Οπως γίνεται πάντα...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Οπως πάντα φεύγει. Οπως γίνεται πάντα κι έπειτα ξυπνώ ελαφρά πανικόβλητος σ' ένα πρωινό με παρθενικό άλλοθι. Αντε να προσαρμοστώ στη νέα ημερομηνία. Οπως πάντα. Οπως όταν αλλάζει η ώρα. Οπως γίνεται πάντα.

Εξω η φύση και η πλάση γιορτάζουν τον Αγιο Βασίλειο και κυρίως την «Περιτομή» του Χριστού για την οποία στη συνέχεια δεν...

είχαμε πληροφορίες. Μετά κολυμπώ σ' ένα ζεστό ποτάμι από καφέ και δεν προσδοκώ πολλά πράγματα. Πιθανόν να κάνω μια ευχή να μη με πιάσει η γρίπη της γουρούνας. Σιχαίνομαι τη γρίπη, ακόμη κι όταν είναι φονική. Και τι δεν όμως είναι φονικό; Προετοιμάζομαι λοιπόν για τη δυσκαμψία της Πρωτοχρονιάς. Δεν ποντάρω σε ζάρια, σε χαρτιά, σε ζώδια, σε καζίνα και τα λοιπά. Αφήνω όλες τις πρωτοβουλίες στη μοίρα των συμπτώσεων. Φυσικά θα κάνω μερικές ασκήσεις-βλέμματος. Πάνω, κάτω, λοξά... ώσπου να κεντράρω τη γιορταστική απελπισία της ημέρας. Ναι, θα εισπράξω και θα δώσω ευχές. Σε όλους εύχομαι να ζήσουν ώς το 5210 μ.Χ. που πιθανόν να είναι μια έξοχη χρονιά. Ελπίζω, αν υποτεθεί πως ισχύει η μετεμψύχωση, να είμαι κάτι σαν βροχή η νιφάδα χιονιού. Στη χειρότερη περίπτωση - σύμφωνα με την γκαντεμιά της Κοπεγχάγης -θα είμαι κόκκος άμμου.

Σε σας εύχομαι όμως τα καλύτερα. Να έχετε μια ζωή λεία σαν την επιφάνεια ενός αγνού τούβλου βουτύρου με κτηνώδη αποθέματα υπομονής για να μελετήσετε βαθυστόχαστα βιβλία-τούβλα γύρω απ' την ανθρώπινη υστερία. Πάντως μια μέρα Πρωτοχρονιάς η ανθρωπότητα οφείλει να ελπίζει και ειδικά αν πρόκειται για το ξεκίνημα μιας νέας δεκαετίας. Θυμάμαι πόσο ενθουσιώδης ήμουν στα δεκατρία μου, όταν άφηνα, επιτέλους, πίσω τη δεκαετία του '50 και αναλάμβανα ευθύνες ως «εκδρομεύς του '60» που λέει κι ο ποιητής. Πέρασε πολύς καιρός από τότε και μάλλον μισός αιώνας είναι θεμιτός χρόνος για να αφυδατωθούν πολλοί από εκείνους τους ενθουσιασμούς. Τελικά κατάφερα να έχω περισσότερο παρελθόν από μέλλον. Γι' αυτό ψηφίζω σταθερά τον ενεστώτα, αυτό το συγκινητικό «τώρα», τη μοναδική σταθερή φλούδα κάτω απ' τα πόδια μου.

Οσο να πεις όμως έχω τη νοσηρή περιέργεια για τη νέα δεκαετία. Αν τη βγάλω καθαρή σε δέκα χρόνια θα είμαι στη σημερινή ηλικία των Ελλήνων ηθοποιών που ήταν «ζεν πρεμιέ» και «ενζενί» στην εκδρομή του '60. Σύμφωνα με τους μελετητές του σινεμά του «'60» οι «ζεν» και οι «ενζενί» είχαν πέσει ακρίδες στη μεγάλη οθόνη. Κωμικοί ή δραματικοί, φιλιούνταν και χαριεντίζονταν ασταμάτητα, προτάσσοντας μια αστραφτερή νεότητα, με τα δεδομένα της εποχής πάντα.

Είναι όμως γεγονός ότι ξοδεύτηκε μια δεκαετία -αυτή που εγκαταλείπουμε σιγά σιγά- με τα ελαττώματα όλων των προηγούμενων. Δηλαδή: ΔΕΝ συνέβη η ΔΕΥΤΕΡΑ παρουσία την οποία περίμενα από παιδί. ΔΕΝ σταμάτησαν να πεινούν, να διψούν και να πεθαίνουν οι άνθρωποι με τον χειρότερο τρόπο.ΔΕΝ πετύχαμε ούτε καν στον λήγοντα το λαχείο της «Επι γης ειρήνης». ΔΕΝ απαλύναμε τις κακές εντυπώσεις ότι είμαστε ελαφρώς κατσαπλιάδες, κουτόπονηροι που τώρα πρέπει να γαμηθούμε για να πληρώσουμε το τίμημα. ΔΕΝ καταλάβαμε ότι τελείωσε ο καιρός της επιείκειας και της ανοχής. ΔΕΝ μας οδήγησε ΠΟΥΘΕΝΑ η αφελής εμπιστοσύνη στην ηλεκτρονική εξυπνάδα και στο τηλεχειριστήριο των χειρίστων γιαπωνέζικων (και άλλων) εμμονών...

...Αλλά τι κάθομαι και γράφω. Σίγουρα η νέα αρυτίδωτη δεκαετία θα είναι ανεπανάληπτη αν βάλει φρένο στην ανεπανάληπτη αφελειά της να πιστεύει ότι ο Ελλην του 2010 είναι πλασμένος από λαχανάκια Βρυξελλών και δανέζικο «μπλου-τσιζ». Μάλιστα, μια Τσιγγάνα προχθές μου εκμυστηρεύτηκε πως θα τη γλιτώσουμε ΑΝ πάψουμε να είμαστε τόσο εγωπαθείς διαχειριστές του παρόντος μας, ράβοντας κοστουμάκια με τη μεζούρα του Χαρίλαου Τρικούπη ΑΝ βέβαια ο Τρικούπης ήταν μόδιστρος κι όχι πολιτικός.

Ακόμη το ψάχνω...

Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα, το τελευταίο του 2009, καταπώς φαίνεται, δεν μπορώ παρά να σταματήσω στην απουσία του Μπάμπη. Του Μπάμπη Θέμα, που πρώτος διάβαζε υπομονετικά τα πονήματα των «Σαββατιάτικων». Οσο κι αν παραδέχομαι πως «έτσι γίνεται πάντα», μερικά πράγματα ξεπερνούν την επισφαλή θυμοσοφία και την ψυχραιμία της ηλικίας μου και επιστρέφω στην πεποίθηση της χάρτινης ματαιοδοξίας μας που ακυρώνεται από μια μοναδικά δροσερή βροχούλα δακρύων. Τόσο απλά, τόσο ήσυχα. Καλή χρονιά.

ΥΓ.: Ευχαριστώ όσους μου στέλνουν τα ενδιαφέροντα πονήματά τους κι ας με συγχωρέσουν που δεν μπορώ να είμαι συνεπής στις απαντήσεις που επιθυμούν. *
enet.gr