είναι άλλο παρά η υπερτιμολόγηση των ιατρικών υλικών και ότι υφίσταται ώς τούδε, παρά τις καταγγελίες και τις κρίσιμες εκ μέρους των γιατρών επισημάνσεις προς τα υπουργεία, ήδη από το 1998...
Φανταζόμαστε τι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια και γιατί κανενός υπευθύνου δεν ίδρωσε το αυτί.
Είπε ακόμη για τις μίζες που έδινε στους γιατρούς η ελβετική εταιρεία υπό μορφή χορηγιών. Ακόμη: όταν κάποιος γιατρός πήγαινε σε κάποιο επιστημονικό συνέδριο (τελείως απαραίτητα τα συνέδρια για την επιμόρφωσή του στις ραγδαίες εξελίξεις της Ιατρικής), τα έξοδά του ανελάμβανε να καλύψει μια εταιρεία. Για να ξέρουμε από πού αρχίζει η διαπλοκή και τι έκαναν για τη (μη) εξάλειψή της οι ιθύνοντες των κυβερνήσεων τόσων δεκαετιών.
Τον άκουγαν αμήχανοι οι εκπρόσωποι τριών κομμάτων του Κοινοβουλίου (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., Δημοκρατική Συμπαράταξη) - και τι να έλεγαν;
Τους πρότεινε μάλιστα να πάνε, παρέα, όπως ήταν, στη Βουλή και να καταθέσουν πρόταση να πάψει πια αυτή η «διευκόλυνση» από τις εταιρείες στους γιατρούς. Γιά να δούμε.
Το κακό χτυπιέται στη ρίζα του και όχι στις επικοινωνιακές φούσκες. Μπορεί αυτό να γίνει κατανοητό; Μπορεί με κάποιον τρόπο να αλλάξει αυτή η αισχυντηλή νοοτροπία που εξαπλώνεται σαν ιός σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας;
Εκεί θα φανεί η λεβεντιά (για την οποία τόσο καυχάται ο ίδιος) του Πολάκη και του κάθε υπεύθυνου και όχι στις «πατριωτικές» κορόνες δώθε-κείθε.
Γι’ αυτό, όμως, απαιτούνται σοβαρότητα και «χαμηλοί τόνοι», επιμονή και φιλεργατικότητα - εάν τα διαθέτουν όλα αυτά, ας τα βάλουν μπροστά και ας αφήσουν κατά μέρος τα «νταηλίκια» και τους εξυπνακισμούς, διότι, εν καιρώ κρίσης, αυτά εκτιμώνται σαν παρωχημένα, ου μην και ενοχλητικά.
Ας έκαναν σοβαρά τη δουλειά τους, με τη Novartis λ.χ., μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και όταν είχαν τα αποτελέσματα, ας τα έδιναν στη δημοσιότητα και στην ελληνική κοινωνία.
Θα διαφύλασσαν κατ’ αυτόν τον τρόπο το κύρος και της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας και δεν θα τρώγονταν σαν τα σκυλιά στα τηλεοπτικά παράθυρα -είναι κουραστικό, πώς να το κάνουμε;
Ούτε θα διχαζόταν η κοινωνία, διότι θα είχε εμπιστοσύνη στους κορυφαίους θεσμούς του πολιτεύματος, νιώθοντας και κάποια κρυφή υπερηφάνεια για την ανεξαρτησία αυτών και για το ότι ζουν σε μια δημοκρατία και όχι σε ένα καθεστώς «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».
Δεν νομίζω οι πολίτες να είχαν αντίρρηση εάν ζούσαν σε μια τέτοια Πολιτεία και αυτό θαρρώ όφειλαν να δημιουργήσουν οι νέοι κυβερνώντες.
Δύσκολη μια τέτοια δημιουργία, δεν λέω, αλλά όπως είναι γνωστό εδώ και χιλιετίες, στα δύσκολα δείχνει κανείς τη θέλησή του και το σθένος· στον ίδιο τόπο επίσης αφήνει να φανούν η αγάπη του και η πίστη του στο είδος άνθρωπος. Περιττεύουν οποιαδήποτε άλλα...
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου