Του Πάμπλο Ιγκλέσιας
«Το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα αργήσει πολύ να γίνει ξανά χρήσιμο». Το έλεγε το πρωί ο Ινιάκι Γκαμπιλόνδο, ένα από τα πιο αναγνωρισμένα πρόσωπα της πρόσφατης ιστορίας μας, από την εφημερίδα που αποτέλεσε τον οργανικό διανοούμενο της Μεταπολίτευσης και που για χρόνια αποτέλεσε σημείο διεθνούς αναφοράς για να κατανοηθεί η Ισπανία. Ας θυμηθούμε ότι το πρόσωπό του ήταν αυτό που εμφανίστηκε στη τηλεόραση για να μεταδώσει στην Ισπανία τη γαλήνη μετά το πραξικόπημα της 23 Φεβρουαρίου του 1981, πολύ πιο πριν από την εμφάνιση του Χουάν Κάρλος.
Χθες ο Φελίπε Γκονθάλεθ, το πιο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο μετά τον Φράνκο, ο πιο σημαντικός πρόεδρος του πολιτικού συστήματος μετά το ΄78 – κάποτε χαρισματικός και απαίσιος - προειδοποίησε τον Πέδρο Σάντσεθ από το ραδιοφωνικό δίκτυο της SER, ούτε λίγο ούτε πολύ από τη SER. Λίγο αργότερα ο μηχανισμός του κόμματος τον μαχαίρωσε. Και σήμερα το κεντρικό δημοσιογραφικό σχόλιο της El Pais αποκαλεί τον Σάντσεθ «ανόητο και αδίστακτο». Δεν βρισκόμαστε μπροστά στην κρίση ενός κόμματος, αλλά μπροστά σε αυτό που ο Αλμπέρτο Γκαρθόν προσδιόρισε με σαφήνεια ως μια εξέγερση των ολιγαρχών, μια απόπειρα πραξικοπήματος στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος για να παραδώσει την κυβέρνηση στο Λαϊκό Κόμμα.
Την προηγούμενη Κυριακή στο κλείσιμο του Θερινού Πανεπιστημίου του Podemos που διοργανώσαμε στο Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης εξέθεσα στους συντρόφους μου αυτά που νομίζω ότι κατά τη γνώμη μου αποτελούν τα στρατηγικά κλειδιά για να κατανοήσουμε την κατάσταση του αδιεξόδου που ζει η χώρα μας. Εξήγησα ότι δεν ζούμε την κατάσταση μιας «καταστροφικής ισοπαλίας», έκφραση που μεταφέρθηκε από τη Λατινική Αμερική όπου η ίση εκλογική δύναμη ανάμεσα στα τμήματα υπέρ της ολιγαρχίας και τα λαϊκά τμήματα οδήγησε σε λύσεις συνταγματικού - ιδρυτικού χαρακτήρα. Στην Ισπανία ακόμη δεν είναι δυνατή μια παράταση για να έχουμε ένα άλλο εκλογικό αποτέλεσμα ούτε μια λύση συνταγματικού – ιδρυτικού περιεχομένου στο βραχυπρόθεσμο διάστημα. Το αδιέξοδο – μπλόκο στην χώρα μας έχει να κάνει περισσότερο με τις εντάσεις που παράγονται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα ανάμεσα στους οπαδούς της παλινόρθωσης του προηγούμενο συστήματος των κομμάτων που υπήρχε πριν από τις εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου του 2015 και τους υποστηρικτές της αναπροσαρμογής του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη νέα κατάσταση. Αυτό που ακυρώνεται σε αυτό το κόμμα είναι βασικά ο ρόλος του και η στρατηγική του σε ένα νέο ιστορικό πλαίσιο. Οι οπαδοί της «αναπροσαρμογής», με επικεφαλής τον Φελίπε Γκονθάλεθ και τη Σουζάνα Ντίαθ, υπολογίζουν στην υποστήριξη του Χουάν Λουίς Θεμπριάν και του ενημερωτικού ομίλου που είναι ιδιοκτήτης [τον όμιλο Prisa, που ελέγχει μεταξύ άλλων την El Pais]. Κατά τη γνώμη μου αποτελούν το τμήμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος με το πιο ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο και τον πιο εξοπλισμένο και ακριβή στρατηγικό προσανατολισμό. Υποστηρίζουν την παράδοση της κυβέρνησης στο Λαϊκό Κόμμα και αναγνωρίζουν χωρίς περιφράσεις ότι βρίσκονται πιο κοντά σε αυτό το κόμμα παρά σε εμάς. Για αυτούς το Λαϊκό Κόμμα αποτελεί έναν από τους πολιτικούς πυλώνες της Ισπανίας, ο ιστορικός αντίπαλός τους στο δικομματικό σύστημα, ενώ το Podemos και οι σύμμαχοί του αποτελούν ένα κίνδυνο τον οποίο πρέπει να εξορκίσουν ακόμη και με τους παλιούς αντιπάλους τους του δικομματισμού. Αυτός ο τομέας μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη των οικονομικών ελίτ της χώρας μας και τις ξένες δυνάμεις, αλλά δεν υπολογίζει στη συμπάθεια ούτε των ψηφοφόρων ούτε της βάσης του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Οι υποστηρικτές της «παλινόρθωσης» εκπροσωπούνται από τον Σάντσεθ και την ομάδα του. Δεν υπολογίζουν στη στήριξη των μέσων ενημέρωσης ούτε στους τομείς της ολιγαρχίας και εκτός αυτού έχουν έλλειψη ενός πολιτικού σχεδίου. Ούτε καν προσπάθησαν να σχεδιάσουν ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και διακυβέρνησης με εμάς, ούτε ακόμη να αντιμετωπίσουν με τη κοινή λογική την πολυθνική ένταση που ζει η Ισπανία. Τους τρομοκρατεί, λογικά, να δώσουν τη κυβέρνηση στο Λαϊκό Κόμμα για τις εκλογικές συνέπειες που θα έχει για το κόμμα τους και θέλουν να επιστρέψουν στο δικομματικό σύστημα που θα μας αφήσει εμάς να καταλάβουμε μια μικρή θέση στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, μεγαλύτερη από ότι είχαν στην εποχή τους το ΚΚ της Ισπανίας και η Ενωμένη Αριστερά, αλλά μακριά από τη σημερινή ισότιμη δύναμη που έχουμε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από τον Ιανουάριο ο στόχος τους ως επί το πλείστον ήταν η εξάρτησή μας, ζητώντας να τους διευκολύνουμε χωρίς να συμμετέχουμε στη κυβέρνηση τους με τους «Πολίτες», ή να επαναλάβουμε τις εκλογές με την ελπίδα ότι με την κούραση και τη βαρεμάρα του κόσμου θα υποχωρούσαμε. Τη στιγμή που διατηρεί το «όχι» του στο Λαϊκό Κόμμα αυτός ο τομέας υπολογίζει στη μεγαλύτερη συμπάθεια των μελών και των ψηφοφόρων των σοσιαλιστών.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου