Ο χαρταετός μέσα από την πυκνή ομίχλη των παιδικών αναμνήσεων είναι η έκφραση της ανύψωσης και της πτώσης· της αποτυχίας να τον ανεβάσεις ψηλά και της επιτυχίας να τον φτάσεις εκεί που ο ουρανός είναι γεμάτος από...
χάρτινα πετούμενα, «τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά»· της υπομονής να περιμένεις τη ριπή του ανέμου και της δικαίωσης με την απογείωση μετά από πέντε, δέκα, δεκάδες απογοητευτικά καρφώματα στα χορτάρια του αγρού. Ο χαρταετός είναι φυσική, είναι αεροδυναμική, είναι τέχνη.
** Τέχνη να τον φτιάξεις (όντας η ντροπή της χειρωνακτικής δεν το έμαθα –τουλάχιστον καλά). Να είναι ισορροπημένος, με σωστά ζύγια, με σωστή ουρά, σωστά σκουλαρίκια, σωστό σπάγκο –κερωμένο που αντέχει στο τράβηγμα (αλλά κάποιες φορές πληγώνει το δάκτυλο, τον δείκτη, που τον καθοδηγεί)–, ή χοντρό, ράμμα, που είναι βαρύς και γι' αυτό μπορεί να κάνει κοιλιά.
** Τέχνη να τον πετάξεις. Πόσοι επιδέξιοι πιλότοι τότε, εκείνο τον καιρό των αλανιών· που αφού ανέβαζαν τον χαρταετό, τον έκαναν να παίρνει μια, δυο, πολλούς κύκλους ψηλά, στον αέρα, και μετά πάλι τον ορθοπλωρούσαν. Και οι άλλοι, οι μάγκες χειριστές, τα αλάνια, που έδεναν ξυραφάκια στην ουρά τού αετού τους –έτσι έλεγαν, αλλά ποτέ δεν το είχα δει–, πλησίαζαν κάποιον άλλον που ήταν στον αέρα, του έκοβαν επιδέξια τον σπάγκο και μετά έτρεχε η «συμμορία» τους και τους μάζευε. Ψέματα, αλήθεια, έτσι έλεγαν και πουλούσαν μαγκιά.
Ο αετός είναι το μαγικό παιχνίδι και μοναδικής ημέρας. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έγινε ένα παιχνίδι της κάθε Κυριακής, της άνοιξης και του καλοκαιριού· τι μας εμπόδιζε να τον πετάμε όταν υπήρχαν οι συνθήκες, το ήπιο αεράκι, και όχι να είμαστε στο έλεος των συνθηκών της Καθαρής Δευτέρας, αν ήταν ευνοϊκές ή όχι.
Ίσως γιατί ο χαρταετός μάς θύμιζε το εφήμερο της ύπαρξης· και μας μάθαινε πως ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Κανόνας –όχι μόνο της σημερινής ημέρας.
#Σκέψεις
harddog-sport.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου