Το μόνο καθήκον είναι το πάθος...

Της ΝΑΤΑΣΑΣ ΜΠΑΣΤΕΑ
ΤΟΥ ΕΙΠΕ: «Προσπαθώ να καταλάβω τις προθέσεις σου». Της είπε: «Μη σε απασχολούν οι προθέσεις μου- τις πραγματοποιώ σπάνια».

Του είπε: «Αν αλήθεια θέλουμε να...

ζήσουμε, καλύτερα ν΄ αρχίσουμε τώρα αμέσως». Της είπε: «Αν πάλι δεν θέλουμε δεν πειράζει, αλλά καλύτερα ν΄ αρχίσουμε να πεθαίνουμε».

Του είπε: «Δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Μόνο επιλογές υπάρχουν». Της είπε:

«Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μόνο επιλογές».

Χθες, πηγαίνοντας στη δουλειά κοίταξα στο φανάρι το διπλανό αυτοκίνητο. Ζέστη, κλειστά παράθυρα και αιρκοντίσιον. Το ζευγάρι είχε μια συνομιλία. Δεν θα την έλεγες χαλαρή. Δεν θα την έλεγες έντονη. Δεν θα την έλεγες αδιάφορη. Δεν θα την έλεγες ζήτημα ζωής και θανάτου. Κι ας είχε ένα τέλος κάπου εκεί δίπλα να παραμονεύει.

Χθες, στη θάλασσα παρατήρησα μια μητέρα να τινάζει την άμμο από τα πόδια του γιου της. Η άμμος ήταν βρεγμένη και επέμενε πεισματικά να μένει κολλημένη στο μαυρισμένο δέρμα του πιτσιρικά. Η μάχη μητέρας- άμμου τελείωσε με συντριπτική νίκη της σαρωτικής γυναικείας φύσης.

Μόνο ένας κόκκος έμεινε λίγο πάνω από τον αστράγαλο να λαμπυρίζει, κοιτώντας αγέρωχος αφ΄ υψηλού όσους υπέκυψαν.

Είχε στόχο να συνοδεύσει την οικογένεια στο σπίτι, να καθήσει στο τραπέζι, να ακούσει τις συζητήσεις, να ξαπλώσει στο παιδικό κρεβάτι και σήμερα την ίδια ώρα, λίγο πριν βουτήξει και πάλι ο πιτσιρικάς στη θάλασσα να επιστρέψει στην συντροφιά της παραλίας για να διηγηθεί στους υπόλοιπους την περιπέτεια. «Μόνο αυτοί που ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά μπορούν πιθανώς να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορούν να πάνε», σκεφτόταν. Δεν πρόλαβε. Την ώρα της επιβίβασης στο αυτοκίνητο γλίστρησε και έπεσε στην άσφαλτο. Εμεινε εκείανάμεσα σε αυτό από το οποίο έφευγε και σε εκείνο στο οποίο πήγαινε. Ανάμεσα στο τίποτα και το τίποτα. Ηταν κι αυτό κάτι.

Χθες, στο σούπερ μάρκετ ένας κύριος διάβαζε επίμονα τις ετικέτες των προϊόντων. Δεν έβλεπε καλά κι έφερνε τα βαζάκια σχεδόν μπροστά στη μύτη του.

Γιαούρτια, αναψυκτικά, κρέμες, πατατάκια γνώρισαν για λίγο τη δόξα μπεστ σέλερ:

τόση προσοχή στα σημεία στίξης και στις παραγράφους είχαν καιρό να δουν τα ράφια με τις κονσέρβες. Στο τέλος ο κύριος δεν αγόρασε τίποτα. Χόρτασε από γνώση.

Χθες, στην ταβέρνα ένα ουζάκι παραπάνω ήταν αρκετό για να υποκινήσει εξέγερση. «Σας θέλω λιγάκι τρελούς», έλεγε ο ηλικιωμένος σε μια παρέα νέων που κάθονταν μαζί. «Λίγο τρελούτσικους, να ξεφεύγετε από τα εμφιαλωμένα νοήματα. Η ζωή δεν έχει πώμα». Και δώστου έβγαζε το πώμα από τα μπουκάλια και το πέταγε κάτω για να δώσ΄ του έμφαση στην προτροπή. Οχι, το πώμα δεν το πήρε προσωπικά. Οι υποψήφιοι τρελούτσικοι, ναι.

ΧΘΕΣ, ΑΡΓΑ το βράδυ ένα ζευγαράκι καθόταν σε ένα ψωραλέο αλσύλλιο που διέκοπτε τις γραμμές της τρικυμισμένης πατησιώτικης τσιμεντοθάλασσας. Πώς το κάνουν αυτό οι ερωτευμένοι- να φτιάχνουν έναν κόσμο που δεν περιέχει τίποτε άλλο πέρα απ΄ τους ίδιους; Πώς το κάνουν αυτό οι ερωτευμένοι- να φτιάχνουν έναν κόσμο που περιέχει τα πάντα εκτός από εκείνους όπως ήταν πριν τον έρωτα;

Χθες, όλες αυτές οι εικόνες επιτέλεσαν το χρέος κάθε καλής ιστορίας: έγιναν σημεία εκκίνησης. Σήμερα έχουν απελευθερωθεί γύρω κι ανάμεσά μας ξεφεύγοντας από τους δημιουργούς τους. Ηδη κάποιοι άλλοι τις πλάθουν κάπου αλλού. Παρόντες στη ζωή μας κάθε στιγμή, αυτό είναι το μυστικό. Κάποιος λέει: το μόνο καθήκον είναι το πάθος.
[ΑΙΧΜΕΣ] , ΤΑ ΝΕΑ