Κολάζ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΚΟΥΙΖ ή µάλλον κολάζ: Ας υποθέσουµε ότι παίρνατε ένα ψαλίδι και κόβατε τη φυσιογνωµία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου µπρος στον γαλάζιο τοίχο του ∆ΝΤ που γράφει «Spring Meetings» – ελληνιστί, «Εαρινές Συναντήσεις» – WashingtonD.C. (η φωτογραφία δηµοσιεύεται στις σελίδες 10-11). Τίνος η φιγούρα θα µπορούσε να... κολληθεί στη θέση του στην ίδια φωτογραφία;

ΑΣΧΕΤΩΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ του καθενός στη χαρτοκολλητική, είναι στο ερώτηµα αυτόπου πάει να εγκλωβιστεί η ελληνική δηµόσια ζωή. Η πολιτική αγορά προεξοφλεί ανασχηµατισµό µε κεντρικό στοιχείο τη µετακίνηση του υπουργού Οικονοµικών. Η σπέκουλα έχει ξεκινήσει από τον Μάρτιο και θα συνεχιστεί ώςτον Ιούνιο. Ο Παπακωνσταντίνου σηκώνεται κάθε πρωί, όπως είπε προχθές στην Ουάσιγκτον, για να κάνει τη δουλειά του – που είναι οµολογουµένωςµια δύσκολη δουλειά.

Η δουλειά των άλλων είναι να προβλέψουν ανεπιτυχώς αν ο ανασχηµατισµός θα γίνει Κυριακή ή ∆ευτέρα. ΟΛΑ ΑΥΤΑ απεικονίζουν, βέβαια, ένα κλασικό «παιχνίδι δύο επιπέδων». Το ένα επίπεδο είναι στο εξωτερικό. Εκεί συζητείται η αναδιάρθρωση του χρέους – που, αν στραβογίνει, θα υποθηκεύσει µε όρους χρεοκοπίαςτο µέλλον ηµών και των παιδιώνµας. Εκεί βρίσκονται οι νυν και – θέλουµε να ελπίζουµε – οι µελλοντικοί δανειστές µας. Από εκεί µας παρακολουθούν οι µεγαλύτερες ξένες κυβερνήσεις, οι επενδυτές καιοι αγορές. Ποιος θα µπορούσε να τους χειριστεί όλους αυτούς καλύτερα από τον Παπακωνσταντίνου; Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόµη και στις πιο δύσκολες φάσεις πουέχει περάσει η χώρα το τελευταίο δεκαοκτάµηνο, οι ξένοι δεν τα ‘βαλαν ούτε µε τον υπουργό Οικονοµικών, ούτε, βεβαίως, µε τον Πρωθυπουργό.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ είναι στο εσωτερικό. Εδώ η σύγχυση και οι αυταπάτες περισσεύουν. Ας πούµε, τα 110 δισ. της τρόικας δεν µαςδόθηκαν για να συνεχίσει το Ελληνικό ∆ηµόσιο το ίδιο υπερχρεωµένο lifestyle. Αλλά για να µπορέσουµε να καλύψουµε λήξεις οµολόγων αυτά τα τρία χρόνια. ∆ηλαδή να πληρώνουµε όσα χρωστάµε. Το τι θα γίνει µέσα στη χώρα, είναι δικό µας θέµα. Θέλουµε να φορολογήσουµεκαι τα δέντρα για να έχουµε ένα υπερτροφικό κράτος; Ήθέλουµε να µαζέψουµε τη δηµόσια σπατάλη– έστω και µε ανθρώπινο κόστος – για να απελευθερώσουµε τηνοικονοµία µας; Αυτά δεν θα τα αποφασίσει ο Τόµσεν.Ούτε τα ορίζει το Μνηµόνιο που είναι σαν το ντοσιέ βασικών οδηγιών που ανασύρει ο πιλότος ενός επιβατηγού αεροσκάφους πουέχει πάρει κλίση και πέφτει. ΕΠ’ ΑΥΤΩΝ ελάχιστοι στο πολιτικό παιχνίδι έχουν θέση. Οσοι αισθάνονται ξύπνιοι θέλουν τη θέση του Παπακωνσταντίνου. Είναι, οµολογουµένως, παράξενο θέαµα να βλέπεις έµπειρους και φιλόδοξους πολιτικούς να υπνωτίζονται από µια ηλεκτρική καρέκλα. Ωστόσο, το πραγµατικό ζητούµενο δεν είναι τα πρόσωπα. Αλλά πώς θα σταµατήσει η χώρα να ξοδεύει 20 µε 25 δισ. τον χρόνο παραπάνω από όσα έχει. Το αναρωτήθηκε ο Παπακωνσταντίνου στην Ουάσιγκτον. Είναι µια από τις λίγες σοβαρές κουβέντες στον διάλογο κουφών που γίνεται για την οικονοµία. Μόνο που η απάντηση είναι πολιτική.
Αγιογραφίες από τα ΝΕΑ