ελαφριά, ψάθινη βεντάλια της, αποκαμωμένη από την αυγουστιάτικη μεσημεριανή ζέστη.
Είχε δίκιο! Πού ξανακούστηκε ένα καθωσπρέπει παιδάκι, μέσα σε μια καθωσπρέπει οικογένεια, όχι μόνο να μη δυσανασχετεί με τον καύσωνα, ως όφειλε, αλλά να τον απολαμβάνει κι από πάνω, γυρίζοντας σαν τη σβούρα, αενάως, ντάλα μεσημέρι.
Αυτό το κακό προνόμιο το είχαν μόνο τα γυφτάκια κι εγώ, που, μεταξύ μας, στο χρώμα τουλάχιστον, δεν μας ξεχώριζες, από πού έπαιρνα αυτή την ενέργεια, ακόμα δεν το έχω ξεκαθαρίσει.
Πρώτα αγάπησα το καλοκαίρι και μετά το ελεύθερο πεδίο που μου άφηνε η οικογένειά μου, καθώς σύσσωμη έπεφτε ξερή στα μέσα δροσερά δωμάτια για τη μεσημεριανή σιέστα, ή προσαρμόστηκα στις «τροπικές» συνθήκες λόγω της ανάγκης μου να μένω έστω για λίγο μόνος, μακριά από τη στοργική ματιά τους;..
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Άγγελου Παπαδημητρίου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου