Εάν σε κάτι συμφωνούν σίγουρα πολίτες και πολιτικοί, μέσα στην παραζάλη της αβεβαιότητας για το τι μας ξημερώνει αύριο, είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να μείνει άλλο ακυβέρνητη. Μπορεί οι προεκλογικές ομιλίες και συζητήσεις να ... έβριθαν από διαβεβαιώσεις υποψηφίων ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάει σε τρίτες εκλογές, αλλά για να μην συμβεί το μοιραίο απατούνται μετατοπίσεις και υποχωρήσεις, για άλλους μεγαλύτερες, για άλλους μικρότερες.
Με δεδομένο, λοιπόν ότι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, η αυτοδυναμία είναι όνειρο απατηλό, για να έχουμε κυβέρνηση θα πρέπει να συνεργαστούν δύο τουλάχιστον κόμματα, αν όχι τρία. Επίσης θα πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι λόγω του μπόνους των 50 εδρών, είναι σχεδόν αδύνατη η συγκρότηση κυβέρνησης χωρίς το πρώτο κόμμα.
Το επόμενο ζήτημα που μένει ανοιχτό είναι το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει δηλώσει ότι πρωθυπουργός πρέπει να είναι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος, αλλά, εάν βέβαια η ΝΔ καταλάβει την πρώτη θέση, αυτό δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ο ένας πιθανός κυβερνητικός εταίρος, η Δημοκρατική Αριστερά, έχει κάνει σαφές ότι δεν θέλει Σαμαρά πρωθυπουργό, ενώ στελέχη της ΝΔ(Σπηλιωτόπουλος, Μπακογιάννη) άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο μίας κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης με τρίτο πρόσωπο επικεφαλής.
Ας εξετάσουμε λοιπόν τα τρία συν δύο πιθανά σενάρια που βγάζουν κυβέρνηση.
1)Κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ και πρωθυπουργό Σαμαρά: Για να ευοδωθεί αυτό το σενάριο θα πρέπει η ΝΔ να εξασφαλίσει μία άνετη νίκη, διαφοράς 4-5 μονάδων από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο μεγαλύτερο από το 25% είναι το ποσοστό της ΝΔ και όσο περισσότερο πλησιάζει το 30%, τόσο λύνονται τα χέρια της Συγγρού, η οποία ευκολότερα θα μπορέσει να ζητήσει πρωθυπουργία Σαμαρά.
Με δεδομένα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει εκτός τέτοιας κυβέρνησης, αλλά και ότι πιθανώς να μην είναι αρκετές οι έδρες ΝΔ και «δημιουργίας ξανά» (εάν μπει στη Βουλή) για την απόλυτη πλειοψηφία των 151 βουλευτών, η καυτή πολιτική πατάτα θα είναι στα χέρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Ακόμα και αν το ΠΑΣΟΚ ξεπεράσει λόγω της πιεστικής πραγματικότητας την προϋπόθεση συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η πολιτική λογική λέει ότι δεν πρόκειται να στηρίξει(ή να ανεχτεί) κυβέρνηση ΝΔ χωρίς την ανοχή έστω της ΔΗΜΑΡ. Το αντίθετο θα ισοδυναμεί, για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, με τη χαριστική βολή στο κόμμα που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση.
Έτσι, η ΔΗΜΑΡ θα πιεστεί αφόρητα να ξεπεράσει την αγκύλωση που είχε με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες διερευνητικές εντολές και πιθανότατα θα λάβει το ρίσκο, με πιθανές εσωκομματικές τριβές και ενδεχόμενες αποχωρήσεις.
Η πρώτη εξίσωση λοιπόν λύνεται ουσιαστικά ως εξής: Κυβέρνηση ΝΔ και ανοχή* από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ(και δυνητικά από «δημιουργία ξανά»).
2) «Κυβέρνηση εθνικής ευθύνης(ή συνεννόησης)» με «τρίτο πρόσωπο» πρωθυπουργό: Πρόκειται για την περίπτωση όπου η ΝΔ θα λάβει μεν την πρώτη θέση, αλλά με οριακή διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και με ποσοστό που δεν θα ξεπερνάει το 25-27%. Τότε, θα έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ(δυνητικά και με «δημιουργία ξανά»). Πρόκειται για το σενάριο που διευκολύνει πολιτικά τον Φώτη Κουβέλη, ώστε να μπορέσει να θέσει ευκολότερα θέμα λαϊκής νομιμοποίησης στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά για την πρωθυπουργία και να σχηματιστεί μία περισσότερο «οικουμενική κυβέρνηση», με πολιτικούς και προσωπικότητες που δεν θα κουβαλούν το «άγος» των δύο μνημονίων.
3) Θρίλερ και… «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης» στο παρά πέντε της καταστροφής: Είναι ένα ενδεχόμενο που αγνοείται συστηματικά στις αναλύσεις για την επόμενη μέρα, αλλά δεν αποκλείεται να το βρούμε μπροστά μας. Η ΝΔ, λοιπόν, κερδίζει αλλά το ΠΑΣΟΚ(ιδίως αν κατρακυλήσει σε μονοψήφιο ποσοστό) επιμένει μέχρι τέλους να θέτει ως προϋπόθεση συγκρότησης κυβέρνησης τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ(στάση που αποκλείει σχεδόν αυτόματα και τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ). Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται, οι διερευνητικές εντολές βαίνουν άκαρπες και καταλήγουμε σε σύσκεψη υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο Βενιζέλος επιμένει στο επιχείρημα ότι η κυβέρνηση με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν θα έχει λαϊκή νομιμοποίηση και θα ισοδυναμεί με «αργό θάνατο» για την ελληνική οικονομία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα είναι στα... κάγκελα της Αντιπολίτευσης υποσχόμενοι τον δρόμο της αντιμνημονιακής ουτοπίας. Και ξεκαθαρίζει: «Μην περιμένετε λύση από ένα κόμμα, πχ, του 9 ή 11%, δώστε λύση τα δύο νέα μεγάλα κόμματα!». Εκτός και αν γίνει κάποιο θαύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρνείται τη συμμετοχή σε μία τέτοια κυβέρνηση, συνεπής στην προεκλογική ρητορική του «οικουμενικού αχταρμά».
Κάτω από την πίεση της κοινωνίας, της οικονομίας και των εταίρων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συμφωνεί την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή να κάνει πίσω για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά θέτει ως ύστατο όρο τη συμμετοχή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Αν ο Πάνος Καμμένος πάρει τη μεγάλη απόφαση, τότε έχουμε «οικουμενική κυβέρνηση», ή πιο σωστά κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, το πιθανότερο με τρίτο πρόσωπο πρωθυπουργό. Αλλιώς ξανά εκλογές.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πάντως, προεκλογικά έλεγε συνέχεια ότι γελιέται όποιος παίρνει το ΠΑΣΟΚ ως δεδομένο, αλλά κανείς δεν του πολυέδινε σημασία. Μένει να φανεί εάν είχε δίκιο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή όσοι τον αγνοούσαν.
3) Κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό Τσίπρα: Το ενδεχόμενο της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της αμφισημίας των μηνυμάτων που εκπέμπει η Κουμουνδούρου, αναλύεται σε δύο υποπεριπτώσεις
Α)Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει στη λογική της ακύρωσης/καταγγελίας και των μονομερών ενεργειών, τότε υπάρχουν δύο πιθανοί εταίροι, το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες . Μπορεί το ΚΚΕ να απέκλειε προεκλογικά με κατηγορηματικό τρόπο κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά, στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν στην κάλπη οι φημολογούμενες, σημαντικές απώλειες που κατέγραφε δημοσκοπικά, υπάρχει μία πιθανότητα(μικρή) να δούμε μία θεαματική αλλαγή ως αποτέλεσμα εσωτερικών ανακατατάξεων στον Περισσό.
Το πιο πιθανό αυστηρά αντιμνημονιακό κυβερνητικό σχήμα θα ήταν μία συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξαρτήτων Ελλήνων, στην οποία όμως είναι σίγουρο ότι δεν θα μετείχε το ΚΚΕ. Συνεπώς έχει μεγάλο ενδιαφέρον το άθροισμα των εδρών του ΣΥΡΙΖΑ ξεχωριστά με ΚΚΕ και ΑΝΕΛ, αν και εκτιμάται ότι οι πιθανότητες να συγκεντρωθούν 151 έδρες, σε κάθε συνδυασμό, είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Β)Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώσει τα δείγματα της τελευταίας προεκλογικής εβδομάδας και μετατοπιστεί, από τη Δευτέρα κιόλας, από την ακύρωση/καταγγελία στη σφαίρα του πραγματισμού και της διαπραγμάτευσης τότε θα λάβει τη στήριξη της ΔΗΜΑΡ και αν χρειάζεται(που είναι και το πιθανότερο) την ανοχή του ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά θα μπορούσε να λάβει και την ανοχή της ΝΔ, αν και αυτό δεν συγκεντρώνει μεγάλες πιθανότητες. Τούτων δοθέντων, ακριβώς αυτή η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μοιάζει μονόδρομος για να μη βυθιστεί η χώρα σε νέο κύκλο ακυβερνησίας και αβεβαιότητας, με ολέθριες συνέπειες αυτή τη φορά για την οικονομία, τη χώρα και τους πολίτες.
*Περί «κυβέρνησης ανοχής»: Άρθρο 84 παράγραφος 6 του Συντάγματος. Μια κυβέρνηση θεωρείται ότι έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης όταν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών, η οποία δεν μπορεί να είναι κατώτερη από τα δύο πέμπτα του συνόλου των βουλευτών. Από σημαίνει ότι η πρόταση εμπιστοσύνης χρειάζεται για να εγκριθεί τουλάχιστον 120 ψήφους «υπέρ» και 60 αποχές και όχι αναγκαστικά 151 «υπέρ».
voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου