Χωριστά ναι, μόνοι όχι...

Ο ήχος της τρομπέτας ακούγεται στις έρημες γειτονιές της πόλης. Στην έρημη πόλη. Πίσω από τα κάγκελα ενός παραθύρου ο τρομπετίστας καλεί τους φίλους, τους γείτονες, τους κατοίκους, τον κόσμο όλο. Καλεί κι εμάς από το διαδίκτυο. Κεφάλια ξεπροβάλλουν στα παράθυρα, οι Ιταλοί...
βγαίνουν στα μπαλκόνια. Μια κοπέλα τραγουδάει δυνατά -στην αρχή ο σκοπός είναι μελαγχολικός σαν κάλεσμα σε πένθος- και κλαίει.

Οσοι λίγοι περπατούν στον δρόμο στέκονται κάτω από το μπαλκόνι του μουσικού, του Ραφαέλε Κόλερ, ακούγοντας το «O mia bela Madunina». Μετά κάτι πιο χαρούμενο τους ξεσηκώνει, χορεύουν. Η Εθνική Ενωση Ιταλικών Συγκροτημάτων ξεκίνησε το «κίνημα των μουσικών» που έχει συγκινήσει όλο τον κόσμο. «Θέλουμε να βοηθήσουμε ώστε να αισθανθούμε λίγο πιο κοντά, παρά το ότι μένει ο καθένας στο σπίτι του». Και πράγματι τα κατάφεραν. Ο αναγκαστικός αυτο-εγκλεισμός μάς «πονάει» πολύ.

Αυτό που πιστεύαμε πως δεν είναι δυνατόν να στερηθούμε ποτέ, την ελευθερία να βγαίνουμε από το σπιτι, στοιχίζει περισσότερο και έρχεται σαν εφιάλτης στην καθημερινότητά μας. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν υπάρχει προηγούμενο. Δεν υπάρχει ορατός εχθρός.

Υπάρχει όμως ο «επικίνδυνος παράγοντας». Είναι ο άνθρωπος αυτός που κάνει πως δεν τρέχει τίποτα. Αυτός που πιστεύει στη συνωμοσιολογία, στην απιθανολογία και νομίζει φυσικά πως είναι ο εξυπνότερος όλων. Εχω την εντύπωση πως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον συγκινεί ούτε το δικό μας δράμα, ούτε φυσικά το δράμα της Ιταλίας που είναι πολύ μεγαλύτερο. Αναρωτιέμαι καμία φορά πώς έφτιαξαν οι σύγχρονες κοινωνίες τον «επικίνδυνο παράγοντα», αυτόν τον τύπο «ωχ αδερφέ, δεν βαριέσαι, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει...».

Εχω την εντύπωση πως ξεπήδησε μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως το περιγράφει ο Μουζίλ στον «Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες», και εξελίχθηκε στο σημερινό 2020 ως τον άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται ούτε ακούει κανέναν πέρα από τον εαυτό του. «Η σαφήνεια με την οποία, λόγου χάριν, η ατομική ηθική πυκνώνει μεταβαλλόμενη σε ηθική ή το συναίσθημα σε αιτιοκρατική ψυχολογία, αλλά και μια εποπτική εικόνα των αιτίων, διαπλοκών και περιορισμών, των ρευστών σημασιών ανθρώπινων κινήτρων και ενεργειών -μια ερμηνεία της ζωής» εντελώς δική του, όπως θα έλεγε ο Μουζίλ.

Δεν ξέρω πόσο πραγματικά επικίνδυνος είναι ο «επικίνδυνος παράγοντας», οι λοιμωξιολόγοι λένε πολύ. Και αυτούς επιλέγω να ακούσω. Τους ανθρώπους που λένε «μείνετε σπίτι» για να κάνετε ευκολότερη τη μάχη για μας. Χθες το βράδυ στο μπαλκόνι μου έφτασε ο ήχος από την τρομπέτα του Κόλερ, ένας γείτονας το αναμετέδιδε από το κινητό του. Ναι, σκέφτηκα, είμαστε χωριστά σ' αυτή τη μάχη, αλλά όχι μόνοι. Θα νικήσουμε...

Κυριακή Μπεϊόγλου
Πηγή: efsyn.gr