύθοι ηρωικοί και παρηγορητικοί από ταινίες φουστανελοφόρων απελευθερωτών σαν τον «Παπαφλέσσα» – απ’ όπου δεν απουσίαζε, όπως ξανάδαµε, και η «πινελιά» της µισαλλοδοξίας, όταν ερχόταν η ώρα της µοιρασιάς της εξουσίας. Στον Σκάι προβάλλεται µε τη µορφή ντοκιµαντέρ η ιστορική σειρά «1821», όπου µια από τις σηµαντικότερες επαναστάσεις του 19ου αιώνα, η ελληνική του 1821, µαζί µε τις ηρωικές στιγµές έχει και τα πάθη, τα ήθη, τις ξένες επιρροές και τους κατασκευασµένους µύθους, στους οποίους ο ρόλος των Ευρωπαίων – της τότε πολιτικής σκηνής – ήταν καθοριστικός.

Ηταν ένα τηλεοπτικό τριήµερο εθνικής επετείου διαφορετικό από εκείνα που βούλιαζαν στη σχολικής αισθητικής εθνικοφουστανελάδικη πλήξη, προκλητικό αν µη τι άλλο για τη µνήµη, ακόµη – ή κυρίως – την πιο πρόσφατη.
tanea