Τα βουλιµικά φαινόµενα έχουν επιπτώσεις...

∆ύσκολα θα αρνηθεί κανείς ότι η Ευγενία Μανωλίδου (φωτογραφία αριστερά) κατάφερε από την πρώτη στιγµή να ‘χει προβολή που ούτε επαγγελµατίες των 20 και 30 χρόνων – στο εξωτερικό – δεν καταφέρνουν να έχουν.Και δεν είναι τα εξώφυλλα µόνο ή το κυνηγητό τωνρεπόρτερ που διαφηµίζουν την περσόνα της.Την ίδια ώρα φροντίζει µετά του ... συζύγουτης, έµπειρου τωντηλεοπτικώνηθών, να κάνουν τις καίριεςεµφανίσεις, δηλώσειςκαισυνεντεύξεις που θαφέρουν την Ευγενία στο επίκεντρο της τηλεοπτικής δηµοσιότητας. Και ο σύζυγος ρίχνεται µε πάθος στο παιχνίδι της προβολής – και µε το αζηµίωτο, αφού εισπράττει τα θετικά σχόλια αλαφροΐσκιωτωνξανθών τηςπαρουσίασης και των πάνελ ως σούπερ συζυγικό πρότυπο, κάτι που «ζαχαρώνει» τις διόλου σύµφωνες µε το πνεύµα του ανθρωπισµού πολιτικές του ιδέες.

Ως εκτούτου, ηκ. Μανωλίδουέχει ενδιαφέρον ως«φαινόµενο» των καιρών,όχι µόνο των τηλεοπτικών. Ηπορεία της αντικατοπτρίζει τον ερασιτεχνισµόκαι τηνκατρακύλα ενόςτηλεοπτικούσυστήµατος που, εκτός από την απουσία κριτηρίων, παραµένει έρµαιο της αδυναµίας του να αναπτυχθεί καινα επενδύσειστο καινούργιο και το διαφορετικό. Γι’ αυτό και αποθεώνει εκείνους που παραγεµίζουν (όπως ένα µαξιλάρι τακοµµατάκια αφρολέξ) εκποµπές µε κουτσοµπολίστικα αθύρµατα. Μεάλλα λόγια, όσους προσφέρονται για ευτράπελα στιγµιότυπα.

Οιστιγµέςκάνουνκαριέρεςοιοποίες οπουδήποτε αλλού απαιτούνχρόνο, γνώση καισυστηµατική επένδυσηστις επαγγελµατικές επιλογές.Ούτε ηΟπρα ούτε ο ΛάριΚινγκ «έγιναν»από τηµια ηµέρα στην άλλη. Κάτι τέτοιο είναι χαρακτηριστικό πρωτογονισµού.

Αναµενόµενακατόπιναυτώνταχαµηλά νούµερα τηλεθέασηςτης εκποµπήςπου παρουσιάζει η κ. Μανωλίδου γιατα παρασκήνια του«Dancing withthe stars».Οχι µόνο γιατί η πρωτόγονη τηλεόραση που την έκανε φίρµα παραµένει κανιβαλική και ως προς τοπεριεχόµενο τηςεκποµπής της, δηλαδή τρέφεται από το ίδιο προϊόν που σε άλλες συνθήκες θααποτελούσε δική της αποκλειστικότητα, αλλά και γιατί η ίδια έχει ήδη «µπουκώσει» το κοινό µε χαρακτηριστικά της περσόνας της που δενεπιδέχονται εξέλιξη. Το «είµαι σε όλα καλύτερη» και «αν δεν είµαι, θα σκάσω» έχει πλάκα, αλλά κάνει και τον τηλεθεατή να περιµένει το καλύτερο. Αν δεν το βλέπει, βαριέται.
Απο τη στήλη Φαινόμενα, της Πόπης Διαμαντάκου
ΤΑΝΕΑ