Στις 2 Σεπτεμβρίου 2013, στην κλήρωση των ομίλων της Γ’ Εθνικής, ένα από τα χαρτάκια έγραφε το όνομα της ΑΕΚ. Τι ντροπή! Αν και...
είχαν παρέλθει σχεδόν πέντε μήνες από τη μέρα που σφραγίστηκε ο υποβιβασμός της, τον Απρίλιο, ο κόσμος της δεν μπορούσε, ακόμη, να πιστέψει ότι αυτός ο ένδοξος σύλλογος είχε βρεθεί στο υπόγειο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η βεβαιότητα πως έπειτα από δύο σεζόν η ομάδα θα επέστρεφε εκεί που, ιστορικά, ανήκει (απαλλαγμένη από τα υπέρογκα χρέη της) ήταν μια κάποια παρηγοριά. Ναι, αλλά με ποιους παίκτες, ποιον προπονητή, ποια έσοδα, ποιες προοπτικές;
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οπαδοί της φοβούνταν πως δεν θα την ξανάβλεπαν πρωταγωνίστρια, όπως την έζησαν. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 ένα κιτρινόμαυρο ποτάμι ανθρώπων συνόδευσε την ΑΕΚ στο γήπεδο της Φυλής, στον πρώτο της αγώνα για τον έκτο όμιλο της Γ’ Εθνικής με αντίπαλο τον Μανδραϊκό. Το σκηνικό θύμιζε κηδεία. Κανένας δεν ήθελε, πραγματικά, να δει την αγαπημένη του ομάδα να παίζει στα «χωράφια». Οσοι πήγαν, πήγαν από ιερή υποχρέωση να της συμπαρασταθούν στην πιο τραγική της στιγμή. Και σαν φίλοι ή συγγενείς της… μακαρίτισσας έδιναν κουράγιο, ο ένας στον άλλον...
Για να διαβάσετε τη συνέχεια, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου