Δεν είμαι ειδικός του χώρου, αλλά, απ' όσο μπορώ να αντιληφθώ, επικρατεί η αντίληψη ότι σε γενικές γραμμές μάλλον δεν...
έχουν ευτυχήσει τα θεατρικά έργα του Νιλ Σάιμον –αυτού του «βασιλιά του Μπρόντγουεϊ», μάστορα της σπιρτόζικης ατάκας και της (μικρο)αστικής αμερικανικής κωμωδίας εβραιο-νεοϋορκέζικου υποστρώματος– στις κατά καιρούς μεταφορές τους στις ελληνικές σκηνές.
Και μόνο η αφίσα της περσινής παράστασης του «Αταίριαστου Ζευγαριού» με τον Γιάννη Ζουγανέλη ως Όσκαρ, στον ρόλο που δόξασε ο Γουόλτερ Ματάου τόσο στο σανίδι όσο και στην οθόνη, προκαλεί μελαγχολία και θυμηδία, στοιχεία που δεν είχαν ποτέ θέση στο ενίοτε γλυκόπικρο, αλλά πάντα σπαρταριστό, πνευματώδες και αναπτερωτικό σύμπαν του πιο επιτυχημένου και δημοφιλούς θεατρικού συγγραφέα της μεταπολεμικής περιόδου παγκοσμίως...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου