Ανακύκλωση αναξιότητας…

Το ξέρετε-ουμε όλοι μας ως διεθνή αίσθηση, είτε, αυστηρά, ως προσωπική εμπειρία απ τα ταξίδια στο εξωτερικό… Δεν υπάρχει, λοιπόν, λαός (σ.σ: ας ξεκινήσουμε από την ομαδική έννοια «λαός» όπου, ούτως ή, άλλως, ανήκουν επίσημοι και ανώνυμοι κραυγάζοντες υπέρ της...
όποιας ομαδάρας…) , δεν γνωρίζουμε λοιπόν λαό που καπηλεύεται την, πόσο μάλλον πλούσια στην περίπτωση μας, ιστορία του όπως ο δικός μας…

Κυρίως με την καθημερινή, απείθαρχη, ανάγωγη προς πολλούς αποδέκτες συμπεριφορά του στους δρόμους, τους χώρους εργασίας, σε κοινόχρηστους χώρους (όπως και τα γήπεδα…) και όχι μόνο εκεί…

Χθες οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, πριν υποβιβαστεί η ΑΕΚ οι δικοί της, την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά εκείνοι με τα κόκκινα κασκόλ, του Παναθηναϊκού όταν τονίζουν την ανάγκη ανάκαμψης αντί του σύγχρονου ξεπεσμού, πολλοί άλλοι λοιπόν, αναφέρονται ως επιχείρημα στην «ιστορία» της ομάδας…

Η ίδια, λοιπόν, «ιστορία» είναι επιχείρημα διάσωσης σε δύσκολες εποχές, μα ξεχνιέται για τις τυπικές-και βέβαια τις ηθικές-υποχρεώσεις των ίδιων ομάδων και οπαδών σε ειρηνικές εποχές… Τότε δεν υπάρχει η ίδια….ιστορικότητα για να επιβάλει νόμους, εφευρίσκεται μόνο όταν υπάρχει ανάγκη παραγραφής αδικημάτων! Κοινή αναξιότητα χωρίς τέλος…

Σπύρος Τσάμης

efsyn.gr