Μετά τον Ιλχάν Αχμέτ, να σου τον και ο Μπαργιώτας Κωνσταντίνος (από τη Λάρισα αυτός) διέσχισε το ποτάμι και πήρε τον δρόμο προς τη...
Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η κριτική του στην πορεία του κόμματος, όπως τη διατυπώνει στην ανακοίνωση της απόφασής του, είναι εντελώς «του δε πόιντ», που θα έλεγε ο Σκουρλέτης: «Η απόλυτα συγκεντρωτική, αρχηγική δομή του κόμματος, η συνειδητή απόρριψη ενός ανοικτού, δημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου οδήγησε σε μια διαρκώς συρρικνούμενη ηγετική “ομάδα” που απέτυχε να παράξει πολιτική. Η συλλογικότητα δεν λειτούργησε ποτέ. Από πολύ νωρίς, ακόμη και η κοινοβουλευτική ομάδα αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Μείναμε χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς συνεπή πολιτική γραμμή και πολιτική συμμαχιών. Εδώ και πολύ καιρό πολιτευόμαστε αμήχανοι, κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάνοντας αντιπολίτευση με όρους επικαιρότητας, από μέρα σε μέρα, από θέμα σε θέμα. Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη». Ακριβώς έτσι είναι· και μάλιστα ο Κ. Μπαργιώτας συλλαμβάνει και το δομικό πρόβλημα του Σταύρου: ότι έτρεχε το κόμμα σαν να ήταν η εκπομπή του.
Σε αυτή την κριτική, ο Σταύρος απάντησε με κακία και κλαψούρα. Κακία, διότι, όπως και στις προηγηθείσες περιπτώσεις βουλευτών που την έκαναν, η επίθεση γίνεται ad hominem, με υπαινιγμούς για το ήθος του αποχωρήσαντος και μετά βίας συγκεκαλυμμένη περιφρόνηση για την αδυναμία του ριψάσπιδος να ακολουθήσει τη μοίρα του Φύρερ στο μπούνκερ. Κλαψούρα, διότι ο Σταύρος που προβάλλει μέσα από το κείμενο είναι ένας Σταύρος δυνατός, αλλά και βαθιά ρομαντικός, που παλεύει σαν ήρωας, ενώ οι άλλοι τον προδίδουν. Ιησούς, Αχιλλέας, Βέρθερος – έλεος πια, Σταύρο, με την κλαψούρα! Πόσο ακόμη θα κρατήσει η αυτοτιμωρία;
Το πιο εκνευριστικό (προφανώς, όμως, παρηγορητικό για τον ίδιο) είναι ότι προσπαθεί να εξηγήσει την αποτυχία ως ηθική επιτυχία. Γράφει, λ.χ., «κάποιοι πρόλαβαν σε λίγο χρόνο να κάνουν την πολιτική επάγγελμα αντιγράφοντας όλα τα κόλπα του παλιού συστήματος». Κατ’ αρχάς, είναι περίεργο να προσάπτει στους άλλους την προσχώρησή τους στο παλιό σύστημα, όταν ο ίδιος χρησιμοποιεί τη γλώσσα αυτού του συστήματος, όπως μπορεί να διαπιστώσει όποιος διαβάσει την ανακοίνωση. (Μα και μόνον ότι ξεκινά με το «κάποιοι» αρκεί…) Επειτα, ναι, Σταύρο, η πολιτική είναι επάγγελμα. Τα εξήγησε αυτά πολύ ωραία ο Βέμπερ στο γνωστό δοκίμιό του, όμως, στην εποχή μας ειδικά, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο η πολιτική αν όχι επάγγελμα. Και στο συγκεκριμένο επάγγελμα, δυστυχώς (και το λέω ειλικρινά), δεν τα κατάφερες όσο στα άλλα. Αν, λοιπόν, το πονάς το δημιούργημά σου, έστω και στα χάλια αυτά, δεν υπάρχει λόγος να το δεις να εξαερώνεται. Αν δεν θες να πας στο ΠΑΣΟΚ, κλείσ’ το το ρημάδι, να πάει ο καθένας όπου θέλει και εσύ να αφιερωθείς στην καλλιέργεια της γης. Ούτως ή άλλως, το έθνος χρειάζεται Κιγκινάτους…
Στέφανος Κασιμάτης (Καθημερινή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου