Ενώ τα πάντα έκλεισαν με κυβερνητική εντολή, η Ορθόδοξη Εκκλησία έμεινε τελευταία και καταϊδρωμένη, διατηρώντας ταυτόχρονα μόνη αυτή το δικαίωμα να αποφασίσει η ίδια.
Έπειτα από ένα παιχνίδι (συμβολικής) εξουσίας μεταξύ...
κράτους και Εκκλησίας, ελήφθη από την Ιερά Σύνοδο μια ημιτελής ουσιαστικά απόφαση, που περιελάμβανε την τέλεση της κυριακάτικης Λειτουργίας, για να ακολουθήσει η κυβέρνηση επιβάλλοντας την πλήρη αναστολή για όλες τις λειτουργίες, αλλά και για όλους τους θρησκευτικούς χώρους, με αρκετή καθυστέρηση είναι η αλήθεια.
Με την κοινωνικά προβληματική στάση, όμως, που κράτησε η Εκκλησία, δεν θα διατηρήσει ούτε θα προσελκύσει πιστούς, αλλά θα απολέσει, ιδίως μεταξύ των νεότερων ηλικιών, όπως φαίνεται και σε ανεξάρτητη με το θέμα έρευνα της Διανέοσις (2020), όπου 27,1% των ηλικιών 17-24 (20,6%/2018) και 19,9% των ηλικιών 25-39 (15%/2018) απάντησαν ότι δεν πιστεύουν στον θεό.
Πήγε, δηλαδή, ένα βήμα πιο μακριά από την κοινωνία και ιδίως τους νέους. Από την άλλη, όσοι μιλούν περί θρησκευτικής ελευθερίας (άρθρο 18 της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), ας κάνουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά και στα άρθρα 3 και 26. Το μεν πρώτο αναφέρει ότι «Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική του ασφάλεια», το δε δεύτερο ότι «Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα στην εκπαίδευση».
Βάσει ποιου σκεπτικού, άραγε, το δικαίωμα στην τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων θεωρείται σημαντικότερο ή ανώτερο από εκείνο του δικαιώματος στη ζωή ή στην εκπαίδευση, ώστε να έχουν οι πιστοί και ορισμένοι ιερωμένοι το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για την εν λόγω απόφαση;
Αλέξανδρος Σακελλαρίου (Δρ Κοινωνιολογίας της Θρησκείας, Διδάσκων Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου / ερευνητής Παντείου Πανεπιστημίου)
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου