Οποτε ακούω για ήρωες αθλητές, θυμάμαι μια τίμια δήλωση του Ηλία Ατματσίδη.
Ηταν τερματοφύλακας στην ΑΕΚ τότε. Και...
όταν, ύστερα από κάποια σπουδαία νίκη, είδε τα ηρωολογικά πρωτοσέλιδα κι άκουσε τους ρεπόρτερ να του απευθύνονται σε επικό τόνο, τους το ξέκοψε αμέσως: «Ποιοι ήρωες, ρε παιδιά; Μπάλα παίζουμε. Τη δουλειά μας κάνουμε. Ηρωες ήταν ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης».
Μάθημα μέτρου στην κοιτίδα του μέτρου. Ενα μάθημα όμως που δεν έπιασε τόπο. Και τώρα, με την πρόκριση στο Παγκόσμιο της Βραζιλίας, για τιτάνες ακούμε και διαβάζουμε, για θεούς και ήρωες. Και για τους «Ελληνες που όταν είναι ενωμένοι» κτλ. Ενωμένοι; Οι παίκτες της Εθνικής ξανάγιναν παρέα με την προσπάθεια του Φερνάντο Σάντος, που παρέλαβε μια ομάδα κομμένη σε φράξιες και ο οποίος μένει εδώ και πάει κάθε Κυριακή στα γήπεδα· δεν είναι επισκέπτης προπονητής κατά το «επισκέπτης καθηγητής», όπως ο Οτο Ρεχάγκελ. Οι υπόλοιποι, όσοι τους παρακολουθούμε, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι, ούτε παρέα είμαστε ούτε ενωμένοι. Και χθες ακόμα, μετά την ισοπαλία στο Βουκουρέστι με το γκολ του Κώστα Μήτρογλου (που όσο χαίρεσαι να τον βλέπεις να σκοράρει, άλλο τόσο χαίρεσαι βλέποντάς τον να πανηγυρίζει, ένα παιδί αλάνας), τα πρωτοσέλιδα των οπαδικών εφημερίδων έκαναν την αξιολόγηση προβολής με γνώμονα το χρώμα της φανέλας που υποστηρίζουν. Τμήμα του παιχνιδιού είναι κι αυτό. Από παλιά.
Αντίθετα, είναι εντελώς καινούργιο κομμάτι του παιχνιδιού, δημοφιλές πάντως, ο διαδικτυακός καβγάς την ώρα ακριβώς που γίνεται το παιχνίδι, και όχι μόνο πριν και μετά. Διαστρεβλώνοντας οποιαδήποτε σχέση με τον αθλητισμό (με την παρακολούθησή του έστω), όλο και περισσότεροι βλέπουν μπάλα στην τηλεόραση έχοντας και το κομπιούτερ ανοιχτό. Και μπαίνουν κάθε τόσο σε ένα (ή και παραπάνω) από τα φιλόξενα αθλητικά σάιτ για να στείλουν τα μηνύματά τους, καταλήγοντας σε συμπεράσματα για μια φάση πριν ολοκληρωθεί ή για κάποιον παίκτη από το πρώτο δεκάλεπτο.
Τι είδους μηνύματα; Οσα είδα το βράδυ της Τρίτης, ενώ έπαιζε η Εθνική, δεν διέφεραν ιδιαίτερα από όσα είχα δει στη διάρκεια του ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός αλλά και σε πολλά άλλα ντέρμπι: ειρωνείες, καρφιά, μαγκιές, βρισίδι ελαφρώς συγκρατημένο, ώστε να μη λογοκριθεί αλλά να δημοσιευτεί και να προκαλέσει ανταποδόσεις. Γαύροι κατά βάζελων, και τούμπαλιν, οι δυο τους εναντίον Παοκτζήδων και αυτοί κατά του αθηναϊκού κράτους, μύλος. «Οι Ελληνες ενωμένοι»...
Σαν να μας πνίγει η αγανάκτηση που πατροπαράδοτα νιώθουμε για όλους και για όλα. Και, μην ξέροντας τι στα κομμάτια να την κάνουμε, πώς να την εκπαιδεύσουμε και να της δώσουμε διέξοδο, τη σκορπάμε στον «μισό πραγματικό, μισό γυρνάμενο μες στο μυαλό μας» ηλεκτρονικό κόσμο. Οχι για να ξεθυμάνουμε, δεν έχουμε τέτοιο στόχο, αλλά για να θυμώσουμε ακόμα περισσότερο. Κατά πάντων. Αφού φυσική μας κατάσταση κατάντησε ο θυμός. Ενας θυμός νάρκισσος.
Παντελης Μπουκάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου