αζήτητα όλη την προηγούμενη αντιπολιτευτική πρακτική της.
Η αξιωματική αντιπολίτευση καλείται να επιλέξει αν θα διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία με σκληρή δεξιά, αντιαριστερή γραμμή ή με τη γραμμή της συναίνεσης, του ήπιου και συγκεκριμένου προγραμματικού πολιτικού λόγου που θα δίνει τη δυνατότητα στην παράταξη να απλώσει την επιρροή της στον κεντρώο χώρο.
Επί της ουσίας πρόκειται για το παραδοσιακό δίλημμα της Ν.Δ. που το αντιμετώπισε πολλές φορές στο παρελθόν: Είναι ένα κόμμα καθαρά δεξιό με ανοίγματα στην Ακροδεξιά ή ένα κόμμα κεντροδεξιό με λαϊκό προφίλ που καταφέρνει να συσπειρώνει στις γραμμές του και την παραδοσιακή Ακροδεξιά χωρίς να της κάνει παραχωρήσεις;
Η πρώτη εκδοχή εκφράστηκε στο παρελθόν ορισμένες φορές όταν, για παράδειγμα, στην ηγεσία της Ν.Δ. ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ ή ο Αντ. Σαμαράς.
Η δεύτερη αποδίδεται στον ιδρυτή του κόμματος Κωνσταντίνο Καραμανλή και την υπηρέτησαν με συνέπεια τόσο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όσο και ο Κώστας Καραμανλής.
Η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. αντανακλά την πιο ιδιόμορφη κατάσταση που εμφανίστηκε ποτέ στο κόμμα. Ενώ ο αρχηγός του προέρχεται από τον κεντροδεξιό χώρο και έχει ανάλογη πολιτική παιδεία, εκλέχτηκε στηριζόμενος στην καθαρή Δεξιά που εξέφραζε ο προκάτοχός του και ανέδειξε σε ηγετικούς πόλους γύρω του στελέχη προερχόμενα από την Ακροδεξιά, όπως ο αντιπρόεδρος Αδ. Γεωργιάδη ή ο τομεάρχης Μ. Βορίδης.
Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμα πιο ιδιόμορφη λόγω των ισχυρών επιδράσεων που έχουν στη Ν.Δ. και στην πολιτική της κατεύθυνση ισχυρά συγκροτήματα του Τύπου, όπως το συγκρότημα Μαρινάκη και το συγκρότημα Αλαφούζου.
Τα συγκροτήματα αυτά, για δικούς τους λόγους που αφορούν τα επιχειρηματικά και άλλα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους -συμπαρασύροντας και άλλα μικρότερα έντυπα και ΜΜΕ, φίλα προσκείμενα στην αξιωματική αντιπολίτευση- ακολούθησαν και ακολουθούν σκληρή γραμμή απέναντι στην κυβέρνηση επιδιώκοντας με κάθε τρόπο την εκδίωξή της από την εξουσία.
Απευθυνόμενα δε εξ αντικειμένου στο ευρύ κοινό και διαμορφώνοντας πολιτικές αντιλήψεις και συνειδήσεις εκ των πραγμάτων ευνόησαν τον ακραίο και εν πολλοίς ακροδεξιό πολιτικό λόγο στελεχών της Ν.Δ., σκεπάζοντας ή και εξαφανίζοντας κάθε ήπια και σοβαρή φωνή από το εσωτερικό του κόμματος.
Με δυο λόγια η Ν.Δ., με την τακτική που ακολούθησε ώς σήμερα, με τον πολιτικό λόγο και τις στοχεύσεις που επικράτησαν στις γραμμές της, φαίνεται να είναι δέσμια μιας ακραίας ρητορικής από την οποία είναι δύσκολο να απεμπλακεί καθώς αυτό, πέραν των άλλων, θα απαιτούσε μεγάλες ρήξεις εντός κι εκτός του κόμματος τις οποίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί -κι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν θέλει- να κάνει.
Αλλωστε το μοναδικό που επιδίωξε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε αρχηγός του κόμματος ήταν να γίνει πρωθυπουργός πάση θυσία και το ταχύτερο δυνατό.
Η σκληρή Δεξιά
Οι δύο πάντως γραμμές στη Ν.Δ. έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους την επομένη της εξόδου από τα μνημόνια.
Εκφραστές της σκληρής δεξιάς γραμμής υπήρξαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Μ. Βορίδης και Αδ. Γεωργιάδης, με τον πρώτο να χαρακτηρίζει σε συνεντεύξεις του τις ιδέες της Αριστεράς ελαττωματικές και να ζητεί από το κόμμα του τις ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες για στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς ώστε αυτή να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της.
Ο ίδιος μάλιστα έφτασε στο σημείο να εξαφανίσει και την έννοια του πολιτικού Κέντρου λέγοντας προχθές στον «Ραδιοσταθμό 247» ότι «η αναφορά στο Κέντρο είχε νόημα όταν υπήρχαν αιτήματα που διέκριναν το Κέντρο από τη Δεξιά, π.χ. βασιλεία ή όχι» και είναι αξιοπρόσεκτος ο ισχυρισμός του ότι «Μητσοτάκης, Σαμαράς, Βορίδης, Γεωργιάδης, είμαστε όλοι ακριβώς στην ίδια βάρκα, χωρίς την παραμικρή διαφοροποίηση».
Στο ίδιο πνεύμα ο Αδ. Γεωργιάδης υποστήριξε τον παλιό του συνοδοιπόρο από τον ΛΑΟΣ, τονίζοντας πως «όπου κυβέρνησε η Αριστερά είτε θρηνούμε αίμα είτε φτώχεια. Θυμηθείτε την «Ανοιξη της Πράγας» και δείτε τι γίνεται στη Βενεζουέλα όπου δεν έχουν χαρτί υγείας, πάρτε την εκδοχή του Κάστρο, του Βιετνάμ ή της Βόρειας Κορέας. Οπου κυβέρνησε η Αριστερά τα πράγματα πήγαν χάλια».
Στον αντίποδα αυτής της λογικής βρέθηκε ο έτερος αντιπρόεδρος του κόμματος Κ. Χατζηδάκης, ο οποίος σχολιάζοντας τη μεταμνημονιακή εποχή σημείωσε πως «όλα αυτά δεν γίνονται αυτόματα, ούτε γίνονται με προσευχές, πρέπει να γίνει δουλειά και σε επίπεδο πολιτικό και οικονομικό» και «η προσπάθεια πρέπει να είναι συνολική».
Θύμισε ότι η Ν.Δ. επί προεδρίας Μεϊμαράκη ακολούθησε συναινετική πολιτική γραμμή ψηφίζοντας το τρίτο Μνημόνιο.
Τόνισε μάλιστα πως «αν η Ελλάδα δεν έχει ορθοποδήσει ύστερα από δέκα χρόνια κρίσης, δεν έχει ορθοποδήσει και διότι δεν υπήρξε το κλίμα συνεννόησης που υπήρξε σε άλλες χώρες». Τέλος, υποσχέθηκε ότι «η Ν.Δ. θα μείνει μακριά από τον λαϊκισμό και την αερολογία και θα ακολουθήσει έναν δρόμο ευθύνης».
Στη Ν.Δ. δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισημαίνουν πως η έξοδος από τα μνημόνια, με όσες δεσμεύσεις κι αν έχει αναλάβει η χώρα έναντι των δανειστών, είναι μια διαφορετική κατάσταση απ’ αυτήν που υπήρχε πριν.
Επισημαίνουν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να βαδίζει όπως πριν, καθώς η τακτική της να καταστήσει τη σημερινή κυβέρνηση μια σύντομη παρένθεση απέτυχε, όπως απέτυχε και η τακτική τού «εδώ και τώρα εκλογές» που είχε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα προηγούμενα χρόνια και μέχρι πρότινος.
Και προσθέτουν: «Οι εκλογές θα γίνουν ούτως ή άλλως το αργότερο σε έναν χρόνο. Η περίοδος από εδώ κι εμπρός θα είναι προεκλογική και για την κυβέρνηση και για τη Ν.Δ. Το θέμα, επομένως, είναι πώς θα πάμε στις εκλογές και με ποιους όρους θα διαχειριστούμε την επόμενη ημέρα. Αν η Ν.Δ. δημιουργήσει την αίσθηση στην κοινωνία ότι θέλει να γίνει κυβέρνηση για να διαχειριστεί ένα τέταρτο μνημόνιο, τότε δεν θα έχει να πει τίποτα καινούργιο. Χρειάζεται να φύγει από αυτή τη λογική και να περιγράψει με σαφή τρόπο την επόμενη ημέρα όπως αυτή τη σχεδιάζει και την προτείνει στην ελληνική κοινωνία. Μόνο έτσι θα κερδίσει τους ψηφοφόρους και θα γίνει η ίδια κυβέρνηση»...
Γιώργος Πετρόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου