Βλέπω την Έφη Αχτσιόγλου, ετών 31. Είναι ήδη υπουργός Εργασίας, στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Eργασία και το Aσφαλιστικό αυτού του... ταλαίπωρου λαού. Βλέπω και την Κατερίνα Νοτοπούλου, ετών 28. Αυτή πάλι, τοποθετήθηκε την Κυριακή που μας πέρασε, επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη. (Καινούριο φρούτο σε καινούριο καφάσι, αυτό το γραφείο Τσίπρα στην συμπρωτεύουσα.) Και αναρωτιέμαι: Τι είναι πάλι αυτό; Η επανάσταση των τριαντάρηδων; Η επέλαση των νιάτων; Η πολιτική έφοδος των γυναικών; Ή ίσως η εκδίκηση των μελαχρινών απέναντι στις ξανθιές;
Θα πείτε: Δεν είσαι παρά ένας σταφιδιασμένος 55άρης, που αντιδρά ενστικτωδώς και χαιρέκακα απέναντι στα νέα παιδιά που αναλαμβάνουν κυβερνητικές ευθύνες. Δεν το αντέχεις, διότι αυτό σημαίνει αυτομάτως την δική σου (και της γενιάς σου) πολιτική αποστράτευση. Σημαίνει την απώλεια της κοινωνικής πρωτοκαθεδρίας της σειράς σου. Μπορεί, δεν το αποκλείω διόλου. Ποιος φαλακρός κοιλαράς δεν θα ζηλέψει το φρέσκο βλέμμα και το αρυτίδωτο δέρμα του τριαντάρη (πόσο μάλλον της τριαντάρας) που βλέπει απέναντι του; Ανθρώπινο το συναίσθημα…
Όμως υπάρχει και ο αντίλογος… Τριάντα εννιά χρονών ήταν ο Τσίπρας όταν ανέλαβε και κόντεψε να μας χαντακώσει με τη μία. Το αναγνώρισε και ο ίδιος. Πόσες φορές είπε «δεν ήξερα..»; Για συγκρίνετε την σημερινή εικόνα του Αλέξη, με την προ δύο ετών. Ήταν ένα εξοργισμένο φρέσκο νιάτο που ένιωθε ότι είχε όλο τον πλανήτη στην παλάμη του και μέσα σε είκοσι μήνες έγινε σαν καταθλιπτικός εξηντάρης που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια.
Βεβαίως, δεν λέω, μορφωμένες κοπέλες είναι η Έφη και η Κατερίνα. Διδακτορικά έχουν, σπουδές μπόλικες, χαρτιά και πιστοποιήσεις. Στα εργατικά, στα νομικά, στις ψυχολογίες, παντού. Αλλά πόσους πατερομανάδες ξέρετε που θα παρέδιδαν την διοίκηση του σπιτιού τους στην 28χρονη κόρη τους, μόλις το κορίτσι κορνιζώσει δυο πτυχία στον τοίχο του παιδικού του δωματίου;
Θα ξαναπείτε ότι ο γράφων είναι από γεμάτος γεροντικό φθόνο, το οποίον κρύβει εντέχνως πίσω από σοφιστείες. Ίσως. Πλην, μ’ όλη την under cover κακία μου, πιστεύω ακραδάντως πως ακόμα κι αυτές (η Έφη και η Κατερίνα δηλαδή), αν τύχει και βρεθούν σε νοσοκομείο (κούφια η ώρα), θα προτιμήσουν έναν μεγαλύτερο γιατρό από ένα 28άρη, ανεξαρτήτως της πληθώρας των διδακτορικών του νεαρού. Η εμπειρία βλέπετε, σε ζητήματα ζωής και θανάτου…
Βεβαίως, οι νεαρές δεν έχουν μόνο σπουδές, έχουν παράλληλα και περγαμηνές στα κομματικά γραφεία. Δείτε το ανάποδα. Οι πρώτοι που δοκιμάστηκαν σε θέσεις, είχαν μόνο θητεία στην Αυγή και στην Κουμουνδούρου. Τώρα το Μαξίμου, πριν στείλει τον διορισμό κάποιου (ή κάποιας) στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ζητά να δει κι ένα πτυχίο, όχι μόνο τα κομματικά ένσημα. Το θεωρώ πρόοδο.
Πάντως παλιότερα, ο πιο πετυχημένος και ελπιδοφόρος πολιτικός, ήταν αυτός που η μέση Ελληνίδα μάνα θα ήθελε για γαμπρό της, για άντρα της κόρης της δηλαδή. Σοβαρό, κουστουμαρισμένο, ατσαλάκωτο, τυπικό, ευκατάστατο, συντηρητικό. Τώρα αλλάξανε τα πράγματα, ως φαίνεται. Η πιο ελπιδοφόρα γυναίκα του πολιτικού μας στίβου, είναι αυτή που καμιά Ελληνίδα μάνα δεν θα ‘θελε για νύφη της, για γυναίκα του γιου της δηλαδή. Σπουδασμένη στα εξωτερικά, γλωσσοκοπάνα, προπετής, ξερόλα, αριστερή… είναι για σπίτι αυτή;
Δεν κάνουν για νύφες, λέτε τουλάχιστον να κάνουν για την χώρα; Μακάρι. Το εύχομαι, αν και δεν το πολυελπίζω...
lionnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου