Πόσο θάρρος χρειάζεται για να μην κρύψεις την σκόνη κάτω από το χαλί;...

Το πρώτο που μου δημιούργησε την μεγαλύτερη εντύπωση στην χθεσινή τελετή λήξης ήταν η έλλειψη «πολιτιστικού κόμπλεξ» από την πλευρά των διοργανωτών. Ονόματα με ιστορία δεκαετιών στην δισκογραφία βρέθηκαν δίπλα με τους ... One Direction (τους ποιους;) και μια ομάδα ακροβατών από τηλεοπτικό ριάλιτι! Το πλούσιο μουσικό παρόν των τελευταίων δεκαετιών της Μεγάλης Βρετανίας έδινε την δυνατότητα στους διοργανωτές, να είναι όσο αυστηροί θέλουν με τις επιλογές τους. Και αυτοί ήταν όσο χαλαροί γινόταν!

Αναφέρθηκα στους τυχερούς One Direction, γιατί είναι ένα συγκρότημα με ένα δίσκο, αβέβαιο μέλλον, χωρίς ιστορία και ίσως μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα κανείς να μην τους θυμάται. Τα φώτα έπεσαν πάνω τους όπως ακριβώς και στο ιστορικό πια ποπ ντουέτο των Pet Shop Boys.

Τώρα για τους ακροβάτες απο το ριάλιτι. Μα πραγματικά δεν υπάρχει τολμηρότερη επιλογή. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την κριτική που θα προκαλούσε μια τέτοια επιλογή στην δική μας τελετή λήξης. Εδώ έπεσαν πάνω στον Παπαιωάνου για την επιλογή του Ρουβά, της Βίσση και του Ντάτσουν με τα καρπούζια. Λες και δεν είναι (και) αυτά η Ελλάδα του σήμερα.



Ένα άλλο σημείο που νομίζω ότι είναι άξιο αναφοράς είναι η επιλογή των Spice Girls. Πόσο θάρρος χρειάζεται για να μην κρύψεις την σκόνη κάτω από το χαλί; Μεγάλο. Θέλω να πω ότι το πιθανότερο είναι σε πενήντα χρόνια κανείς να μην τις θυμάται. Τα κομμάτια τους σίγουρα δεν έχουν μείνει κλασσικά. Η pop τους ήταν η pop της στιγμής. Και αντί όλο αυτό να κάνουν πως δεν το βλέπουν, έριξαν πάνω του φως.



Η ακομπλεξάριστη αντιμετώπιση των πάντων ακόμα και εκείνων που τα θεωρούμε «β διαλογή» είναι μια νέα ματιά πάνω στα πράγματα. Πιθανόν θεωρούμε δεδομένη αυτή την στάση την σημερινή εποχή. Δεν είναι. Προκαλεί ένα είδος αμηχανίας στους περισσότερους και μπορούσες να την δεις στο twitter. Το κοινό δικαιολογημένα εκστασιάζεται από την Kate Bush, αισθάνεται όμως την υποχρέωση να κοροϊδέψει τις Spice Girls. Είναι ένα είδος ψυχαναγκασμού. Πρέπει να κοροϊδέψουμε στα social media αυτό που θεωρούμε δεύτερο για να αναδειχθεί ακόμα περισσότερο το πρώτο.



Οι διοργανωτές αντιμετώπισαν κάθε μουσική τους σαν κρίκο στην αλυσίδα του πολιτισμού τους. Όπως και στην φύση έτσι και στον πολιτισμό το κάθε είδος έχει την αξία του. Δόθηκε η εντύπωση ότι δεν εξαρτιόνται μόνο οι «μικροί» από τους «μεγάλους» αλλά ότι και οι «μεγάλοι» έχουν ανάγκη τους «μικρούς». Πέρα από όλα αυτά πέρασαν με αυτή την στάση τους ένα μήνυμα συνύπαρξης όσων διαφέρουν μεταξύ τους. Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα από τα μηνύματα των Ολυμπιακών Αγώνων;
lifo.gr