«Να μειώσουμε το χρέος, αλλά χωρίς να σκοτώσουμε την ανάπτυξη», λέει στην «Εφ.Συν.» ο επίτροπος Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Πάολο Τζεντιλόνι, επιχειρώντας να συγκεράσει -με ευγενικό και διακριτικό τρόπο- την αντιπαράθεση Βορρά - Νότου στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, για... την οποία δεν υπάρχει, μέχρι στιγμής, ένδειξη για έγκαιρη και ρεαλιστική έκβαση.
Αναμφίβολα, το δημόσιο χρέος αποτελεί τον σκληρό πυρήνα αυτής της συζήτησης. Με το ελληνικό χρέος στα 350 δισ. ευρώ, πάνω από δύο φορές το ετήσιο ΑΕΠ, θα ήταν παραλογισμός να απαιτήσει κανείς, ακόμη κι αν είναι φανατικός θαυμαστής του Σόιμπλε, να εξοφλήσει η χώρα το 140% αυτού του χρέους στα επόμενα 20 ή 30 χρόνια, όπως απαιτούν οι ισχύοντες δημοσιονομικοί κανόνες της Ευρωζώνης.
Το ίδιο ισχύει για τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., που στη διάρκεια της πανδημίας είδαν το χρέος τους να προσεγγίζει ή να ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ.
Το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι μαζί με το κρατικό χρέος αυξάνεται και το ιδιωτικό: το χρέος των πολιτών και των επιχειρήσεων στο κράτος, στα ασφαλιστικά ταμεία και, κυρίως, στις τράπεζες. Αυτές που γενναιόδωρα ενισχύθηκαν, διασώθηκαν και επανειλημμένα ανακεφαλαιοποιήθηκαν, με χρήματα των φορολογουμένων, στη διάρκεια της κρίσης χρέους.
Οι αριθμοί είναι ζοφεροί και, την τελευταία διετία, επιδεινώθηκαν δραματικά. Ηταν μια εξέλιξη λογική και αναπόφευκτη. Τα κράτη έπρεπε να αυξήσουν τις δαπάνες τους για να σώσουν ζωές και να αποτρέψουν αθρόες απολύσεις και επιχειρηματικές χρεοκοπίες. Και οι πολίτες -εργαζόμενοι, επαγγελματίες, επιχειρηματίες- συσσώρευσαν νέες οφειλές προς το Δημόσιο, τις τράπεζες, τους προμηθευτές, τους πελάτες τους.
Η λογική αντίδραση σε αυτή την αναπόφευκτη εξέλιξη θα ήταν μια παράλληλη αναδιάρθρωση, μια διπλή σεισάχθεια -με κούρεμα, ρύθμιση, επιμήκυνση και κάθε άλλο δυνατό τρόπο- του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού χρέους.
Το δεύτερο είναι ένα αίτημα που διατυπώθηκε επανειλημμένα, ιδιαίτερα από τους μικρομεσαίους, χωρίς να βρει ανταπόκριση από την κυβέρνηση. Το πρώτο, η διαχείριση του κρατικού χρέους που ακρωτηριάζει την ανάπτυξη και υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενιών, θα έπρεπε η κυβέρνηση της πιο υπερχρεωμένης χώρας του πλανήτη να το έχει προμετωπίδα της πολιτικής της. Αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι φιλοδοξεί να μπει δυναμικά στη σχετική συζήτηση που έχει ανάψει στην Ε.Ε. Της αρκεί η ευφορία της στατιστικής...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου