Μετά την καταστροφή, τι;...

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί πολύ πιο γρήγορα σε στιγμές κρίσης, όταν οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί σε ριζοσπαστικές ιδέες, γι’ αυτό οι όποιες αποφάσεις σε...
σχέση με την καταστροφή στο Μάτι πρέπει να ληφθούν εν θερμώ: τις επόμενες μέρες.

Τώρα που η κοινή γνώμη είναι δεκτική στη λήψη μέτρων και μάλιστα τα απαιτεί. Και φυσικά είναι δεδομένο ότι αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει «να σπάσουν αβγά», θα πρέπει να έχουν ριζικό χαρακτήρα σύγκρουσης με μεγάλα και μικρά συμφέροντα, που καταχρώνται τον δημόσιο χώρο.

Παράλληλα, πρέπει να αξιοποιηθεί μια κοινωνική τάση, που παρατηρείται πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια διεθνώς: οι άνθρωποι αποδεικνύουν την αλληλεγγύη τους και τη διάθεση για προσφορά που στη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία παραμένει αναξιοποίητη.

Η Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέας Ρεμπέκα Σόλνιτ, στο βιβλίο της «A Paradise built in Hell» («Ενας παράδεισος χτισμένος στην κόλαση»), εκδόσεις Penguin, αναλύοντας το τοπίο μετά τις φυσικές καταστροφές (τυφώνες, πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί κ.λπ.), μιλά για τις «εξαιρετικές κοινότητες» που αναδύονται, καθώς, όπως λέει, οι ξαφνικές και μεγάλες συμφορές δείχνουν πως οι περισσότεροι άνθρωποι αποδεικνύονται δημιουργικοί, πολυμήχανοι, γενναιόδωροι και με έντονη αίσθηση του συμμετέχειν.

Και αυτό, παρά τις συχνές προσπάθειες των ΜΜΕ να μας παρουσιάσουν ως τρομοκρατημένους, εγωιστές, μοχθηρούς, πανικόβλητους και με τάση προς το χάος. «Οταν όμως εμβάθυνα, ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι απ’ εμάς έχουμε μια μεγάλη λαχτάρα να συμμετέχουμε σε μια κοινότητα, σε μια δουλειά που να έχει νόημα και αμεσότητα» μου έλεγε στη συνέντευξη που μου παραχώρησε το 2013, εκφράζοντας παράλληλα την πεποίθησή της ότι «μπαίνουμε σε μια εποχή μεγαλύτερων και συχνότερων καταστροφών, τόσο οικολογικών όσο και οικονομικών».

Αυτό που περιγράφει δεν είναι σκέψεις, αλλά ένα συναίσθημα που είναι το ίδιο σημαντικό με την ευτυχία και ταυτόχρονα με βαθύτατα θετικό περιεχόμενο, καθώς ανοίγει ένα ασυνήθιστο παράθυρο προς την κοινωνική επιθυμία και τη δυνατότητα μιας άλλου είδους κοινωνικής (συν)ύπαρξης. Μια μεγάλη οικολογική ή κοινωνική καταστροφή, μας λέει, μπορεί να μας επιτρέψει να ρίξουμε μια ματιά στο ποιοι μπορούμε να γίνουμε, αλλά και στο πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά η κοινωνία μας...

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ...
Τάσος Τσακίρογλου
efsyn.gr