Επισήμως το υπουργείο Οικονομικών επιμένει ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει και τάσσεται κατά της αναδιάρθρωσης με οποιαδήποτε μορφή. Ανεπισήμως οι πάντες κατανοούν ότι τα πράγματα έχουν πλέον φύγει από τα χέρια της Ελλάδας καθώς οι αγορές πιέζουν πλέον την Ενωση να ξεκαθαρίσει συνολικά τη στάση της στο ζήτημα του χρέους.
Διχασμένοι οι Ευρωπαίοι
Είναι μάλιστα φανερό ότι ... έχουν δημιουργηθεί δύο στρατόπεδα που αντιπαρατίθενται δημοσίως για το τι πρέπει να γίνει. Από τη μία πλευρά βρίσκονται η Κομισιόν και ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ, που επιμένουν ότι δεν υπάρχει ανάγκη αναδιάρθρωσης, φοβούμενοι τις παρενέργειες μιας τέτοιας απόφασης. Κατ΄ αρχάς για τις τράπεζες και τους θεσμικούς επενδυτές (π.χ., Ταμεία) που θα υποστούν ζημιές αλλά και για το πλήγμα στην αξιοπιστία της ευρωζώνης και τον κίνδυνο «μετάδοσης» της κρίσης χρέους σε άλλες χώρες. Βάζουν έτσι σε προτεραιότητα την αυστηρή τήρηση του μνημονίου και προαναγγέλλουν ακόμη πιο σφιχτή παρακολούθηση από την τρόικα. Στον αντίποδα βρίσκεται κυρίως η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από τη Φινλανδία. Οι υπολογισμοί της έχουν να κάνουν περισσότερο με τις εκλογικές σκοπιμότητες της κυρίας Μέρκελ, η οποία σε καμία περίπτωση δεν θέλει στο τέλος του 2012 να υποχρεωθεί να δώσει και άλλα χρήματα για τη στήριξη της Ελλάδας ή άλλων χωρών της ευρωζώνης. Αυτό θα γίνει αν ως τότε δεν έχουμε βγει στις αγορές. Ετσι προτιμά να γίνει η αναδιάρθρωση σήμερα ώστε να ηρεμήσουν οι αγορές και να διευκολυνθεί ο ελληνικός δανεισμός.
Από τη δική της πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι το μείζον σήμερα είναι να σταματήσει η εκκρεμότητα και η αμφισβήτηση των προοπτικών της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο το αρνητικό κλίμα στις διεθνείς αγορές. Είναι πολύ περισσότερο το κλίμα στο εσωτερικό. Πρώτο θύμα οι τράπεζες, που όχι μόνο αδυνατούν να δανειστούν αλλά επιπροσθέτως πιέζονται λόγω του περιορισμού των καταθέσεων. Είναι υποχρεωμένες έτσι να εξαρτώνται από τις εγγυήσεις του Δημοσίου και τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ αδυνατούν να παράσχουν τη ρευστότητα που τόσο χρειάζονται σήμερα οι ελληνικές επιχειρήσεις. Αυτή η πιστωτική ασφυξία επιτείνει φυσικά την ύφεση.
Ταυτόχρονα βέβαια το κλίμα αναμονής σημαίνει ότι τόσο οι επιχειρήσεις όσο και οι καταναλωτές στην Ελλάδα είναι συγκρατημένοι και αναβάλλουν τις αποφάσεις τους για δαπάνες ή επενδύσεις αποτελώντας έτσι έναν ακόμη παράγοντα που συμβάλλει στην ύφεση. Σε τέτοιον βαθμό που δημιουργείται ο κίνδυνος να υποχρεωθούμε να ζητήσουμε πρόσθετη βοήθεια από την Ενωση πριν από το τέλος του μνημονίου. Με τι ανταλλάγματα και δεσμεύσεις κανείς δεν θέλει να το σκέπτεται. Οσο για την αναδιάρθρωση καθαυτή η κυβέρνηση θα έβλεπε κάποια στιγμή το ενδεχόμενο μιας συνολικής επιμήκυνσης, σε συνεννόηση βέβαια με την Ενωση. Τα ερωτήματα ωστόσο είναι πολλά. Θα επηρεάσουν μάλιστα καθοριστικά το πώς θα γίνει και κυρίως το αν θα έχει επιτυχία ή θα αποτελέσει απλώς το πρώτο βήμα για έναν νέο γύρο αμφισβήτησης. Σε μια τέτοια περίπτωση οι επιπτώσεις θα ήταν ιδιαίτερα αρνητικές και για τις τράπεζες και για τα Ταμεία, ενώ θα επηρέαζαν μακροπρόθεσμα τη δυνατότητα της Ελλάδας να βγει στις αγορές.
Ελπίζουν στο «χρυσό» σενάριο
Η απόφαση πάντως για την αναδιάρθρωση περνά έτσι κι αλλιώς από τις Βρυξέλλες, που για την ώρα είναι αρνητικές. Η πρώτη επιλογή για την κυβέρνηση λοιπόν παραμένει η φυγή προς τα εμπρός.
Η προώθηση, δηλαδή, ριζικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία και μαζί η υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, που από μόνες τους θα οδηγούσαν σε σημαντική μείωση του χρέους. Το ενδεχόμενο αυτό μαζί με την πιθανότητα περιορισμένης έστω ανάκαμψης του ΑΕΠ λόγω της αύξησης του τουρισμού και των εξαγωγών παραμένει το χρυσό σενάριο για την οικονομία. Στο Μαξίμου και στην πλατεία Συντάγματος ελπίζουν ότι θα επιτρέψει πρωτογενή πλεονάσματα και θα οδηγήσει σε αλλαγή του κλίματος για την Ελλάδα. Είναι το μεγάλο στοίχημα του Γιώργου Παπανδρέου και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Στην πραγματικότητα είναι το στοίχημα όλων μας!
Οι τράπεζες πρόλαβαν να διασφαλιστούν
Στον χρόνο που πέρασε τράπεζες και Ταμεία είχαν τη δυνατότητα να διασφαλιστούν έναντι πιθανών ζημιώναυξάνοντας, π.χ., τα αποθεματικά τους ή πουλώντας τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν- και έτσι οι επιπτώσεις μιας αναδιάρθρωσης θα είναι μικρότερες. Ταυτόχρονα πολλοί αναλυτές αναρωτιούνται αν είναι σωστό- ή ακόμη και πολιτικά εφικτό, δεδομένων των αντιδράσεων που προκαλεί η υλοποίηση του μνημονίου- η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες να πληρώνουν τόσο ακριβά επιτόκια και να είναι καταδικασμένοι σε μια μακρόχρονη ύφεση μόνο και μόνο για να προστατευθούν οι επενδυτές.
BHMA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου