Στον Αγ. Παντελεήμονα...

Tου Αλεξη Παπαχελα
Eλπίζω πραγματικά πως δεν «ανάψαμε» μόνοι μας μια μεγάλη φωτιά με την υπόθεση του «σκισίματος» του Κορανίου από κάποιον αστυνομικό. Οσα συνέβαιναν μέχρι και το απόγευμα της Παρασκευής στο κέντρο της Αθήνας έδειχναν πως επρόκειτο για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, πως δηλαδή αυτό το συμβάν έχει αγγίξει ένα γυμνό νεύρο κάποιων μουσουλμάνων που ζουν στην Ελλάδα. Δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία τι ακριβώς συνέβη, αν το Κοράνι σχίσθηκε ή όχι. Σημασία έχει πως από την ώρα που θα δημιουργηθεί ο σχετικός μύθος, οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να προκληθεί ένα ανεξέλεγκτο κύμα διαμαρτυρίας μουσουλμάνων στην Ελλάδα, στη χειρότερη, να γίνει η χώρα στόχος κάποιων φανατικών σε όλο τον κόσμο. Χώρες που έχουν πολύ πιο πολυπολιτισμική κουλτούρα από τη δική μας, όπως π. χ. η Ολλανδία, έχουν μάθει στην πράξη πως στα θέματα αυτά η λογική παίζει τελικά πολύ μικρό ρόλο. Μια απλή φήμη μπορεί να ξεσηκώσει τα πιο παράλογα και βίαια ένστικτα

Το κακό είναι πως...

η Ελλάδα δίνει όλα τα λάθος μηνύματα, σχοινοβατώντας μεταξύ άκριτης ανοχής και κακομελετημένης κρατικής σκληρότητας. Τη μια στιγμή δίνουμε την εντύπωση πως είμαστε ένα κράτος - ξέφραγο αμπέλι στο οποίο επιτρέπεται σε οιονδήποτε να εισέλθει και να συμπεριφέρεται περίπου όπως θέλει. Την αποθέωση αυτού του φαινομένου την είδαμε τον περασμένο Δεκέμβριο. Οταν πάλι το κράτος αποφασίζει να παίξει τον ρόλο του, το κάνει άγαρμπα και χωρίς σχεδιασμό. Δεν είναι προφανές πως οι επιτελείς που ασχολούνται με τις περίφημες επιχειρήσεις - σκούπα θα έπρεπε να έχουν ενημερωθεί για συμπεριφορές που μπορεί να προκαλέσουν μουσουλμάνους; Και δεν θα έπρεπε, όπως συμβαίνει στη Γαλλία ή στην Αγγλία, οι αστυνομικοί του πεζοδρομίου να γνωρίζουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν, μια και ασφαλώς δεν μπορεί κανείς να περιμένει από έναν απλό αστυφύλακα τέτοιου τύπου προβληματισμό;

Η ελληνική πολιτική ηγεσία αρνείται, όμως, να πάρει αποφάσεις. Δεν χτίζει επίσημο τζαμί στην Αττική αφήνοντας χιλιάδες μουσουλμάνους να προσεύχονται σε διαμερίσματα - τζαμιά όπου κανείς δεν μπορεί να δει από ποιον ελέγχονται ή τι διδάσκονται εκεί. Δεν επιταχύνει τη δημιουργία μουσουλμανικού νεκροταφείου, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες ενός αυξανόμενου πληθυσμού. Κάνει τη ζωή όσο πιο δύσκολη γίνεται για τους μετανάστες που έχουν δουλέψει σκληρά σε αυτή τη χώρα και δεν τους αφήνει να νομιμοποιηθούν.

Την ίδια στιγμή, δίνει το σήμα της ανομίας, δείχνοντας πως «όλα επιτρέπονται», όπως συνέβη με την περίπτωση του Εφετείου. Το φυσικό επακόλουθο είναι πως ένα κομμάτι των τοπικών κοινωνιών εξαγριώνεται και οδηγείται σε ακραίες συμπεριφορές και διαμαρτυρίες. Και είναι απολύτως λογικό γιατί όταν το κράτος απουσιάζει σε τόσο εύφλεκτες καταστάσεις, οι πολίτες λύνουν μόνοι τις διαφορές τους.

Κάποια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά τι ανεχόμαστε και τι όχι ως κοινωνία, πού είναι τα όριά μας και πώς θα πορευθούμε στους δύσκολους καιρούς που έρχονται όταν η επιδείνωση της ανεργίας θα φουντώνει τις σπίθες του εξτρεμισμού, δεξιά και αριστερά. Είναι, άλλωστε, εξόχως ανησυχητικό πως στα γκέτο της Αθήνας κυκλοφορούν παρά πολλά όπλα που μέχρι τώρα χρησιμοποιούνταν είτε για κοινά εγκλήματα είτε για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Ας ελπίσουμε πως δεν θα βρεθούν στα χέρια κάποιου «τρελού» ή φανατικού που προσβλήθηκε καίρια από την πράξη ενός αστυνομικού, που προφανώς δεν ήξερε τι ακριβώς ξεκινούσε ένα βράδυ στον Αγιο Παντελεήμονα.
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ